Search

Now showing items 31-40 of 47

Έχομε ένα σπίτι στο χωριό Εγέννησα το πρώτο παιδί τριώ μερώ λεχού. Εκεί το λοιπό που κοιμούτανε μες στη κρεββατοκάμαρη είχε θράπα (=κατεβατή στο υπόγειον). Εκεί το λοιπό βλέπω μια χέρα χωρίς κορμί και παίρει το παιδί από δίπλα μου και το ‘βαλε χάμαι. Εγώ χωρίς να μιλήσω, σκύβω και πιάνω το παιδί όμορφα όμορφα και το βάλω δίπλα μου. Δεν εμίλησα γιατί είχα ακούσει από τη μάννα μου πως όταν μαντέψης το στοιχειό θα σε βλάψη.Εγώ άμα ξημέρωσένε, είπα δε θα ξανακοιμηθώ σ’αυτή την κάμαρη. Πήγα το λοιπό κ’εκοιμήθηκα με το μικρό στη σάλλα. Η μαμά μου λέει : Γιατί ‘ρθεις εδώ ; πες μου τι τρέχει; Λεώ της δε μπορώ να σου πώ φοβούμαι. Αφού μ’αναγκασενε της είπα. Είδα μια χέρα της λέω από τη θράπα και μου πήρε το παιδί δίπλα μου και το ‘βαλε χάμαι. Λέει η μαμά μου : Παλαβή φοβήθηκες ; ‘’Είναι το καλό του φούρνου’’ (Λένε πως όταν υπάρχη φούρνος μες στο σπίτι, υπάρχει στοιχειό). – Εγώ τίποτις. Εκοιμήθηκα στη σάλα την νύχτα που κοιμηθήκαν όλοι θωρώ ένα πάλι χέρι και με τρυπούσενε ‘πα στα κρέατα. – Φώναξα : Μαμά. Μαμά. Σηκώνεται η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου μου ρίχνουν αγιασμό, φέρνουν κόνισμα και χάθην το κακό. (έχουμε ένα σπίτι στο χωριό= πρόκειται περί της σημερινής Πρωτευούσης της Λέρου).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στον Ξερόκαμπο στον κάβο είναι το εκκλησάκι της Παναγίας της Καβουράδαινας. Εκεί στον παλιό καιρό οι ψαράδες ευρήκαν την εικόνα της Παναγίας στην ακρογιαλιά και θέλησαν να της χτίσουν ένα εκκλησιδάκι. Βάλλουν την εικόνα σ' ένα μέρος κι αρχίζουν να χτίζουν το εκκλησιδάκι. Την νύχτα έφευγε η εικόνα και την ευρίσκανε σ' ένα βράχο από κάτω μέσ' στην θάλασσα στα καβούρια. Έτσι αποφάσισαν κ' έκτισαν εκεί στο βράχο το εκκλησάκι κ' επειδή έχει εκεί στο βράχο το εκκλησάκι κ' επειδή έχει εκεί καβούρια τη είπανε Παναγία η Καβουράδαινα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στοιχειά λέγαμε στα παλιά χρόνια τα φαντάσματα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Μια φορά ‘τονε ένας ψαράς, συφώνησε με το πλήρωμα να πάνε την αυγή στην τράτα. Στο δρόμο ο καπετάνιος την αυγή ακούει κλάματα μωρού. Ουά! Ουά! Παίρνει το μωρό στην αγκάλη του και πάει στην τράτα. Λέει του το πλήρωμα: Καπετάνιο, τι φέρνεις; Λέει: Ένα μικρό βρήκα στο δρόμο, να το βάλωμε εκεί χάμαι μέχρι να ξημερώση. Λένε του οι τρατάρηδες: Δεν το πετάς στη θάλασσα; «Όχι λέει είναι αμαρτία». Φεύγει ενός ναύτη μια πορδή. Χάνει ο καπετάνιος την παιδί ‘πό τα χέρια του. Λέει του το πλήρωμα: Να που μας ήφερες το διάολο πρωΐ πρωΐ στην τράτα. Εκάμα τον σταυρόν τως και ξεκινήσανε για την δουλειά ντως.