Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Ζερβός, Ιωάννης"

Αποτελέσματα 1-20 από 87

Το Ουράνιον τόξον

Άμμα βρέξει ο Θιός και βροντήσει, λέμε : “όντας βροντήσει η Αστροπαλλιά (είναι μεσημβρινό – δυτικά, προβέζα ή γαρμπής, της Καλύμνου), κόφτε βοσ' σε μου στηφ φωλιά. Κι ύστερις, άμμα βζή η κυρά Σελένη (ουράνιο τόξο) μες το μπουρούνι, πραάλλομεν (προβάλλομε) και λαάζομεν (κοιτάζομε – ίσως λογιάζομε) την κυρά Σελένη τρείς ντράνες, τρείς ποταμούς : τον κότσινον τον λέμε κρασί, τον πράσινον το λά(δ)ι, τον...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Οι καλικαντζάροι

Άμμα σπάρτει παιί του Εβγαγγελισμού (Ευαγγελισμού) το βρά(δ)υ, (γ)εννιέται τα Χριστούγεννα, τα λοιπονίς (το λοιπόν) είτε (γ)εννηθεί αρσενικό το λέσι καλικάντζαρον, άν είναι γκόρη τήνε λέσι Γιαλλού. Φτός(αυτός) ο Καλικάντζαρας εν (δεν) γκοιμάται τα Χριστούγεννα, παρά (γ)υρίζει κ'ι' άμμα βρεί άθρωπο τον πνίει και σίντας οι άθρωποι του σπιgιού τον παίρνουσι χαπάρι πως (γ)υρίζει και τον καταλάβουσι, του...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Άν βρή κανέναν όξω ο καλικάντζαρος που το σπίτιν του, νύχτα-χριστούγεννα, τον καλλικέβ'ζει (καβάλλα) καβάλλα και του λέει : ''βάστα με καλά γα(δ)ούρι, (ν)α μην σου μπήξω την αλώνα και τον αργατθά στον γκώλο. ( αλώνα= λέξη ακαθόριστη, ίσως ο κέντης, που κεντούνε τα ζώα, όταν αλωνίζουν, αργατθά= το εγύρτι που βάζουν τα μασουράκια και τυλίγουν το νήμα ή τις κλωστές για το φαντό.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Παραλλαγές του θρύλου

Βορειο-δυτικά της Τελέντου, λίγο ανοιχτά, πλέει, σαν ένα κεφάλι, ένας εξώμωλος. Τότε λένε Φράγκο και ποιος ξέρει, αν δεν έχει σχέση με την εξής παραλλαγή : Η Βασιλοπούλα (δ)εν ηθέλε το Βασιλόπουλλο. Τον Φράγκο, κι ήστερξε να το πάρει με το στέσημα (στοίχημα) : αν μπορούσε να (γ)εμίσει τηθ θάλασσ’ α-μ-πό φώτα. Κείνος ημάξεψεν ασποίλλους (ασφοδέλους κ ‘ι’ ήκαμεν τους σωρούς-σωρούς εμμάgια (δεμάτια)...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Δώδεκα Δεσποτάδες πή(γ)αν κι ήθαψαν το ένα ψάρι που πέθανε στέκουν τ’ άλλα σε μια χαβούζα στην Παναγιά του Πανουκλή.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Ένας Λόρδος ήσκαψε στοδ Δάμο κ’ ι’ ηύρεν μιαν πλάκα μπακκιρένια με τον Ερμήν πάνω, που ‘τον ο Πατριάρσης των Ζελλήνων. [Δάμος τοποθεσία= Δωρικός οικισμός, όπου πολλοί τάφοι και ευρήματα]

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Ένας μπακάλης από την Καραμανιά πήε να ξεμπερδέψει εκατό γρόσια από ένα φύλακα της Αγιάς Σοφιάς επειδή δεν είχε να του τα πληρώσει, του επέτρεψε νάμπει να ίδει την Εκκλησίαν τους. Μπαίνει λοιπόν μέσα κι έβλεπεν έβλεπεν, ώσπου πέρασεν η μέρα κι ένας ολόκληρος μήνας. Σαν βγήκεν έξω, νεόρεψε(1) στο μπακάλικο και δεν βρήκε τους συντρόφους του, που σώστηκε το μηνιάτικόν τους και μεταφέρθηαν σε άλλο μαγαζί....

