Αναζήτηση

Αποτελέσματα 61-70 από 74

Όταν φώναξε ο Χριστός τα ζά'και ούλα τα πουλιά και τα έντομα και ερώτηξεν τα είντα που θέλει το κάθε 'να (ν)α του κάμη.Είπε το ένα είπε το άλλο,το άλλο ήρτε και η σειρά της μέλισσας.Εσύ είντα που θέλεις ;Τότε η μέλισσα λέει : ''Εγώ θεέ μου θέλω 'ά δακώ τον άνθρωπο και ά πεθαίνη και τότες ο θεός της είπε Αντί ά πεθαίνη και τότες ο θεός της είπε Αντί 'ά πεθαίνη ο άθρωπος όταν τον δακάς 'ά ψοφάς εσύ.Κι απο τοτε η μέλισσα μόλις τσιμπήσει άθρωπο αμέσως ψοφά γιατί φεύγει το κεντρί της.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στον Άι (Γ)ιώρκη [μοναστήρι του χωριού Αντράμασσο (βορ. Ανατ. Της νήσου)] είχε έναν καλόηρο και λέαν τον Κωσταντή του Πέτρου. Αυτός είχε κάμει πολλα χρόνια εκειά πέρα, όπου εγήρασε πλιά κι ο δρόμος από τον Άι (Γ)ιώρκη (ν)α ‘ρτης εις το χωριό για ‘κείνον που ‘το γέρος πλιά και ‘εν μπορούσε (ν)α πορπατήξη ήτο ώρες πολλές και τον εύρισκαν ομπρός τσουπάνηες και του λέαν. Πως ποσώνεις Κωσταντή και προκάμνεις σ’ αυτή κακοστρατιά κ’ έρκεσαι στο χωριό κ’ εκείνος έλεε : Ώχου τα παιάκια μου ακούσετε (ν)α σας πώ άμα θέλω ‘α ‘ρτω στο χωριό μπαίνω και θυμιάζω τον Άι Γιώρκη και λέω του : Άι Γιώρκη μου θέλω ‘α πάω στο χωριό και φέρνει το μουλάρι του καθίζει με πάνω και φκάλει με πάνω στο ρυάκι. Πολλοί τον εφήναν στη στράτα οπίσω τον εύρισκαν ομπρός στο χωριό, έφταναν πολύ πιο γρήγορα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια φορά του Προδρόμου τα πράματα τα είχε ‘νοικιάσει ένας άτρωπος και είχεν τους ανεψιούς του και ‘ργαζόντουσαν. Οι ανεψιοί αυτοί είχαν δύο κατσίκες κ’ είχαν οι κατσίκες δύο ρίφια και τα ‘χαν μολυτά ‘κει κοντά που ‘χε το γκρεμάρι. Πήαν οι κατσίκες κ’ ήμπαν μεσ’ το κεμάρι κι είπαν : Άϊ μου Ζιάννη μου φκάλε τας και ‘α σου ώκουμε το ένα ρίφι τ’ αρσενικό. Τα ‘φκαλε ο Άϊς. Αυτοί όμως ύστερα ‘εν έωκαν το ρίφι. Εκειά που τα ‘χαν δεμένα στα πράματα του μοναστηριού χάθηκε τ’ αρσενικό. Έψαχναν έψαχναν ‘εν το ‘βρίσκαν. Κατά το μεσημέρι μια γριά πόχαν εκειά ήμπε ‘α θυμιάση είδε το ρίφι μέσα στην εκκλησιά και φώναξε : Ελάτε ελάτε (ν)α το ρίφι έλα (ν)α το δής που ‘ναι μέσα στην εκκλησά. Ήμπε ο νοικοκύρης το είδε το πήρε πήε και πούλησε τον και πήρε λαί και το πήε στον Άϊ Ζάννη

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οι ανεράες βγαίνουν τη νύχτα και πηαίνουν στις όξω βιστέρνες και λερώνουν τα ρούχα που πλένουμε. Μείς πάμε και πλύνομε στας όξω βιστέρνε(ς) φίνουμεν τα ρούχα μας μουσγωμένα (μουσκεμένα) για να πάμε την άλλη μέρα να τα φκάλωμε και πάμε και βρίσκομεν τα λερωμένα απο τας ανεράες γιαυτό βάλλομεν ένα σταυρό και 'έν πάουν οι ανεράες να τα νεματσώσουν (λερώσουν)

