Search

Now showing items 7451-7460 of 7488

Σατανάς! Τρισκατάρατος! Σκατογένης! Κερατάς! Όξ’ από ‘δώ; Αμελέτητος! Ξορκισμένος! Δαίμονας! Αναθεματισμένος! Σκατόφωλος! Σκατά στην τρούπα του! Πειρασμός! Τάδες (Να πας στον τάδε).

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ο Θεός πρώτος έφτιασε τον Αδάμ και τον έβαλε στην Παράδεισο και εκαθότανε μαζύ με τα άλλα ζώα που είχε φτιάσει προτήτερα και εζούσε με αμβροσίαν (όπως κατόπιν εζούσαν και οι Θεοί των Ελλήνων) και δεν είχε καμμιά σκοτούρα: ενώ ο Θεός είχε την έγνοια να μη χτυπήσουν τ’ αστέργια το ένα με το άλλο και εβάσταγε της κλωναίς που τα είχε δεμένα, εφρόντιζε ναν τα ανάβη το βράδυ, για να φωτίζη τη γη και ναν τα σβένη την αυγή και ν’ ανάβη τον ήλιο, για να φωτίζη τη γη κ.τ.λ. Βλέποντας τον Αδάμ να κάθεται και να παίζη με τα ζώα, που ήσαν ήμερα, χωρίς καμμιά σκοτούρα είπε μέσα του: «Μωρ’ εγώ είμαι Θεός ή εκείνος ο κερατάς που κάθεται ξαπλωμένος και δεν του καίγεται καρφί για τίποτα!». Ο διάβολος που εκατάλαβε τι συλλογάται ο Θεός, γιατί ήτανε πρώτα άγγελος, πάει στο Θεό και του λέει: «Δίκηο έχεις για ό,τι σκέπτεσαι! Μου δίνεις την άδεια ναν του δώσω ‘γω δουλειά, για να μην κάθεται έτσι ξένοιαστος; - Σου δίνω, του λέει ο Θεός, για να ιδώ τι θα κάμης!» Ο διάβολος επήγε στο αργαστήρι του κ’ έφτιασε την Εύα, όσο εμπορούσε ώμορφη και την επαρουσίασε του Θεού και του είπε ναν της φυσήση πνοήν ζωής, γιατί ήτανε ψόφια. Ο Θεός αφού την περιεργάστη και την εθαύμασε, επαίνεψε το διάβολο για την τέχνη του και την εζωντάνεψε την Εύα. Τότες την επήρ’ ο διάβολος κατά μέρος και της είπε κάτι λόγια στ’ αυτί και την έστειλε να πάη στον Αδάμ για συντροφιά του που του στέλνει ο Θεός. Ο Αδάμ σαν την είδε και έμαθε πως την έστειλε ο Θεός, ειπών «ου καλόν είναι τον άνθρωπον μόνον, ποιήσωμεν αυτώ βοηθόν» εχάρηκε πολύ και της έστρωσε μερικά συκόφυλλα κ’ εκάθησε κοντά του. Αφού εγνωριστήκανε καλά και είδανε το είχε ο ένας παραπάνου και τι έλλειπε του αλλοννού, απ’ τη χαρά του, ο Αδάμ ελησμόνησε την εντολή του Θεού να μη φάγη το ξύλον της γνώσεως του γινώσκειν καλόν και πονηρόν και κατά παρακίνησι της Εύας που είχε διαταχτή από το διάβολο, το έφαγε μαζύ με την Εύα. Έπραξαν το πονηρόν! Τότες τα θηρία αγριέψανε και τους επέσανε απάνου και τα φίδια και οι σκορπαίοι και τα άλλα κάποια ζώα και ο Παράδεισος εσηκώθηκε τώνα πόδι. Βλέποντας ο Θεός ένα τέτοιο πράγμα, έστειλε τον άγγελο με την πυρίνην ρομφαίαν και τους έβγαλε όξω απ’ τον Παράδεισο και τους είπε: «Εν ιδρώτι του προσώπου των φαγείν τον άρτον των.» Για τούτο ο Θεός έδωσε εντολή να μην έμπη ποτέ γυναίκα στον Παράδεισο, αφού μια ώρα εκάθησε η Εύα μέσα και δεν άφησε παλούκι στο φράχτη. Λένε πως η Αγία Αικατερίνη εφόρεσε φουστανέλλαις κ’ εμπήκε για σπανός και όταν την ανακαλύψανε, την έβγαλαν όξω και την έβαλαν να γυσυράη το κοττέτgι του Παραδείσου. Ώστε άδικα νηστεύουνε η γυναίκες!