Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 29

Άρμεγε και κούρευε λάλει και δερμάτχιαζε

Ρώλλης, Ι.

Επί του επιχειρούντος πολλάς εργασίας και μηδέν αποτέλεσμα αποφέροντος...

Στα Λιπιανά των Αγράφων όντας γιόρταζαν τη μνήμη των Αγίων Αναργύρων ( 1 Νοεμβρίου) Έρχονταν ένα αλάφι. Τόσφαξαν και τότρωγαν. Μια χρονιά χασομέρησε τ’ αλάφι νάρθη. Ήρθε αποσταμένο, τόπιασαν και τόσφαξαν. Αλλ’ αυτό ζωντάνεψε πάλι κι έφυγε. Εκεί παρακάτω απ’ την εκκλησία είναι μια πέτρα. Σ’ αυτήν την πέτρα πάτησε πάνω και βούλιαξαν τα πόδια του μέσα. Φαίνονταν βουλιασμένα και θα φαίνονται αιωνίως. Φαίνονται ακόμα και τα αίματα πάνω στην πέτρα. Τα δείχνει σήμερα ο κόσμος. Απεκεί και δώθε όμως τ’ αλάφι δεν ξανάρθε

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Ένα μελίσσι βακούφικο (τ’ Αϊ Γιάννη στο Παλιοκάτουνου) γόνεψε κάποτε και πήγε και κόνεψε σε κουφαλερό δέντρο κοντά στο μοναστήρε. Κάποιοι πήγαν και τούβραν. Ήθελαν να το χαλάσουν. Πήραν τσεκούρι κι άρχισαν να κόβουν το δέντρο. Ο καλόγερος άκουσε τις τσικουριές. Άφησε το μοναστήρι και πήγε κει πέρα. – Τι φκειάνετε δω πέρα, ορέ; Το δικό μου μελίσσι χαλάτε; Τους είπε. – Το μελίσσι είναι άγριο, είπαν, στο κλαρί σιαπέρα. Δικό μας είναι αφού το βρήκαμε. Ο καλόγερος δεν είπε άλλη λέξη. Τους άφησε να κόβουν, κι αυτός πήγε πίσω στο μοναστήρι. Παίρει μια τ’χάλη (αγκαλιά) παλιούρα πήγε και τα απίθωσε στην πόρτα της εκκλησιάς και λέει : Αφέντη μ’ Άϊ Γιάννη, αν δε δώκης το θάμα σου, δε σου ανοίγω! Την άλλη τη μέρα ένας από κειούς που χάλαγαν το μελίσσι πήρε τα βόδια του και πήγε στο χωράφι να τα ζέψη. Κεί που τάζεβε, καλά καθούμενα γύρισε το κεφάλι του σιαπίσω. Στραβοντζιανιάστηκε. Έταξε τότε και βόδια κι όλα τα μονοκέφαλα του στο μοναστήρι για να τον γιατρέψη ο Άϊ Γιάννης, αλλά που να γερέψη! Ίσιασε λιγάκι το κεφάλι του, αλλά τι τα θέλεις, έμεινε σακάτης και σακάτης πέθανε

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Ένας στην Πόλη νειρεύτηκε πως βρήκε θησαυρό στην Αγία Τριάδα (χωρίο). Μόλις ξύπνησε, ακολούθησε το όνειρο. Ήρθε απ' την Πόλη στην Αγία Τριάδα. Έσκαψε, ηύρε το θησαυρό. Κάλεσε τους χωριάτες να φορτώσουν το θησαυρό. Τόσος πολύς ήταν. Τον φόρτωσαν σε τρία ζώα. Το ένα απ' τα τρία δε μπορούσε να το οδηγήση. Τραβούσε κεί πού ήθελε μονάχο του. Πήγε παρά πέρα, ηύρε ένα εικονοστάσι. Ήταν κι ο καλογεράκος εκεί που το είχε φτιάσει. Έπιασε το μουλάρι και το ξεφόρτωσε. Ξεφόρτωτο τότε προχώρησε παρά πέρα και πήγε και στάθηκε σ' ένα μέρος – ήταν και λίγο τρελλό το μουλάρι – Εκεί που στάθηκε, έχτισαν το μοναστήρι τ' Αρέθα. Κι' από τότε έμεινε για κάθε τρελλό να λένε : Είναι για τ' Αρέθα. Το μοναστήρι είναι 20 και τώρα διατηρούμενο, στο Βάλτο. Το διατηράει ο Σκυλοδήμος. Τ' άλλο το μουλάρι μοναχό του τράβηξε για την Τατάρνα. Στάθηκε εκεί και το ξεφόρτωσαν οι χωριάτες και με τα χρήματα που είχε φορτωμένο χτίστηκε η Τατάρνα. Τ' άλλο πήγε στον Προυσό και με τα χρήματα που πήγε, έχτισαν το μοναστήρι της Προυσιώτισσας. Δεν μπορούσαν να τα στρίψουν τα μουλάρια. Ήταν προωρισμένα για τα μοναστήρια.(“Είναι για τ' Άρεθα” κατεγρ. Και παροιμία).

