Αναζήτηση

Αποτελέσματα 4061-4070 από 4089

Τα τελώνια παρουσιάζονται στα κατάρτια, με τις κακοκαιρίες. Περπατάνε χωρίς φτερά. Γιομίζουνε τ'άρμπουρα, τα ξέρτια. Καίνουν φωτοθεσία(=φωτοχυσία)μεγάλη. Στο δικό μας καίκι, με έβανε ο πατέρας μου να χτυπάω ντενεκέδες να φύγουμε γιατί αν εμένανε εκεί θα μας κυνηγούσε τ'αστροπελέκι. Τα κυνηγάει τ'αστροπελέκι και μπορεί να κάψη το πλοίο. Γλιστερά πράματα είναι αυτά τα τελώνια, σαν τσούχτρες, χωρίς φτερά. Τα βλέπαμε που φεύγανε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)

Είπαν έτσι το μέρος, γιατ’ ήτανε κει πέρα δυο αδέλφια και σκοτωθήκαν. Ήdαν κολ’μένα αυτά τ’ αδέλφια. Βρήκαμε στο μνημείο δυο κεφάλια μακρυά. Ήτανε κει μια bλάκα. Τραβούμι τη bλάκα, βρήκαμι μέσα ένα σώμα με δυο κιφάλια.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Αυτοίνοι πούνι μέσ' στο φιγγάρ', είνι δυο προσώπατα κοντά – κοντά . Φαίνοdι σαν να μαλώνουνι. Καμμιά φορά μαλώνουμι κι λέμε : Θα γίν΄με σαν αυτούνοι πούναι μέσ' στο φιγγάρ'. Τ' είν' αυτοίνοι; Δεν ξέρ'με.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Βρε Σταύρο, το ‘λεγε ένας Τούρκος στη Ζαβέδρα, που είχε πάει στο Ρεντίφ’κο, εκεί στο Μεγανήσι ανάμεσ’ από 3 νερά είναι πολλά χρήματα χωμένα. Το ‘λεγε στον παππού του Σπύρο Δάγλα ή Γαρμπή. Μα κανείς ακόμα δεν τα βρήκε τα λεφτά αυτά. Μένει ακόμα η ιδέα στην Οικογένεια. Τώρα τι νερά εννοεί; θαλάσσια, γλυκά; Ο Φέτσης μας λέει πως στο Κατωμέρι στα βρυσίδια ήτανε βρύση. "Στα βρυσίδια" λέμε τώρα που είναι κάτι λαγγάδια. (Ρεντίφ’κο = κλέφτικο, αντάρτικο, Φέτσης = Αρχαιολογήν λόγιος)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

Έχει τοποθεσία Παπαφράγκου στα Λουτρά (πιο πέρα απ’ του Κυρτσά το εξοχικό). Είναι κτήματα του Φράγκου, που έκτισε το Μοναστήρι και συγχρόνως τα Λουτρά. Είχε αγοράσει το χώρο του Κατάχλωρου από Κέδρο ανάβρα και τα εδώρισε στο Μοναστήρι. Όταν τα πήραν οι Σμοκοβίτες, ήταν σαν να τα καταχράστηκαν από το Μοναστήρι. (Εικόνες τους στο Μοναστήρι). Φράγκος και Μόσχος από το εξωτερικό έγιναν μοναχοί ύστερα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Στο Φανάρι,στην Καντουνάδα μέσα, στο Καστρί απονκάτου, λένε πως έχει θησαυρό κι έχει φαντάσματα. Θέλουνε να πούνε πως επήανε δυό κι εσκάβανε κι είπανε να μη μιλήσουνε, αλλά εμιλήσανε κι είπαν : Να τα μοιράσουνε! Κι εχαθήκανε ούλα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)

