Search

Now showing items 4081-4089 of 4089

Στου παπά τ’ αλώνι (αντίκρυ, στην Ήπειρο, απάνου από την Πάργα). «Βάνω πλώρα, με του παπά τ’ αλώνι!». Λένε πως εκεί ήταν ένας παπάς που αλώνιζε τις Κυριακές, που δεν έκανε, κι εβούλιαξε το μέρος μαζί με τον παπά.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Ένας εδώ παντρεύονταν κι πάνε χρόνια. Πήρανι τη νύφ' νάν την πάνε στην απιδιά (άλλο χωριό). Μόλις έφτασι 'κεί η νύφ', λέει στη μητέρα της. - Ρε μητέρα, γιατί δε με 'δωσες την κλώσσα με τα κλωσσόπουπουλα; - Κόρη μου, λέει, σάμπως μ' άφησες τίποτε; Λέει, θα μ' τη δώσ'ς. Πήγε της έφερε την κλώσσα, αλλά αγανάχτησε. Λέει : “Μαρμάρωθής και να απομείν'ς. Κι από τότε έμειν' η πέτρα που μοιάζ' της νύφης κι είναι από κοντά η κλώσσα με τα κλωσσόπουλα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Στα Κοντέικα (ερείπια στη σειρά). Οι Κοντέοι (πρώτοι ιδιοκτήτες του τόπου, κυρίαρχοι της νήσου) εκατοικούσανε εδώ στα Μακράτικα δυτικά. Σώζουνται ερείπια από τα σπίτια τους. Λένεακόμα πως υπάρχουνε λεφτά πολλά, αλλά είναι στοιχειωμένα. Τα στοιχειώνανε σκοτώνοντας έναν άνθρωπο (δούλο τους) να τα φυλάη. Όποιος μπορέση και δή το Μώρο, δηλ. το φύλακα αυτόν, θα του πή που είναι. (Νάν τόνε δή στον ύπνο του το Μώρο κι’αν του το πή, να το κρατήσει μυστικό. Γιατί αν πάς με άλλονε, τότε θα βρής κάρβουνα. Πρέπει να σκάψης μόνος σου, αλλά κ’ άν τα βρής, πάλι να μην το πής

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Είχε πάει στην Κεφαλονιά ένας δικός μας Δεσπότης από δω. (Παπά – Γεράσιμος Μάστορας, ο αδελφός του δεσπότη Ιωακείμ Μάστορας, επίσκοπος Παξών). Μια δαιμονισμένη του είπε: «Θα φύγω, αλλά θα πας στσου Παξοίς να βρης τη μάννα σου με μαύρο μαντήλι!» Κι όταν ήρθε στο Γάη, έμαθε πως πέθανε ο αδερφός του, που εγκρεμίστηκε από την ελιά.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Η εικόνα της Παναγίας στα Καθαρά είναι από τα Γιάννινα. Τη φέρανε από κεί στο Θιάκι, αλλα τη χάσανε. Τη βρήκανε ύστερα μέσα στα Κάθαρα, εδώ στο βουνό, εκεί που ερογκίζανε (εβάνανε φωτιά). Ερογκίζανε για να σπείρουνε οι άνθρωποι. Γι' αυτό είναι και καμένη η εικόνα. (Τα Κάθαρα είναι τ ακαψαλισμένα ξύλα που απομένουν μετά το ρόγκισμα).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

(Φόβισμα για τα παιδιά. Φάε το φαΐ σου μην έρτη η κυρά με το φουσάτο). Τη φανταζόντανε σαν αρπάχτρα, ντυμένη στ’ άσπρα, που περπατάει τις νύχτες. (Επηγαίνανε κάτι γυναίκες νύχτα να πάνε για νερό και χτύπησε τση γειτόνισσας να πάνε για νερό στην Καμάρα είδε τη γειτόνισσα να βγαίνη και την πήρε από πίσω, αλλά στο δρόμο ανακάλυψε πως δεν ήταν η γειτόνισσα αλλά η κυρά με το φουσάτο. Της μίλαγε και δεν της απαντούσε. «Δε μου μίλας; Δε μου μίλας; Περίμενε. Τίποτα εκείνη. Έτρεχε – ακλουθούσε. Αλλά στο τέλος το κατάλαβε, έκαμε το σταυρό της και γύρισε στο σπίτι της με το στόμα της μπάντα.»

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

Τα Καλλικατζούρια. Είναι τα παιδιά, που σκότωσι ο Ηρώδης, 14000 και γίνονται φαντάσματα ύστερα κι έρχονται σε μάς.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Ήρτε εδώ ο Οπλαρχηγός Γρίβας Θοδωράκης για να πάη στο Μισολόγγι από τη Λευκάδα επήαινε στο Μισολόγγι. Επόδισε στο Μεγανήσι. Ανέβηκε στο Κατ’μέρι (Όχι στον Μάλαμα στο Σπαρτοχώρι. Απέφευγε για τα κόμματα). Τον υποδεχτήκανε και προς τιμήν του, επαίξανε τσι αμάδες, το λιθάρι, σκοποβολή, τους σάλτους.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Στην Υπαπαντή πήγανε κάποτε οι Τούρκοι ναν την κλέψουν. Επηγαίνανε νύχτα, να μην τους δη κανείς, μα η Παναγία έκανε κι έφεγγε απότομα σα να ‘ναι μέρα. Ενομίζανε πως ξημέρωσε και θαν τους δούνε και φεύγανε. Καθώς αλεργεύανε όμως, πάλι γενότανε νύχτα. Ξαναγυρίζανε μέρα, ξαναφεύγανε, νύχτα, ώσπου τα παρατήσανε και φύγανε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

«
1
. . .
406
407
408
409