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Οι γάιδαροι έκαμαν παράπονα στον θεό, γιατί να ήναι τόσον περιφρονημένοι απο τους ανθρώπους και να μην τους δίνουν παρά μόνον κλίματα για φαί και ναν τους λένε ''βασταγά, γομάργια και εμπαικτικώς αναγνωστάδες. Τότες ο Θεός τους είπε ότι θα τους δώση πολλά πλεονεκτήματα και τη μιλιά ακόμα, άμα με το κατουρό τους κάμουν ποτάμι. Για τούτο, όπου ιδούν νερό τρεχούμενο ή λιμνασμένο, νομίζουν ότι είναι απο τα άλλα γαιδούρια και κατουρούν κι αυτά για να γένη ποτάμι και ναν τους δόση ο θεός τα καλά που τους υποσχέθηκε καθώς και τη μιλιά. Τούτο κάνουν και τα παιδιά τους τα Μουλάργια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Υπάρχει πρόληψις ότι κάθε σπίτι έχει κι ένα φείδι ως προστάτην και φύλακα, οι δε εν τω οίκω οσάκις το βλέπουν δεν πρέπει να το σκοτώνουν, διότι θα ακολουθήση μεγάλο κακό στο σπίτι. Περί του φειδιού τούτου λέγεται ο εξής μύθος. Μια φορά σ’ένα σπίτι ένα φείδι έβγαινε στη γωνιά (εστίαν). Ο νοικοκύρης του σπιτιού, όταν το είδε μια ημέρα που έβγαινε το κεφάλι του από την τρούπα του απεφάσισε ναν το μαγαρίση και προς τούτο άλεψε το δάχτυλο του με κοπριά ανθρώπου, και το έτεινε προς το φείδι για να φάη την κοπριά και να μαγαριστή και του έλεγε : ‘’Θα σε μαγαρί πατσουρομί… (διότι είχε πλακουτσό το κεφάλι το φείδι). Το φείδι, άμα εζύγωσε το δάχτυλο, το δάγκωσε, ο δε νοικοκύρης, από τον πόνο που αισθάνθηκε, το έχωσε στο στόμα του και έτσι αντί να μαγαρίση, εμαγαρίστηκε!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Μια φορά ένας κουμπάρος ενοστιμευότανε την κουμπάρα του κι εκείνη το χαμοήθελε. Αλλά και ο ένας και ο άλλος δεν ετόλμαγε ναν το ειπή του αλλουνού. Μία μέρα επήγε ο κουμπάρος ‘ς την κουμπάρα κι αρχίνησε να γελάη. - Τι γελάς κουμπάρε; Του λέει η κουμπάρα. - Τίποτα! της λέει εκείνος, κι εξακολουθεί να γελάη. -Μα τι γελάς κουμπάρε; θα μου ειπής; Του λέει η κουμπάρα. -Μα δεν είναι για είπωμα, Της λέει ο κουμπάρος’ τι βλέπει ο μαύρος άνθρωπος ‘ς τον ύπνο του! εμονολογούσε ο κουμπάρος. -Μα θα μου ειπής! του είπε η κουμπάρα με επιμονή. -Σαν το θέλης, θα σου το ειπώ! απάντησε ο κουμπάρος. Είδα ‘ς τον ύπνο μου ότι κάτι σου εζήτησα και εσύ μου γύρεψες λεφτά! -Εγώ λεφτά από τον κουμπάρο μου! λέγει αμέσως η κουμπάρα και σταυροκοπιέται! -Λέου κι εγώ! αποκρίθηκε ο κουμπάρος και αμέσως την αγκάλιασε. Από τότες τους κουμπάρους τους είπανε: ψυχοπατεράδες των γυναικών.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1929)