Η Χαχάμ'ς γιό Ιβραίος μι τουν Πατριάρχ' του δικό μας μαλώνανι για τη θρησκεία dους. Η χαχάμ'ς ήλεγε : - Θ'κη μας η θρησκεία είνι καλή. Η Πατριάρχ΄ς : - Η δ'κή μας. Η βασιλιάς Σουλτάν αγαπούσι τις Χριστιανοί κι 'ιπέμ'νι κι αυτός πως η δ'κη θρησκεία είνι καλή. Λέει γι' Οβριαίος χαχάμ΄ς στο βασιλιά : - Ενώ 'νι δυνατή η θρησκεία dουν, να μας τ΄αποδέιξ. - Να πή κείνο το βουνό να κατίβη φωνάξανι τ' bατριάρχ' : - Θέλ'με το β'νο κείνο να το πής να κατ'βή. Τότις θα πιστέψωμι κι μείς. Τον έδωσι τρείς μέρες διορία, ο Σουλτάν. Η Πατριάρχης μάζιψι δισποτάδις, παπάδις, διακοί κι' κάνανι δέησ΄- Περικαλούσι τρείς μέρες το Θεό να κατέβη κείνο το βουνό ... Είχι κι έναν ασκητή Χριστιανό μέσα στη Χώρ' αυτήνη. Άμα σωθήκι η λιτανεία που κάνανι, λέει ένας στον Πατριάρχη, μάθε : - Είνι κι ένας ασκητής, πόχει το μάτι του βγάλμενο. Να dον φωνάξ'με; Αυτούνου το μάτ' ξέρεις πώς ήβγε; Ήdανι τζαγγάρης, παπ'τσής που λέμε. Πήγι μια γυναίκα να παραγγείλ' παπούτσια, σήκωσι το φ'τσάνι τς λιγουλάκι, φάν'κι του πόδ' τς. Γύρ'σε κείνος το μάτ' του να δή, θύμωσ' ο ίδιος, ίδωκε μια κι' ήβγαλε το μάτ' του. Τόσο θρήσκος ήτανι. Πήγαν λοίπον κι τον φώναξαν, νάρθ' να κάμη δέησ' να κατιβάσ'νε το βουνό. Μαζευτούκαν κόσμος. Χαχάμ'δες, Βασιλιάδες, Γιοβρέϊσσες. Αρχινήσαν κι κάναν δέησ' οι Θ'κοι μας. Γύριζ' και λέ η Πατριάρχ'ς του βασιλιά : - Τι θέλ'ς, μάθε, Βασίλια; - Θέλω, λέει, να της πής αυτό το β'νο να κατιβαίν! - Με τη δύναμη του Θεού, θα τ' κατιβάσωμι φωνάζ' αυτόν το bαπ'τσή μ' ένα μάτ'. - Σύ θα πής να κατιβή το β'νο. Αρχίνησ' το βουνό κι κουνιότανι κι ηρχόdανι κατά τον gόσμο. Το έιδ' η βασιλιάς κι τούπι : Για τ' όνομα του Θεού! Να σταματήσ'. Θα μας β'λιάξ' ούλοι! Είπι λοιπόν η ασκητής. – Σταμάτα! Στάθκι το βουνό. Είνι ακόμα εκεί σταματημένου πάνω από τη bόλη, Το λένε «dούρ – dααγ» δηλ. «στάσου βουνό». Ο βασιλές δέχτηκι τότε, πως η θρησκεία των Χριστιανών είνι πιο δυνατή. Η χαμάμ’ς όμως λέει :- Μάντευς είναι. Άμα είνι πιο δυνατή η θρησκεία αdων, να dτον ποτίσετε φαρμάκ’ το bατριάρχ’! Κι άμα δεν πιθάν’, να μι παίρνετε του κεφάλ’. Φώναξανι πάλι του bατριάρχ’. – Αυτό που κάνατι δεν ήτανι σωστό. Είχατι κάν κάτ’ κι μας φαινόdανι πως κινιέτι το βουνό. Θα σι βάλωμι ένα ποτήρ’ φαρμάκ’ κι θα dο πιής κι ά δεν πάθης, τότις είμαστε σίγουροι πώς είνι η θρησκεία σας δυνατή. Δέχτηκε η Πατριάρχ’ς. Φέρανι του ποτήρ’. Κέινος για να τον σταυρώσ’ χωρίς να dον bαρν είδησ’ λέει, κι έδειχνε μι του χέρ’ του : - Από δώ να dο πιώ, από κέι να dο πιώ, από δω να dο πιω, για από εκεί να dο πιώ; Κι έκανι σταυρό. Του δίν’ ύστερα μια, κι πάει κάτω. Πιράσανι 5 λεφτά, 10, 20, δεν πάθινι τίποτα. Λέει η Πατριάρχ’ς. – Ξιπλύνετι του ποτήρ’ κι δώστε το Χαχάμ’ να πιή. Η Χαχάμ’ς τάφιτι bαστούν! Βάλανι νερό, ξιπλύνανι του ποτήρ, του το δώκανε να το πιή. Άμα περάσανι 5 λεφτά, ξερός η Χαχάμ’ς. Είδι η Βασιλιάς κι ικατάλαβε πως η δική μας θρησκεία είνι πιο δυνατή και την εχτιμάει από τότες πιο πολύ. Τους εβραίους δεν τα εχχτιμάει.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)