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Άλλη μια φορά, μας είπε η γιαγιά, πως ήρχουντο με τα καΐκια κλέφτες. Εκτύπησαν οι καμπάνες κι' όλοι από το Χωριό ετρέξανε πάνω στην Παναγία του Κάστρου να σωθούν. Επήε όλος ο κόσμος. Μια μάννα επήρε τ' άλλα παιδιά της κ' εξέχασε το μωρό στην κούνια. Μόλις έφθασε στην πόρτα του Κάστρου 'θυμήθηκε το μωρό της. Στρέφει πίσω και πάει και μόλις πρόλαβε και το πήρε και το πήε στο Κάστρο, εκτύπησε η Καμπάνα της Παναγίας του Κάστρου πως είχαν φτάσει οι κλέφτες. (Χωριό = Η πρωτεύουσα της Λέρου).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στον άϊ Νικόλα το Μεραλούδι υπάρχουνε Αναράδες. Είναι τώρα δεκαπέντε χρόνια που εθερίζαμε εκεί, ήτανε μεσημέρι κι ακούαμε απέναντι από τη λαγκαδιά θόρυβο, άκουες τενεκέδες, βαρέλια μεγάλο κακό.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Τα παιδιά που γεννιούνται το Σαραντάμερο και δε βαφτιστούν τα Φώτα γίνουνται Στρίγγλες. Γυρίζουν τη νύχτα στα νεκροταφεία και πάνε στα κόκκαλα. Στο δρόμο που γυρνά και πάει η στρίγκλα στο σπίτι της αν της πατήξε κανείς και προφτάξη να της αρπάξη από το στήθος και της δώση ένα χαστούκι θα ξυπνήση θα συνέλθη και θα σου πή: «Για το Θεό, μην το πης σε κανένα». Άμα βαπτίσουν το παιδί, σε τρεις παίρνουν τα μυρόπαννα και πάνε και τα πλύνου στη θάλασσα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Η γιαγιά μου, η Άννα Κοντραφούρη, που έχει αποθάνει πάνω από 40 χρόνια, μας έλεγε οτι μιά φορά όπου 'τανε οι Ενετοί στη Λέρο ήτανε πάνω στο Μεροβίγλι μια βάρδια. Αυτή μόλις εθώρειε τα καράβια, τις φρεγάδες στον Πλατύ Γιαλό (= θέσις προς βορράν του Κάστρου) εκρατούσε μια μπουρού (κοχλίας κεράτινος) και μ' αυτή εφώναζε 'πο κεί και έδωνε είδησι στον κόσμο οτι έρχονται φρεγάδες στον Πλατύ Γιαλό. Μόλις ακούανε αυτόν όλες οι οικογένειες, παρατούσανε τα σπίτια ντως κ' έτρεχαν πάνω στο Κάστρο κ' εκλειούντανε μέσα. Μια μέρα που πλησιάζανε οι φρεγάδες των τούρκω να 'ρθούνε στη Λέρο, ετρέξανε όλοι κ΄εκλειστήκανε στο κάστρο κ΄επαρακαλούσανε την Παναγιά του Κάστρου να τους σωση. Η Παναγία έκαμε το θάμα της, και αντίς κλαδιά και πέτρες που 'χε το βουνό τις έκαμε αθρώπους. Οταν ήρθαν οι φρεγάδες κοντά κ' είδαν τον κόσμο αυτό στο βουνό, ηφοβήθηκαν κ' εγύρισαν πίσω.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Τα παλιά χρόνια οι Αμοργινοί ήσανε κλέφτες, ερχόντανε κ’ εκλέβανε το νησί μας (=την Λέρον).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Λένε πως ο Άγιος Νικόλαος έβγαλε το τιμόνι, την παλιάν εποχή τα καΐκια επηγαίνανε δίχως τιμόνι κι ο Άϊς Νικόλας το 'βγαλεν (= το εφεύρε) για να μη χάνουνται τα καΐκια. Γι' αυτό είναι ο καπετάνιος στα καΐκια, αυτόν θα προσκαλέσης άμα έχεις ανάγκη.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Search

Filters

Στοιχειά λέγαμε στα παλιά χρόνια τα φαντάσματα.

Τα παλιά χρόνια οι Αμοργινοί ήσανε κλέφτες, ερχόντανε κ’ εκλέβανε το νησί μας (=την Λέρον).