Έναγ καιρό ο Χριστός και ο διάβολος ανταμωθήκανε. Μια ημέρα λέει ο διάβολος στο Χριστό ότι έφτιασε ένα ζώο που κανένα άλλο δεν το πιάνει στημ πηλάλα και αμέσως βγάνει από κάτου από τηγ καπότα του ένα λαγό και τον απόλυσε και έτρεχε πάρα πολύ. Την άλλ’ ημέρα που ανταμωθήκανε πάλε, λέει ο Χριστός του διαβόλου. «Για απόλυσε πάλι εκείνο το ζώο που έφτιασες.» Ο διάβολος απόλυσε το λαγό χαρούμενος και αμέσως ο Χριστός απόλυσε το λαγωνικό που είχε φτιάσει επίτηδες και τον έπιασε το λαγό. Ο διάβολος ελυπήθηκε για τσι ενίκησε ο Χριστός και αμέσως εμάζωξε ούλους τους λαγούς και τους επρόσταξε κάθε νύχτα να βγαίνουνε και ναν του οργώνουν τα χωράφια του, κ’ εκείνους που δε θα πάνε θαν τοις αφήνει ναν τους πιάνουν τα λαγωνικά και την ημέρα ακόμη, αφού τους ξετρουπώνουνε. Για τούτο και οι στρατολάταις (οδοιπόροι), άμα απαντήσουνε στο δρόμο τους λαγό την ημέρα, γυρίζουνε πίσω, γιατί είναι έργο του διαβόλου και η δουλειά τους δε θα πάη καλά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ο γάιδαρος εδίδαξεν εις τους ανθρώπους το κλάδευμα των αμπέλων, διόπερ και οι πρώτοι διδαχθέντες Ναυπλίεις έστησαν αυτώ εν τη πόλη των μαρμάρινον άγαλμα δι’αιτίαν τοιαύτην. Όταν ο γάιδαρος αφήνετο ελεύθερος να βοσκήση εις το Αργολικόν πεδίον, εν μέσω των αμπέλων αίτινες δεν εκλαδεύοντο και δια τούτο είχον βλαστούς μεγάλους, αυτός έτρωγε τα προσφιλή αυτώ κλάματα, αφήνων τα προς τον κορμόν (πρέμνον) τμήματα αφάγωτα, διότι ήσαν χονδρά και δύσπεπτα. Οι Ναυπλιείς παρετήρησαν κατά την επερχομένην άνοιξιν ότι τα λέιψανα ταύτα του γεύματος του γαιδάρου, αν έδινον βλαστούς ου μόνον ζωκρούς αλλά και πλήρεις σταφυλών. Μιμηθέντες ούν αυτόν, έκοψαν τους κλάδους των κλωμάτων κατά τον χειμώνα όπως και ο γάιδαρος, αφήνοντες μόνον τα προς το κούρβουλον τμήματα των κλημάτων με δύο ή τρεις οφθαλμούς (μάτια) και ούτως εγέμισε το Ναύπλιον από σταφύλια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Κατά την λαικήν παράδοσιν και πίστιν, κατά τα δωδεκάημερα, απο τη γέννησι έως τη βάφτιση του Χριστού, οι διάβολοι, ονομαζόμενοι Καλικαντζάροι ή Κατσιμπουχέροι, έχουν την πάσαν εξουσίαν να 'μπαίνουν ουλούθε και να μαγαρίζουν τους τεντζερέδες και ούλα τ'αγγεία του σπιτιού, γιατί κατουράνε μέσα και για τούτο η νοικοκυράδαις τα απιστομίζουν της ημέραις εκείναςλ. Επίσης κατά τα δωδεκάημερα δεν πρέπει να τρώνε ψάργια οι Χριστιανοί, γιατί κατουράνε οι καλικαντζα=άροι μέσ'τη θάλασσα και μόνον όταν αγιάσουν τα νερά των Φώτων με το σταυρό που ρίνουν στη θάλασσα και ύστερα τρώνε ψάργια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Υπάρχει παρά τω λαώ πρόληψις ότι οι άνθρωποι άδικοι, ιδίως μη ευλαβείς ή αναθεματισμένοι ή αφωρισμένοι, μη κοινωνήσαντες των αχράντων μυστηρίων κατά την ώραν του θανάτου των, ένεκεν ασεβείας ή παιδιά θανόντα αβάπτιστα, βρυκολακκιάζουν δηλ. βγαίνουν την νύκτα από τον τάφον τυμπανιαίοι και πηγαίνουν εις τα σπίτια την ή και εις ξένα και τρώγουν τα’αλεύρια και κάμνουν ποικίλας ζημίας, μένουν δε άλυωτοι, εάν οι συγγενείς των δεν προσφύγουν εις τα θεία δια να τους σώσουν από την αμαρτίαν, να τους διαβάσουν δηλ. Τρισάγια επί του τάφου των να τους κάμουν Σαρανταλέιτουργα, δηλ. να λειτουργήση ο ιερεύς επ’ονόματι των επί 40 συβεχείς ημέρας και εν τέλει εάν δεν καταφύγουν και εις ‘ξορκιστάδες, ανθρώπους δηλ. ειδικούς που ξορκίζουν τους βρυκόλακκας. Οι αρχαίοι εφρόνουν ότι όσαι ψυχαί δεν διήλθον δια της αχερουσίας λίμνης μεταβαίνουσαι εις τον Άδων ως και αι των ατάφων εν γένει, των πνιγομένων κ.τ.λ επλανώντο περί την γήν. Εις πολλά χωρία ήνοιξαν, ως λέγεται τους τάφους την εμφανιζομένην ως βρυκολάκκων και τους εύρον άλυωτους και φουσκωμένους όμως καταλλήλων Εκκλησιαστικών ευχών υπό πολλών ιερέων ομού, τα σώματα των βρυκολάκκων διελύθησαν εις τα εξ ών συνετέθησαν. Και οι επρακότες μεμαρτυρήκασιν!

