Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Λουκόπουλος, Δ."
-
Παρ' τ' σκούφια μ' σχαρίκια
Λουκόπουλος, Δ. (1926)Προς τινά όστις προδίδει εις γονείς ή ανωτέρους παιδικά παραπτώματα, ανάξια λόγου. -
Πουτέ δεγ καν' άνθρουπους σταυρό στου σπίτι τ'.
Λουκόπουλος, Δ. (1927)Δηλ. δεν είναι φιλόξενος. Δεν προσκαλεί ξένον να καθήση εις την τράπεζαν και να κάμη σταυρόν, ως συμβίνει προ του φαγητού. -
Σάρωμα τσ γης ναν' ου άνθρουπους, να τ' λες: πολλά τα έτη.
Λουκόπουλος, Δ. (1928) -
Σκαλένια είνι οι: σώγαμπρους του σκατουπούλλ' κι τ' αντίκλαρου
Λουκόπουλος, Δ. (1926)Ως παρασιτιώσαι φύσεως. Αντίκλαρο= παρασιτικόν δένδρον. -
Σο χρόνο α φορά τρώ το τουκάνι
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτου, Δ. (1951)Στο χρόνο μιά φορά τρώει το δοκάνι. Τουκάνι είναι μία σανίδα κυρτή σα σκάφη, που έχει κάτω της δόντια από σκληρόπετρες. Δένεται πίσω από τ' άλογο, όπως η σβάρνα κι αλωνίζει. Οι πέτρες τρίβουν τ' άχερο και ξεχωρίζουν το ... -
στα τρία στενά!
Λουκόπουλος, Δ. (1926) -
Σταλαματιά σταλαματικά κι του μάρμαρου λειών'.
Λουκόπουλος, Δ. (1937) -
Σταλαματιά, σταλαματιά κι του μαρμάρου λυών'.
Λουκόπουλος, Δ. (1926) -
Στέκομι κουλώνα
Λουκόπουλος, Δ. (1927) -
Στου σπίτι μ' ου καϋμένους, είμι θαραπαμένους.
Λουκόπουλος, Δ. (1927)Δηλαδή εις τον οίκον του ο άνθρωπος είναι τελείως ήσυχος. -
Σφάζ' μι του βαμπάκι αυτός
Λουκόπουλος, Δ. (1927)Όποιος ενεργεί εναντίον, ενώ προσποιείσας τον φύλον. -
Σφακιανό κι αν κάμης φίλο, βάστα ένα κομμάτι ξύλο
Λουκόπουλος, Δ. (1926)Διότι οι Σφακιανοί θεωρούνται αγροίκοι -
Τ' Αγίου κερί κ' τ΄μικρού πιδιού κλούρα μην τ' τάξης
Λουκόπουλος, Δ. (1928) -
Τα κάμι ζενεχάτι εν ο ταμbουράς μάθε τα, τσαί κρέμασ' τα σ' α γωνία
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτος, Δ. (1951)Η πιο δύσκολη τέχνη είν' ο τάμπουρας. Μάθε τον και κρέμαστ' τον σε μια γωνιά. Ο άνθρωπος πρέπει χωρις άλλο να ξέρει μια τέχνη στην ζωή του, οποιαδήποτε, για ώρα ανάγκης. -
Τα πέσου το κόμμα σάμ' έν' εμωσμένο, έχω πουά τόστοι. σαμ' 'α νdα γριτσήσουν του έν bεζό, κανείς τζο ρωτά με.
Λουκόπουλος, Δ.; Λουκάτος, Δ. (1957)Τόστης=φίλος. Το μέσα κελλάρι σαν είναι γεμάτο, έχω πολλούς φίλους. σα θα το γρικήσουν πως είναι αδειανό, κανείς δε με ρωτάει. -
Τάζ' ου σκύλους τς σκύλας καρβέλια όσου να τς απουλύς' τα κόμπια!
Λουκόπουλος, Δ. (1937)Γνωστόν είναι ότι το γεννητικόν όργανον του σκύλου κατά την συνουσίαν εξογκούται ["κόμπους'] κατά το μέσον, εξ' ου και το κόλλημα Κι απέ ύστερα: Τι φουρνατζής ήτανε ου πατέρας μ'; (Ελέγει δηλ. προς την σκύλαν όταν του ...