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Στο χωριό στη Μύρεση από κάτω ήταν ένα Στοιχειό που κατάπινε ακέριους. Μια φορά ένας πάγαινε απάνω. Το Στοιχειό καθόταν απόξω. Κάποιος ατμός έβγαινε απ’το στόμα του και τράβαγε τον άνθρωπο. Αυτός κατάλαβε πως κάτι τον τράβαγε, γιατί ήθελε, μα δε μπόραγε να πιστρέψη πίσω. Τι να κάμη κι αυτός! Έβαλε την ιδέα στο κουμικούρι μα δεν μπρόφτασε και το Στοιχειό τον κατάπιε. Και στην κοιλιά όμως του θεριού δεν τάχασε. Έβγαλε το κουμπούρι, τράβηξε το σκάνταλο και πήρε φωτιά. Άκουσε βρόντο το Στοιχειό και τον πέταξε όξω. Έδωκε τον κατήφορο τότε μέσα το ρέμα. Κοκκίνεσαν απ’ το αίμα λιθάρια κλαριά κι ότι άλλο βρήκε μπροστά του τα μάζεψε κάτω. Το αίμα φαίνονταν μια βδομάδα. Το Στοιχειό λαμποκόπαγε απ’το διαμαντικό κι απ’ τα’άλλα τα μπιχλιμπίδια που είχε απάνω του. Πήγε πήγε κυλώντας κι έπεσε αναίστητο. Ο άνθρωπος κατέβηκε σιγά σιγά και πήγε και συμμάζεψε τα διαμαντικά που είχε το θερίο. Ήταν μεγάλης αξίας πράματα. Γύρισε πίσω στο κονάκι πήρε και την οικογένειά του κι έγινε άφαντος.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Κοντά στη Μαρδάχα της Τατάρνας είναι το γεφύρι του Άσπρου. Άλλοτε έχει κι άλλοτε δεν έχει κορπλίκια (Οι φυλάχτρες, τα χείλη του γεφυριού) το γιοφύρι αυτό. Το φτιάχνουν, πάνε οι τσοπάνηδες και τα γκρεμίζουν. Τότε είναι κίνδυνος να πέση κείνος που διαβαίνει στο ποτάμι και να πνιγή. Πολύ περισσότερο ένα ζώο φορτωμένο. Ξαγλιστράει ξεκόβει, δε βρίσκει τις φυλάχτρες, πάει κάτω. Μια φορά έφερναν έναν παλαβό, Ρήγα τον έλεγαν, δεμένον στο μοναστήρι της Τατάρνας για να τον γιατρέψη η Παναγία. Όντας ανέβηκε στο γιοφύρι για να περάση από πέρα και νάρθη δώθε ο παλαβός – το γεφύρι δεν είχε κορπλίκια – είδε κάτω το νερό, βάνει δύναμη και ξεφεύγει απ’ τα χέρια κείνων που κρατούσαν την αλυσίδα. Έπεσε στο ποτάμι κάτω. Το ύψος του γεφυριού είναι όσο βλέπει το μάτι και το ποτάμι θάλασσα. Όλοι είπαν : πάει τώρα πνίγηκε. Μόλα ταύτα πήγαν παρακάτω όπου τον έσυρε το ποτάμι, ηύραν κάποιον πόρο, μπήκαν μέσα και τον έβγαλαν. Τον κρέμασαν με κάτω κεφάλι, ξέρασε το νερό που ήπιε και γέρεψε. Θάμα της Παναγίας ήταν αυτό. Τον γέρεψε.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Κάποιος Τσουγκρής κλέφτης ήταν στο Μπελιτσόρεμμα. Σ’ ένα καλαμπόκι μέσα έβοσκε ένα δαμάλι του μοναστηριού, τ’ Άη Γιάννη. Έρριξε και βάρεσε το δαμάλι ο κλέφτης. Πάγει ένας στο μοναστήρι και λέει στον καλόγερο : Τούτο και τούτο. Πάει το δαμάλι, το σκότωσε ο δείνας. – Δεν το σκότωσαν, ορέ, του είπε, σκότωσε τον εαυτό του. Την άλλη μέρα ο κλέφτης πήγε σ’ ένα γαμπρό απ’ αδερφή του. Τόλεε ν’ αφήση το gυιό του να τον πάρη μαζί του κλέφτη. Εκείνο δεν ήθελε. Επέμεινε κι ο ένας, επέμενε κι ο άλλος. Ο Γαμπρός του πείσμωσε, αρπάχνει το τουφέκι απ’ το γυναικαδερφό του, τον πυροβολάει και τον σκότωσε. Πάει ο κλέφτης. Έτσι έγινε το θέλημα τ’ Άϊ Γιάννη. Είναι 50, 60 χρόνια πόγινε αυτό το θάμα. Καλόγερος ήταν ο Δοσίθεος

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Στα Τρουπόταμα (εκεί που σμείγουν τα τρία ποτάμια, Άσπρος, Αγραφιώτης και Μέγδοβα) έχω ακουστά πως τον καιρό επί Τουρκοκρατίας πέρναγαν οι Τούρκοι μέσα στο ποτάμι. Παρουσιάζονταν τότε δυό καβαλλαραίοι, ο Άγ. Γιώργης κι ο Άϊ Δημήτρης ήταν, και τους κυνήγαγαν. Έφτασαν ως τη μέση στο ποτάμι κια πνίγονταν οι Τούρκοι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Ανάμεσα τα χωριά Πετρίλου κι Αβαλάση είναι το βουνό η Καράβα. Εκεί είναι μια κρικέλα σιδερένια. Αυτή η κρικέλα λένε πως σώζεται απ’ τον καιρό του Νώε. Απ’ αυτού έδεσε το καράβι του και γι’ αυτό και το βουνό πήρε το όνομα «Καράβα».

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Μαρή πανιά στον ποταμό δουμούτε και μέναν τ' ρόκα μου

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Έλεε μία μιά φορά που είδε τις άλλες που λεύκαιναν τα πανιά τους στο ποτάμι...
Και τη λένε τώρα την παροιμία για μια τεμπέλα...