Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-20 από 138

Σύψωμα και δίχως ρόγα και τα τσαρούχια πο τη πλάτη τ'

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Τετάρτη και Παρακευή τα νύχια σου μην κόψης και Κυριακή να μη λουστής, αν θέλης να προκόψης

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Χόρευε κοιλούλα μου νηστική κι αλίγδωτη και την ξυδότριφτα και με την κρομμδόπετσα

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Ερμηνεία: Επί των πενήτων των συμπεριληφθέντων εν διασκεδάσει ή επί της εξανάγκης διασκεδαζόντων ενώ είναι νηστικός

Μια φορά ο Ήλιος και το φεγγάρι ποίος από τους δύο γλέπ' καλύτερα. Το φεγγάρ' ήλεγε για τον εαυτό του. Τότε ο Ήλιος εθύμωσε και τόρριξε μια βουλτιά 'ς τα μούτρα. Κι από τα ν τότε το φέγγαρ' έχει τα μαυράδια που φαίνονται 'ς αυτό και γλέπει θολά.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Τη γη την βαστάει ένας στούρος (ή στρίορας) σιδηρένιος, γύρα-γύρα 'ς το στούρο είναι τα δαιμόνια που του ροκανίζου όλον το χρόνο η που τα Χριστούγεννα τον φωτιάνουν λιανόν σαν κλιτοί, τότε λεν ας πέσωμε να κοιμηθούμε λίγο τώρα τα Χστούγεννα, να ζαποστάσουμεν. Κι έτσι έρχεται πάλι 'ς τομ ποσό του (=γίνεται όπως πρώτα). Τα δαιμόνια ξυπνούν, το γλέπουν κι αρχινούν πάλι να τον ροκανίζουν. Αυτό λένεται κάθε Χρόνο. Άλλοι πάλι λεν πώς μοναχά τα Χριστούγεννα ροκανίζουν το στούρο (ή στύλο) που βαστάει τη γή. Τα δαιμονια απο το κακό τους που γεννιέτ' ο Χστός. Αυτό φαίνεται και απο το ακόλουθο, όπου λέν τα παιδιά 'ς τους δρόμους τα Χριστούγεννα και τημ Παραμονή τους. Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστός γεννάται τώρα γεννιέται και βαφτίζεται 'ς τους ουρανούς απάνω όλ'οι άγγελοι χαίρονται και τα δαιμόνια σκάζουν σκάζουν, σκάζουν και πλαντάζουν και τα σίδερα δαγκάνουν και το στούρο ροκανίζουν.>

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Τα δωδεκαημερα μια φορά ένα ησκιωτικό είχε γένει σάμ παπάς και μπήκε σε μια εκκλησιά μέσα, αλλά τον έννοιωσαν αμέσως κι έκλεισαν σφιχτά τες θύρες κι εβούλωσαν ως και τις κλειδονότρυπες κι αρχίνησαν δια του πάρτο όλο θυμίαμα, την εθυμιάτησαν ως που ο παπάς εκείνος έσκασε, κι ύστερα γίνηκε μαύρος κόρακας κι απέταξε μια φορά 'ς την κορφή της εκκλησιάς κι έπεσε κάτω κι έσκασε. Και εκεί πόπεσε κάτω κι έσκασε και εκεί πόπεσ' εμαύρισ' η πλάκα κι εγίνκεν άφαντος. <Μπήκε ίσως 'ς τα άβαθνα της γής> Κι ακόμα η πλάκα, λέν αύξεται μαύρη.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Τα δωδεκάημερα τη νύχτα δε βγαίνουν όξω, αλλά πάντα μέσα κάθονται και άν ημπόρουν να βουλλώνουν και την κλειδονότρυπα της οξωθύρας του ξωστιού (εξώστον), γιατί τα ησκιωτικά μπαίνουν πι κι απο την κλειδονότρυπα.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Η πανούκλα ήταν σα σκυλί που περβατούσε ΄ς τους δρόμους κι αφάντα την έπιακαν και την έκαψαν, γλύτωσ' ο κόσμος απ' αυτή. [Ίδε Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής εταιρείας Τομ. 1, τεύχος Α, πραγματεία Ν.Γ. Πολίτου].

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Ο γαμπρός και το πεπόνι πολύν κόσμον αλαθώνει

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Ερμηνεία: Μεταφορικώς και επί δυσδιακρίτων...

Γίνκε και τους επύρωσε

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Ερμηνεία: Επί του εξ αφανείας αναδειχθέντος και προστατευόντος τους άλλους συγγενείς του...

«
1
2
3
4
5
. . .
14
»