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Σ' ένα μέρος στο Πόνταμο στην Άγια Θέκλη (Νοτ. Της νήσου) στην εποχή που 'τον οι κλέφτες ηύραν μια 'υναίκα κ(αι) εμάευγε άλας την έκλεψαν και πήραν την στην Τρίπολι της Κυρηναϊκής και πούλησαν την για δούλα σ' ένα έμπορο που 'χε μαγαζιά. Ύστερα από καιρό επήεν πάλι 'ικό μας καΐκι κι όταν εδιορθώνετονα φύη το καΐκι επήεν η 'υναίκα και λέει του καπετάνου 'α με πάρετε κ(αι) εμένα πάνω στη Χάρκη. Πως θα σε πάρουμε κυρά μου της λέει ο καπετάνιος γιατί; - Γιατί είμαι κ' εγώ Χαρκίτισσα. - Πώς θα σου πιστέψουμε οτι είσαι Χαρκίτισσα 'α μας πης μέρη της Χάρκης 'α σου πιστέψουμε. Και λέει των η 'υναίκα: απ' την Κράμπια κρύο νερό (Βορ. Της νήσου) κι αφ' τους Λιαώτες (Δ. Χωριό) σκάρους κι αφ' την Κάτω γή (Ανατ. Νησ.) μαύρο σταφύλι. Τότε επίστεψεν ο καπετάνος και την έφερε πάνω και για να την φέρουν τύλιξαν την μέσα στην ψάθα για ά μην την ΄δή κανείς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Εδωνά στο Καταφί(βαν) έβοσκε ένα παιΐ με το σύντροφό του και λέουν πως τον έπωσε ο σύντροφός του κ' έπεσε κ(αι) εσκοτώθη κ(αι) εφώναξεν το αίμα του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οι Κύκλωπες παλιά εκάθουντο στας σκύφες έτσι εκούναμε απ’ τους παλιούς μας κι ότι ήτο μ’ ένα μάτι και παλληκάρια (=γενναίοι).

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο βασιλιάς ο Κωνσταντίνος ο Παλαιολόγος ήτο εις τα παλάτιαν του και έψηνε ψάρια κ(αι) επήαν οι δούλες του και λέουν του. Θα μας πάρουν αφέντη βασιλέα την Πόλι. Ο βασιλιάς είπε: είναι αδύνατο. Εκείνες όμως του λέουν ναι μας παίρουν την Πόλι και των λέει πάλι εκεινών ότι όταν φύουν τα ψάαρια από τον ταβά κ(αι) έμπουν μέσα στη λίμνη τότες θα μας πάρουν την Πόλι. Και τότε σαλτούν από τον ταβά μισοψημένα τα ψάαρια και δίνουν (μπαίνουν) μέσα στη λίμνη. Η μια μεριά των ψααριών ψημένα κ’ η άλλη ανήψητα και μέχρι σήμερα είναι μέσα στη λίμνη ώστε (μέχρι) να πάρουμε τη Αα Σοφιά ‘μεις Έλληνες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια άλλη βολά μια έκαμε τάξιμο στην Παναϊά (τη Σκιαενή, 8 Σεπτεμβρίου. Ευρίσκεται στο χωριό Απολάκια της Ρόδου) μια μαντήλα και πήαινε, αλλά το καΐκι έπαιρε την Παναϊά (ν)α την πάρη στο μέρος της και η ‘υναίκα δεν προλάβαινε ‘α πά το τάξιμο, μόλις όμως το καΐκι πήε λί’ο προς τη μέση εστάθη, ξαχνάν (ν)α ‘δούν είντα ‘ίνηκε ‘εν ευρίσκαν τίποτε και μόλις ήρτε ή ’υναικα κ(αι) εφώναξε κ’ έ’ωκε το τάξιμο της και βάλαν της την μαντήλα, βάλουν μπροστά το μοτάρι και κίνησε το καΐκι αμέσως και πήραν την στον τόπου της.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Πρώτα είνοντο πολλοί [νεκροί] καλαμπάουροι, απο τότε όμως που βάλομε την πεντάρφα 'έν φκαίνουν. Ο καλαμπάουρας (βρυκόλακας)είναι μαύρο φάντασμα πόχει μουλάρι και 'υρίζει.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
. . .
4
5
6
7
8
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Εδωνά στο Καταφί(βαν) έβοσκε ένα παιΐ με το σύντροφό του και λέουν πως τον έπωσε ο σύντροφός του κ' έπεσε κ(αι) εσκοτώθη κ(αι) εφώναξεν το αίμα του.

Οι Κύκλωπες παλιά εκάθουντο στας σκύφες έτσι εκούναμε απ’ τους παλιούς μας κι ότι ήτο μ’ ένα μάτι και παλληκάρια (=γενναίοι).