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Εις απόστασιν τεσσάρων περίπου ωρών, προς Ν. των Πατρών, επί της εις Καλάβρυτα αγούσης αμαξιτού, ευρήται η θέσις Κουμπάραις, αποτελούμενη υπό μικρών γκλόφων, αργιλωδών, διατεμνομένων υπό βαθειών χαραδρών, υπέρ τας οποίας υπάρχουσιν αι γέφυραι της αμαξιτού. Η θέσις αυτή ωνομάσθη Κουμπάραις, διότι, κατά την παράδοσιν διήρχετό ποτε εκείθεν Συμπεθεργιό, συνοδεία δηλ. γάμου μετά τε την νυμφίων, του κουμπάρου και την απαραιτήτου Νταουλίων. Εις μιαν δε καμπήν, την βαθυτέραν, της αμωμάλου και χαραδριώδους ταύτης οδού, ο κουμπάρος, ευρών ευκαιρίαν, ανεπλήρωσε τον γαμβρόν. Την απουσίαν ταύτην πράξιν ετιμώρησεν αμέσως ο Θεός, διότι απελίθωσεν επί τόπου συ μόνον τους εργάτας αυτής, αλλά και όλον το Συμπεθεργιό, με φείσθεν ουδέ των αθλίων γύφτων. Ούτω δε νύν, εις το μέρος τούτο της οδού, επειδή υπάρχουν και ψαμμίται λίθοι πλακοειδής, κάθετοι, αρκετά μεγάλοι εντός της εργίλου, εξ επαλλήλων στρωμάτων αποτελούμενοι, υπομέλαννες δε την χροιάν, ένεκε την επ’ αυτήν φυέντων και προ χρόνου μακρού αποξηραθέντων λεπτοφνήν βρυών, η φαντασία των περιοίκων χωρικών έπλασε επί την λίθην τούτην εκ διαβρώσεως του χρόνου, διαφόρους εικόνας ατόμων και γεγονότων. Εφ’ ενός λ.χ. των πλακοειδών τούτην λίθην λείψανα προεξέχοντα αποσαθρώθέντην επιπολαίην αυτού στρωμάτην, διαγράφουσι χονδρορειδώς πως, ως εν αναγλύφω, δυό σώματα αμθρώπων εικαστικώς επ’ αλλήλων κείμενα, ών διακρίνονται καταφανέστερον αι κεφαλαί, εστρογγυλεμένα δηλ. τμήματα του μη εισέτι αποσαθρωθέντος τελείως τμήματος του λίθου, οι κουμπάροι. Αφ’ ετέρου παρακειμένου πλακοειδούς λίθου απεικάζεται δήθεν το συμπεθεργιό, εν ομοιώματι ανθρώπων. Έναντι δε εις ικανήν απόστασην, επί κορυφής ενός των κωνοειδών λόφων, υπάρχει στρογγυλός πως μικρός ογκόλιθος, εφ’ ετέρου ογκωδεστέρου επικαθήμενος, οι ονεί ως κεφαλή και παρ’ αυτόν τυμπανοειδής της ογκόλιθος οράται., Το σύμπλεγμα των λίθων τούτων, παριστά κατά τον μύθον, τον απολιθωθέντα γύφτον μετά του ταβουλίου του! «Κοντά στα ξερά, καίγονται και τα χλωρά» Ο εις ουδένπατίσας δηλ. γύφτος απελιθώθη μόνον προς πλήρη παράστασιν της αισχρότητος του κουμπαρου. Τα νύν ο θέλων να ιδή τας παραστάσεις ταύτας, πρέπει να κατέλθη της αμάξης ή του αυτοκινήτου και να εισδύση εις την προμνησθείσαν χαράδραν.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

«
1
. . .
743
744
745
746
747
748
749
»

Search

Filters