Οι βρυκόλακκες ή βουρβουλάκκα

Υπάρχει παρά τω λαώ πρόληψις ότι οι άνθρωποι άδικοι, ιδίως μη ευλαβείς ή αναθεματισμένοι ή αφωρισμένοι, μη κοινωνήσαντες των αχράντων μυστηρίων κατά την ώραν του θανάτου των, ένεκεν ασεβείας ή παιδιά θανόντα αβάπτιστα, βρυκολακκιάζουν δηλ. βγαίνουν την νύκτα από τον τάφον τυμπανιαίοι και πηγαίνουν εις τα σπίτια την ή και εις ξένα και τρώγουν τα’αλεύρια και κάμνουν ποικίλας ζημίας, μένουν δε άλυωτοι, εάν οι συγγενείς των δεν προσφύγουν εις τα θεία δια να τους σώσουν από την αμαρτίαν, να τους διαβάσουν δηλ. Τρισάγια επί του τάφου των να τους κάμουν Σαρανταλέιτουργα, δηλ. να λειτουργήση ο ιερεύς επ’ονόματι των επί 40 συβεχείς ημέρας και εν τέλει εάν δεν καταφύγουν και εις ‘ξορκιστάδες, ανθρώπους δηλ. ειδικούς που ξορκίζουν τους βρυκόλακκας. Οι αρχαίοι εφρόνουν ότι όσαι ψυχαί δεν διήλθον δια της αχερουσίας λίμνης μεταβαίνουσαι εις τον Άδων ως και αι των ατάφων εν γένει, των πνιγομένων κ.τ.λ επλανώντο περί την γήν. Εις πολλά χωρία ήνοιξαν, ως λέγεται τους τάφους την εμφανιζομένην ως βρυκολάκκων και τους εύρον άλυωτους και φουσκωμένους όμως καταλλήλων Εκκλησιαστικών ευχών υπό πολλών ιερέων ομού, τα σώματα των βρυκολάκκων διελύθησαν εις τα εξ ών συνετέθησαν. Και οι επρακότες μεμαρτυρήκασιν!