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Εδώ που μας κατάστρεψεν ο Θεός και μας ήβαλε κάτω που τον τύραννο, είναι γιατί ανέβαιναν στα κατηχούμενα, στην Αγιά Σοφιά, με τ’ αλόγατα κι ήπαιρναν το αντίερο (αντίδωρο) οι Ρωμαίοι με το περούνι το μαλαματένο.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Εμείς πααίννομε ναυλωμένοι, ο ναύλος μας είναι το κερί που μας βάλλουν στο στόμα χωρίς εκείνο έμ(δεν)πααίννομε. Το κερί είναι ο ναύλος που πληρώνομε του Αγγέλου.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Το Δασκαλειό της Ρήνας και οι Αγαρηνοί Κουρσάροι

Ζαν (σαν) θα μπαίννεις στο λεμάνι του Βαθύ, στη Ρήνα, στην (δ)εξιά μερζιά (μεριά), στημ μέση ενούς γκρεμού, πάνω που τηθ θάλασσα, έσει ένα σπήλιο και λιώντον (τον λένε) Δασκαλειό, κ’ι’ ήτον, λέει, Σκολείο τον παλαιόν γκαιρό. Ίσ’σα κάτω, σε μια θαλασσωμένη πέτρα, είσεν μιαν κρικέλλα, κ’ι’ αντίκρυ πέρα το στενό της θάλασσ’ας μιαν άλλη κι η(δ)ένναν αλυσίες κι ηφράτσσ’σαν το λεμάνι, για να μην περνούν...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Βασιλοπούλα (δ)εν ηστέρ'ζετο να μπή σε κόσμο, να πάρει άντραν της το Βασιλόπουλλο του Καστελλιού κι' ηκαταράστηκεν την η μάνα της κι είπεν της : -άμε, κόρη μου, και να (γ)ένης Γοργόνα και να βουλλάς στηθ θάλασσα-λε(λέει) ''θα (γ)ένω Γοργόνα, μα θα τρώω τους αθρώπους''. Και σαν ήπλεβζεν (έπλεε) η Γοργόνα, ηκαταρζιούνταν της : 'άμε και να πα(γ)αίνεις σίλιες ορ'ζιές κάτω. -Κι ηβούτ'τα (ηβούτθα) γκι-ηπάαιννε...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Γοργόνα ήτον αντρωμένη (αντρειωμενη), (δ)εν είσεν ιταιρόν της (ταίρι της) τα καράβζια στα παννιά και κείνη τα σταματούσε με το άπλωμα των σ’σεριών της (χεριών) κι αρσινούσε (άρχιζε) το τρα(γ)ούιν που λώλλαινε. Κι ο καπετάνος ορμούσε να την ψάσει που τα μαλλιά, που τον ανέπλεκα και ξαπλωτά στηθ θάλλασα, κι ήπνί(γ)ετο. Η Γοργόνα ήτον που τημ μέσην και κάτω ψάρι κι όσοι περνούσαν ανάμεσα Τέλεντος και...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η καλή του Τσακνή μου ‘πεν:μια φορά είμεστε στη Συκάτη κι ηλωνέβγαμε και η Ψαραίνα επήεν για νερό στο πη(γ)ά(δ)ιν της Συκάτης κ’ί’ ήτον μαλαμένη τα’ ευτύς ξεράτθηκεν το πη(γ)άιν, τα’ ιαί σίντας ήρτεν στο σπίτιν της, ήμεινεν ο κόσμος τρείς ημέρες (δ)ιψασμένος κι ηπα(γ)αίναν τ’σ’ ηπαίρναν νερόν που τα Σκάλια ύστερις πο τρείς ημέρες τα’σιά που κάθουντον η κόρη ήρτεν ένας Αράπης που τα σείλη του ηγγίσασιν...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η καλουρ’ζιά του Ταξιάρση και της Αγιάς – Μαρίνας ηθέλασιν να κάμουν λουτουρ’ζιά στον Άϊ – Ελιά. Την νύχτα ήρθεν και τις ξύπνησεν ένας παπάς κι αυτός ήταν ο πειρασμός τους επήεν ως τους Κουκκούμους τ΄σι είπεν τους: «ψο καλά να μπούμε σ’ αυτόν τον σπήλιο να σας λουτουρ’ζήσω, παρά να πάμεν στον ψηλόν «Αϊν – Ελιά». Τους λειτουρ’ζησε καιτις ημετάλαβεν κι ήσκασεν τους ‘πό ένα ροζίν κι η (γ)ένηκεν αστραπή....