Τοποθεσία Γαβρόνα (στο βουνό). Κατάχλωρο. Το λένε έτσι, γιατί έχει γάβρους (δέντρα). Το φύλλο του είναι όπως η βάα. Απ’ αυτό το ξύλο επήραν κι εσταύρωσαν το Χριστό.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Στου Πάνου τη Σπηλιά. Εκεί εχορεύανε οι Νεράϊδες. Ήτανε στο χωριό μας, ένας μυλωνάς, πολύ βλάστημος. Ένα βράδυ, αφού εβλαστήμησε καλά, σαν Κεφαλονίτης, επήε στο μύλο του. Έμεινε η γυναίκα του μονάχη της κι ύστερ’ από λίγο άκουσε χτυπά στην πόρτα. Άνοιξε Κωνσταντιόσσα! – Ποιος είναι; - Εμείς είμαστε. Άνοιξε να χορέψουμε το χορό το μπαλιότο. Μας έστειλε ο άντρας σου. Εκείνη εκατάλαβε πως ήτανε ξωτικά κι έκαμε τα πατερημά της. – Σύρτε να βρετε τον άντρα μου, που ‘ναι στο μύλο. – Εμείς θα πάμε. Είμαστε τρεις (οι 3 Ανεράϊδες) και το κουτσοδαιμονάκι. Θαν πάρουμε το γάϊδαρο και θαν του βάλουμε το στελί στον κώλο. Επήαν στο μύλο. Εκείνος μόλις τις είδε, πήρε αλεύρι και τους έρριξε στα μάτια κ’ εφύγανε. Μα δεν πρόφτασε να πάρη μιανής το μαγνάδι να ντην κάμη δική του.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

Ήταν ένας αρχιληστής, κλέφτης Δροσούλας. Τον σκοτώσανι σι συμπλουκή και βρουκολιάκιασε. Πολλά χρόνια είχε πηρετήσ’ σ’αυτά τα βουνά. Έβγαιναν το καλοκαίρ’ στα βουνά, οι βλάχ’, αυτάς βύζανε τα ζώα, τους ανθρώπους. Τους ρήμαξε τους άλλους. Είχ’έναν κουμπάρο δικό τα’, δεν τον πείραζε. Αφού όμως απήύδησε ο κουμπάρος να ναι μοναχός τα’να βλέπ’όλο τα’αφάντιασμα, γιατί οι άλλοι είχανε φύγει, αποφάσισε να φύγη. Αυτό όμως το αντιλήφθη ο κουμπάρος, ο βρουκόλακας κι βγήκε μπροστά. Γιατί κουμπάρε φεύγεις; Δεν είμαστε καλά; Εγώ εσένα σε αφήνω. Έχω κόψει το σύμπαν (κόμμα) εχή, πυροβολισμοί, φωνές αλλά δεν ήβλεπες τίποτε. Έφυγε ο κουμπάρος όμως.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

«
1
. . .
404
405
406
407
408
409
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Τοποθεσία Γαβρόνα (στο βουνό). Κατάχλωρο. Το λένε έτσι, γιατί έχει γάβρους (δέντρα). Το φύλλο του είναι όπως η βάα. Απ’ αυτό το ξύλο επήραν κι εσταύρωσαν το Χριστό.