Search

Now showing items 31-40 of 42

Οι Καλικάζαροι βγαίνουν το σαραντάμερο αλλά πιο πολύ βγαίνουν το δωδεκαήμερο α(π)ο την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι την παραμονή τα Φώτα, αυτοί έ(γ)ιναν καλικάζαροι γιατί 'εννήθησαν την ίδια ώρα με το Χριστό πρώτα ήτο αθρώποι. Αυτοί 'κείνες τις ημέρες (γ)ίνονται άγριοι και ύστερα αυτές τις βραδιές έχομε πολύ φόο και (δ)εν βγαίνομε όξω.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Κάης κι ο Άβελ ήτο αέρφια κι ο Κάης σκότωσε τον Άβελ κι ο Θέος τον τιμώρήσε και τον έχει και 'υρίζει μέσα στο φεγγάρι τον θεωρούμε κι όλα που 'υρίζει συνέχεια φαίνεται η μύτη του, το στόμα του, τα μάτια του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Άις Ελιάς ήτο αναβαησμένος και γιαυτό βαρέθηκε τη θάλασσα και είπε (ν)α μη ξαναπά' στη θάλασσα και πήρε τα κουπιά στον νώμον του και επάαινε και ερώτα τι 'ναι αυτό κουπί ανέβαινε ανέβαινε το βουνό έφτασε πολύ ψηλα και ρώτησε και του 'παν ξύλο και 'κεί στάθηκε κ' έμεινε γιαυτό και 'μεις χτίζομε το μοναστηράκι του πάντα στο ύψωμα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Κάης κι ο Άβελ ήτο αδέρφια μα εμαλώναν, ο Κάης ήτο κακός και μισούσε και εζήλευγε τον αερφόν τον Άβελ και μια μέρα τον σκότωσε ο Κάης τον Άβελ και ο Θέος τον τιμώρήσε για τον κακό που έκαμε και τον έρριψε μέσ' στη φωτιά και καίεται γι' αυτό έχει λάμψι το φεγγάρι, ο Κάης καίεται κια φωνάζει μα καένας δεν τον ακούει να τον βοηθήση γιατί ήτο κακός κ' εμείς λέμε : σαν το Κάη του Φεγγαριού.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το σχέδιο της Αιάς Σοφιάς το βρήκαν και το πήραν και το φτειάσαν εκείνοι που φτειάσαν απ’ τη μέλισσα, ήτο θέλημα του Θεού έτσι, η μέλισσα το ‘φτειασε μέσα σ’ ένα κουβάνι. Μια βολά εκεί που ο πατριάρχης έδινε στο κόσμο το αντίερο μια μέλισσα σήκωσε ένα αντίε’ρο κ’ έφυε, τότε ο Πατριάρχης διέταξε να κυνηήσουν τη μέλισσα και (ν)α πάρουν το αντίερο γιατί αυτό ήτο μεάλο κακό (ν)α πάρη το ιερό πράμα, εκεί που ετσαρκέραν’ α το ‘βρουν και κυνήουσαν (ν)α βρουν τη μέλισσα και το κουβάνιν της ηύραν το σχέδιο της Αιάς Σοφιάς και φτειάξαν την Αγιά Σοφιά και μέσα στην Α(γ)ιά Τράπεζα ήβραν και το αντίερο

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η Καλαμάνα (βορ. Του χωρίου) είναι μια γεναίακ πετρωμένη, έτσι έλεαν οι παλιοί μας. Ελέαν οτι όταν έπερνα ο Άις Γιάννης ο Θεολόγος αυτή του 'ρίξε φρόκαλα και Άις Γιάννης θύμωσε και την πέτρωσε.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στον Μέσα Κάστρο ελέαν πως ήτο Κύκλωπες κι αυτοί το φτειάξασι και εκάθοντο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Χριστός άμα τον κυνηούσαν οι Οβραίοι έτρεχε στα λουμπούνια και αυτά ενώ έτρεχε ο Χριστός μέσα για να κρυφτή και να μη τον πιάουν χτυπούσαν δυνατά κ’ άκουσαν οι Οβραίοι τότε κ’ ήρταν και τον πιάσαν γιαυτό τα καταράστηκε ο Χριστός να ‘ναι πικρά και να μη μπορούν πια οι αθρώποι να τα τρώουν. Τον Χριστό όμως τον άκουσε ο άθρωπος που ‘χε το χωράφι και τον παρεκάλεσε πολύ (ν)α συχωρέση γιατί αυτός πως θα ζούσε και τότε ο Χριστός τον ελυπήθη και είπε ‘α τα βράζης και ‘α τα πααίνης στη θάλασσα και ‘α τα βουτάς και ‘α μπορούν πάλι οι αθρώποι ‘α τα τρώουν.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Οι κατσίβελοι (γύφτοι) είναι καταραμένοι απ’ το Χριστό γιατί αυτοί φτειάξαν τα καρφιά που σταυρώσαν το Χριστό και γιαυτό ‘εν έχουν που (ν)α σταθούν όλο ‘υρίζουν χωρίς ‘α μπορούν ‘α φτειάξουν πουθενά χαΐρι και προκοπή.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια φορά ούλοι οι άγιοι εμαεύτησαν και κάμαν μπαράπονο στο Θεό, γιάντα ν' αγαπά ο Θεός τον Άϊ Νικόλα πιο καλά από εκείνους κι ο Θεός τότες τους είπε περιμένετε, έστειλε τον άγγελό του (ν)α φωνάξη τον Άϊ Νικόλα που ήρτε (αμέσως) ίσα ίσα. Εσταμάτηξε στη μέσην των μουσκεμένος α'ό πάνω μέχρι κάτω. Άμα τον ηρώτηξε ο Θεός που 'το, του ΄πε πως εκιντύνευγε ένα καράβι κ' έπεσε στη θάλασσα με τα ρούχα για να το σώση. Τότες λοιπόν οι άλλοι αγιοί παραδέχτησαν πως σωστά έκαμνε ο Θεός και 'γαπά τον Άϊ Νικόλα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
»