Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-16 από 16

Κάποτε στην περιφέρεια του Πετάσου στην εποχή των κουρσάρων ήταν ένας πατέρας με δύο κοπέλλες τσαι κλώθαν μέσα σ’ ένα δώμα (καλύβι). Εκεί τους πλάκωσαν πριν όμως είχαν σχέδιο. Αυτές τσι’ ο πατέρας είπαν ότι όταν θα ρθουν οι κουρσάροι θα πάμε να τους δώσουμε ρακί (σούμα) τσαι θα βρούμε την ευκαιρία να φύγουμε. Λοιπόν πήγανε αυτοί τσαι τους βρήκανε θέλαν να πάρουν τις κοπέλλες λένε αυτές: πατέρα θέλουμε να πάρουμε λίγο φάδι για να υφάνουμε. Ναι, φέρτε τσαι λίγη σούμα. Αφήσανε τσαι τ’ αγδάρτια τσαι φύγανε

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Στο Εμποριό πατούσαν τα σταφύλια. Ο Εμποριός: επειδή κάμναν το εμπόριο, έχει ένα κάστρο, το καστρί, λέγεται, ότι είχε ναό του Απόλλωνος τσαι κατεποντήστη από Ηφαίστειο τσαι ξανακατοικήθη με Βυζαντινόν τσαι κτίσαν εκκλησία τα ερείπια της οποίας υπάρχουν μέχρι σήμερα. Έχει βαφτηστήριο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Η εκκλησά είν’ να κτιστή στην (πλατεία) απλάδα, τα εργαλεία τα βρίσκαν αλλού, εδώ που βρίσκεται τώρα η εκκλησά και όσο κτίζαν το βρίσκαν γκρεμισμένο το πρωί. Και οτι το μέρος αυτό ήταν βωμός του Ηρακλέους. Τότες που ανοίγαμε τον αυλόγηρο ευρέθη κεφαλή με την κόμη (αραιές ξανθές τρίχες). – Είχαμε μια καρύδια μ’ ένα άλλο άθρωπο, ο άθρωπος έδινε τηγ καρυδιά, εμείς δεν θέλαμε να τη δώσουμε, ο πατέρας μου δεν έδινε τηγ καρυδιά και δεν έφτανε να γίνη η πόρτα της εκκλησίας. Πήρε ο άθρωπος να πα’ να φορτώση το μερίδιο του, να το πα’ στην εκκλησιά. Εφόρτωσε το μουλάρι του αφ’ τη θέση Λιβάδι. Πήγε και ο πατέρας μου και φόρτωσε το μουλάρι και πήγαινε. Βρήκε τομ πεθερό του και του λέει δεν (θ)α δώκης τα ξύλα στον Άη Γιάννη. Λέει «όχι βρε αδερφέ» και εχάθη το μουλαρι με τα ξύλα. Ψάχναν όλοι μες στο χωριό, τίποτε, ψάχναν όλη τη νύχτα και δεν το βρίσκαν μέχρι που έταξε : «Άη μου Γιάννη, βρες το μουλάρι και σου χαρίζω τα ξύλα». Ευρέθη το μουλάρι το πρωί φορτωμένο όξω αφ’ το χωριό. Και έτσι έδωκε τα ξύλα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Μια φορά ήταν ένας γούμενος σ’ αυτή την εκκλησά (δηλ. στου Άϊ Ταξιάρχη στα Μεστά) ήταν τέσσεροι ‘γούμενοι, κάθε ‘βδομάδα ήταν κι’ ένας ‘γούμενος. Ετσείνη τη βδομάδα ήταν άρρωστος, λοιπόν τη νύχτα είχε σβήσει το καγκήλι, τσ’ ου γέρος ου ‘γούμενος είδε τον Ταξιάρχη στον ύπνο του, του είπε πως το καγκήλι είναι σβηστό. Ου γέρους επειδή ήτανε άρρωστος έστειλε το παιδάιν του να τ’ άψη. Το παιδάι επειδή εφοβούτο εκατέβηγ κάτω τσαι ανέβη πάλι απάνω τσ’ είπε ότι τούψε, σε λιγάκι ου γέρους είδε όνειρο, ότι ήταν πάλι το καγκήλι σβηστό, τσι του λέει : βρε ‘εν επήγες. Το παιδάι το φανέρωσε ότι ‘εν επήε γιατί φοβόταν. Ου γέρος φώναζε τσαι έτσ’ σηκώθη το παιδάι για να ξαναπά. Την ώρα που ‘βγε το θόλο ειδε το Μιχάλη το ΜΑρούκατσαι βάστα τα καπίστρα για να πά’ στα ζά. – Βρέ που πάς τέτοια ώρα; - Καλέ μπάρμπα ‘άρτης μαζί μου γιατί φουβούμαι. Επήγαν τσι του’ ψαν με του γέρο. Το παιδάι πήγε στι σπίκιν του τσαι του λέει ου γέρος. Πήγες; - πήγα μι του Μιχάλ’ τουν Μαρούκα που θα πήγινε για τα ζά, γιατί μόνος δεν θα πήγαινα. Ου γ’ερος κοιμήθη(κε) ήσυχος. Την άλλη μέρα ου γέρος κατέβη τσ’ ήκατσε στημ πλάκα.Σε λιγάκι ήρχουτου απ’ τη χώρα ου Μαρούκας. – Που ‘σαν Μιχάλη; - Από τα χτέ λείπω στη χώρα. – Ου γυιός μου μου ‘πέ ότι πήγετε τσ’ ήψετε μαζί το καγκήλι. – Εγώ λείπω απ’ τα χτές, τσ’ η γυιός σου είπι ψέμματα. – Δεν ήταν ψέμματα, ήτα ου ταξιάρχης.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Μια φορά ο Ταξιάρχης, είχαμε πείνα στο 40 (41), δεν είχαμε χρήμτα να πλερώσωμε τους ψαλτάδες τουγ κόπον τους. Τους δώκαμε λάδι, ύστερη ηπήγανε στ' αυτοκίνητο να φύγη δεν ημπόρει, κι' ύστερη ηυρέθη μια γριά τσαι τους είπε : “Παιδάτσα μου πάς τσαι πήρητε το λάδι του Ταξιάρχη τσαι δεν σας αφήνει τα φύγετε; Τότες οι ψαλτάδες είπαν την αλήθεια, οτι πήραν λάδι για τουγ κόπουν τους. Δεν ήθελε να του πάρουν το λάδιν του. Το πήγαν πίσω κι' έφυγε τ' αυτοκίνητο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

«
1
2