Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-6 από 6

Τη γη την βαστάει ένας στούρος (ή στρίορας) σιδηρένιος, γύρα-γύρα 'ς το στούρο είναι τα δαιμόνια που του ροκανίζου όλον το χρόνο η που τα Χριστούγεννα τον φωτιάνουν λιανόν σαν κλιτοί, τότε λεν ας πέσωμε να κοιμηθούμε λίγο τώρα τα Χστούγεννα, να ζαποστάσουμεν. Κι έτσι έρχεται πάλι 'ς τομ ποσό του (=γίνεται όπως πρώτα). Τα δαιμόνια ξυπνούν, το γλέπουν κι αρχινούν πάλι να τον ροκανίζουν. Αυτό λένεται κάθε Χρόνο. Άλλοι πάλι λεν πώς μοναχά τα Χριστούγεννα ροκανίζουν το στούρο (ή στύλο) που βαστάει τη γή. Τα δαιμονια απο το κακό τους που γεννιέτ' ο Χστός. Αυτό φαίνεται και απο το ακόλουθο, όπου λέν τα παιδιά 'ς τους δρόμους τα Χριστούγεννα και τημ Παραμονή τους. Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, Χριστός γεννάται τώρα γεννιέται και βαφτίζεται 'ς τους ουρανούς απάνω όλ'οι άγγελοι χαίρονται και τα δαιμόνια σκάζουν σκάζουν, σκάζουν και πλαντάζουν και τα σίδερα δαγκάνουν και το στούρο ροκανίζουν.>

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Τα δωδεκαημερα μια φορά ένα ησκιωτικό είχε γένει σάμ παπάς και μπήκε σε μια εκκλησιά μέσα, αλλά τον έννοιωσαν αμέσως κι έκλεισαν σφιχτά τες θύρες κι εβούλωσαν ως και τις κλειδονότρυπες κι αρχίνησαν δια του πάρτο όλο θυμίαμα, την εθυμιάτησαν ως που ο παπάς εκείνος έσκασε, κι ύστερα γίνηκε μαύρος κόρακας κι απέταξε μια φορά 'ς την κορφή της εκκλησιάς κι έπεσε κάτω κι έσκασε. Και εκεί πόπεσε κάτω κι έσκασε και εκεί πόπεσ' εμαύρισ' η πλάκα κι εγίνκεν άφαντος. <Μπήκε ίσως 'ς τα άβαθνα της γής> Κι ακόμα η πλάκα, λέν αύξεται μαύρη.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Τα δωδεκάημερα τη νύχτα δε βγαίνουν όξω, αλλά πάντα μέσα κάθονται και άν ημπόρουν να βουλλώνουν και την κλειδονότρυπα της οξωθύρας του ξωστιού (εξώστον), γιατί τα ησκιωτικά μπαίνουν πι κι απο την κλειδονότρυπα.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Γιορτόπιασμα = τέρας. Θεωρείται αμάρτημα το συνουσιάζειν την Κυριακήν και τας εορτάς διότι ενταύθεν προέρχουνται τα γιορτοπιάσματα = τέρατα.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Αράωρα παράωρα παραωρίτες είμεστε παράωρα δαιβαίνομαι παράωρα μην κάθεστε ογλήγορα να πέσητε μαλλιά μη λαναρίζετε ρεβίθια να μημ ζένιτε κουκιά μη μπρογκανίζετε. Σημ. Λέγουν τούτο εις τα παιδιά ίνα κοιμώνται εγκαίρως οσάκις επιμένουν να ακούουν παραμύθια και δεν κοιμούνται. Οι παραουρίτες παριστώνται εις τα παιδια κι είδος καρκαντζέλων (καλλικαντζάρων) Η αρχή της ωδής είναι η εξής. Μια νύφ’ ν’ανάγκαζ’ η πεθερά τα να ξενυχτάη λαναρίζοντας μαλλιά και κάνουντας κι άλλες βαρειές δουλειές. Τότες τα’αδέρφια τς νύφς για να ν’απαλλάξουν απ’αυτό το βάσανο έρχονταν τν νύχτα πολλές βολές και χτυπούσαν κ’έλεγαν τα παραπάνω στίχους μια βραδυά η νύφ’ αγκ’ επίτηδες ν’οξόθρα ανχτή έρθαν οι παραυρίτες ο ένας μ’ένα υννί κι ο άλλος με τα’ασκί είπαν αυτά τα λοία και μπήκαν μέσ’ το σπίτ’ κ’ εχώθκαν ο ένας με το υννί τα πεθεράς κι όλλος με τα’ασκί τα νύφς κ’εχτυπούσαν κ’έλεγαν τους στίχους τες εφοβέρξαν κ’έφχαν. Σαν έφχεν η πεθερά ήχε τα νύφς <δεν ξέρω κ’εγώ πόσες έφαγα με το υννί αλλά και ου καυμέν νύφη με τα’ασκί περισσότερες’’από εμένα, έφαες’’ παντεχαίνοντας της, τα, τα’αστή βαρούσε περισσότερο. Κ έτσι απού ταν τότε η ανάποδη πεθερά δεν εβασάνιζε τα’νύφη τα με τα ολονχτιές.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)

Όντα σκολνούν τα δωδεκαήμερα (ς τις 7 Γενναρίου) βάνουν 'ς τη φωτιά να κάψη κούτσουρο από αγριοκερασιά ή και κομμάτι απο παλαιοτσάρχο γιατί αυτήν την μέρα (το βράδυ 'ς τις 7 Γενναρίου φεύγουν τα ησκιώματα κι οι καρκάντζελοι

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1919)