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Νεμουκούαινα η Βλάμενα ηπά(γ)αιννε στη θάλασσ’ α, στα Λινάρ’ ζια εκ’ιά στης Κουνελλιούαινας τα’αμπέλι, μές τοδ δρόμο έσ’ει έναμ μάρμαρο, εκ’ ιά εί(δ)εν ρο μάρμαρο (γ)εμάτομ ‘πό χρυσάφι κι ‘ ηφώναξεν : -μμά γροσ’σάρες , κι ήρπαξεν τζυό φούχτες και τάβαλεν στήμ ποgιάν της, τσ’ι’ ευτύς ήμεινεν τζιαγά(κειδά)ξερή.Τσ’ι’ ύστερις πό λλίο(λίγο)ηπεράσιν (γ)υναίκες κ’ιαί την εί(δ)αν, την σσ’ηκώσαν και την...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η παλιά η Καλο(γ)έραινα μου είπε: Ζαν (σαν) ηπερμαζώχτησαν πάλιν οι νοικοκυροί στα σπίgια τους, ζαν ήφυεν το κακό, ήκουσα που τον Νικόλα της Μυλωνούς, που τόγιεν (είδε), πως ήτον μια αντρο(γ)υναίκα, μακροβιτσίλλα (όρνεον αετοειδές), (δ)υναμωμένη, άγιρ’ζια κι ανεμαλλαρ’ζιά κι ηκράτειν στην (δ)εξιάν της σέρα (χέρα) έναν καμάκι κι ησκότωννεν, όποιον ήθελε παντήξει. Μα εν της ήρεσεν, λέει, που λαώνεβζεν...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Τρανταφυλλιά, του Σατσελλάρη της Τσόλαινας η πετθερά, μας είπεν , ότι μια νύχτα είμεστε σ’έναν γάμο σαν η (γ)υσίσαμε στο σπίτιν μας ήτον πολύ-νύχτα κ ‘ι’ ήλασεν να κατρουλλίσει το παι(δ)ίμ μας και πήα να βγώ όξω να το πλύνω κ ‘ ειά πούμουν σκυμμένη, κάμνω να σηκωθώ και βρίτσει η κεφαλή μου στην καταμουλίκα ενούς Αράπη πούφραξε τημ πόρτα, με άσπρα κόρνια μιάν ορ’ ζιά πάω να κλείσω την πόρτα τ’ σ’...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Φώκια ήταν γυναίκα κ'ηκαταράστηκεν την ο θεός και τώρα σαν πλέψει, φαίνεται σαν άνθρωπος, γι' αυτό ζή και στη στεριά.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Ήρτεν ιστορία κ'ι ήλεε μια (γ)υναίκα για τα Στοισειά ανήμερα του Ψυχού του Μα, πούτον στην καλύβα, στους Ποταμούς κάτω που τον Ταξιέρση, κ'ι' η(γ)ύρισεν κι εί(δ)ε πεθαμμένους καλλικεμένους στην κουμούλλα. σιλιά(δ)ες – μυριάες. Κι ο Παλιορημιώτης (Πανορμίτης), πούβζεν (βγήκε) αλλαμένος με τις φουστανέλλες πο μέσα που την εκκλησ'σιά, τους ήγγιωχνε (έδιωχνε) κ' ιαί τους ήλεεν: “πίσω – πίσω” κ'ι ήπηεν...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Ζερβός, Ιωάννης"

Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα. ﻿

Δώδεκα Δεσποτάδες πή(γ)αν κι ήθαψαν το ένα ψάρι που πέθανε στέκουν τ’ άλλα σε μια χαβούζα στην Παναγιά του Πανουκλή. ﻿

Εμείς πααίννομε ναυλωμένοι, ο ναύλος μας είναι το κερί που μας βάλλουν στο στόμα χωρίς εκείνο έμ(δεν)πααίννομε. Το κερί είναι ο ναύλος που πληρώνομε του Αγγέλου. ﻿

Η Φώκια ήταν γυναίκα κ'ηκαταράστηκεν την ο θεός και τώρα σαν πλέψει, φαίνεται σαν άνθρωπος, γι' αυτό ζή και στη στεριά. ﻿

Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα.

Δώδεκα Δεσποτάδες πή(γ)αν κι ήθαψαν το ένα ψάρι που πέθανε στέκουν τ’ άλλα σε μια χαβούζα στην Παναγιά του Πανουκλή.

Εμείς πααίννομε ναυλωμένοι, ο ναύλος μας είναι το κερί που μας βάλλουν στο στόμα χωρίς εκείνο έμ(δεν)πααίννομε. Το κερί είναι ο ναύλος που πληρώνομε του Αγγέλου.

Η Φώκια ήταν γυναίκα κ'ηκαταράστηκεν την ο θεός και τώρα σαν πλέψει, φαίνεται σαν άνθρωπος, γι' αυτό ζή και στη στεριά.