Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 8561-8580 από 142579

Στη Μπουντουκώ

Ήτανε μια γυναίκα που εκεί πνίγηκε (η ίδια πήγε κι έπεσε, αυτοκτόνησε. Θα είναι 100 χρόνια από τότε. Ήτανε και μισοπάλαβη). Έχει εκεί που επνίγηκε, ένα σταυρό. Θα σκιάζωνται βέβαια όσοι περνάνε από κει. Κατά το 1910-11 έγινε και μια καθίδησις.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Τραπέζι

Τραπέζι= τοποθεσία. Είχε έρθει μια γυναίκα να μάση χόρτα (τσίμπαλα), και καθώς έκαμε να γυρίση, την εμπόδισε η ποδιά κι έπεσε και πνίγηκε. (Το γένος από του Γκιαούρη ελεγότανε). Από τη μητέρα του το ξέρει.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Ετούτο το νησί (το Μαθράκι) ήτανε τελειωτικώς ακατοίκητο. Θα ανήκε σε πλούσιους επί Ενετοκρατίας. Από τους Οθώνους εφύγανε κι ήρτανε κι εκατοικήσανε εδώ. Ό,τι άρπαξε ο καθένας εδώ. Η περιφέρεια η δική μου είναι από τη μια θάλασσα στην άλλη. Ήρτε ένας Αργυρός με 5 παιδιά κι αυτά τα παιδιά εμεγαλώσανε και κάμανε τη γειτονιά.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Λένε ότι τα τρία νησιά μας ονομαστήκανε έτσι από τρία ονόματα που ήρθαν εδώ και κατοίκησαν ή μοιράστηκαν μεταξύ τους τα κτήματα. Otho (Όθων), Errico (Ερρίκος), Martha (Μάρθα). Δηλαδή είχαμε Οθωνοί–Ερρικούσα-Μαθράκι. Το έγραφε αυτό και μια γεωγραφία το 1870.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Στα Φονιέϊκα. Ένας έκαμε ένα φόνο. Την εποχή εκείνη άμα εκρυβόσουνε 24 ώρες ύστερα δε σ’ έπιανε η Κυβέρνηση. Αυτός λοιπόν πήγε εκεί, που ήτανε λόγγος κι έκαμε σπίτι κι έμεινε. Ήτανε Μπογδάνος αυτός. Εστέλνανε από του Γάη τσι κοπέλες και πέρνανε γλύφες από δω. Μια κοπέλα την πείραζε ο γιός του Καπετά Τομά. « Να πάρης το ξιστί να πας». Επήε εκείνη. Το παιδί πάλι την πείραζε. Ένα καραμπινίδι αυτός από...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Η Ερεικούσα και το Μαθράκι ήταν ακατοίκητα. Όταν επληθέψανε εδώ πέρα, αρχίσανε να καλλιεργούνε εκεί και να χτίζουνε καλύβες. Επαίρνανε τα ζευγάρια και τ’ Αλατρόξυλα κι επηγαίνανε στην Ερεικούσα. Έπειτα που εμεγάλωναν οι οικογένειες και πληθαίνανε τ’ αδέρφια, εμοιράζανε. (Ακόμα τώρα είμαστε συγγενείς).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Οι Αργυροί (επώνυμον) είναι οι πρώτοι κάτοικοι. Ήρθαν από τους Παξούς. (Είχαν πάει εκεί από το Αργυρόκαστρο). Δεν τους χωρούσαν τότε οι Παξοί κι εμάθανε για τούτα τα νησιά και ήρθανε στους Οθωνούς. (Πάνε τώρα 400- 500 χρόνια. Θα είχανε μείνει ως 50 χρόνια στους Παξούς). Είναι ένα ύψωμα εδώ πέρα «στου Μπονέλη» στα Αργυράτικα. Εκεί πρωτόχτισαν μια κούλα (φρούριο και σπίτι μαζί) κι όταν έρχονταν πειραταί...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Ο μύλος του Σουλτάν Σουλεημάν

Στο Σαντουρλή έχει έναν παλιόμ μύλο που τον έκαμαν σπίτι και μένει μέσα ένας Τούρκος. Στον μύλον αυτό όπως λέγουν οι Τούρκοι της Μίξης έλεσεν τα σιτάρκια του ο Σουλτάν Σουλεημάν για να θρέψη το στρατόν του σαν ήρτεν να πάρη τη Ρόδο.

Βρόντης, Αναστάσιος (1950)
Στο Γυφτόπ’λο. Είναι μια βάθη του ποταμού, που τη λένε έτσι, γιατί έχει πνιγή ένας γύφτος. Έχει χρόνια τώρα. Κοιτούσε τα ψάρια, ζαλίστηκε κι’ έπεσε μέσα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Βρύση Γκρέτσι

Απέναντι απ’ το Περτούλι, η πλαγιά του Βουνού Μπέρτας, υπάρχει μια βρύση που οι παλιοί την νοματισαν «Γκρέτσι». Η παράδοση αναφέρει ότι προεπαναστατικά, χωρικοί του κάμπου για ν’ αποφύγουν την καταδιωχτική μανία των Τούρκων ήρθαν και κατασκήνωσαν στα μέρη αυτά. [Γκρέτσι= κουτσοβλάχ. οι γραίκοι, οι γκαραγκούνηδες, προεπαναστατικά= Πιθανά κατά την επανάσταση των Βλαχαβαίων]

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Πως επήρε το όνομά της η Ακανθού

Στη βόρεια πλευρά της οροσειράς του Πενταδακτύλου χωμένα στους λόφους, στ’ απόσκια του βουνού βλαστάνουν τα κάτασπρα σπιτάκια της Ακάνθους. Στα παλιά χρόνια το τότε μικρό χωριό ήταν κτισμένο πολύ δυτικώτερα, έβλεπε τη θάλασσα κι’ ο λίβας το χάϊδευε ευεργετικά τα καυτερά του βράδυα. Ωστόσο κατά τη διάρκεια των εκδρομών των Σαρακηνών δοκιμάστηκε πολύ σκληρά. Το πλούσιο χωριό γινότανε εύκολος στόχος...

Διορίτου, Ελένη (1960)
Το καράβι στη μέση της θάλασσας, λέει η παράδοση των γερόντων, πως ήτανε καράβι Τούρκικο κι’ ηθέλανε να πάνε στο Διάπολο, να κλέψουνε τα καντήλια του Άη – Νικόλα, της εκκλησοπούλας που ‘ναι εκεί. Το βραχάκι που είναι κοντά, είναι η βάρκα, που κατεβήκανε οι Τούρκοι για να βγούνε στο Διάπολο. Λένε λοιπόν σήμερα τους βράχους αυτούς: «Το καράβι και η Βαρκούσα».

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Νικητάρι

Το Νικητάρι βρίσκεται στους πρόποδας της Μαδαρής, και απέχει 13 μίλια από του Μόρφου. Είναι κτισμένο σε μια πεδιάδα κατάφυτη από ελιές. Τα πλινθόκτιστα σπιτάκια του και η Εκκλησία είναι τα μόνα στολίδια του χωριού αυτού, καθώς επίσης και η αγάπη και η φιλοξενία των απλοϊκών κατοίκων του. Το Νικητάρι πήρε την ονομασία του αυτή, διότι στα νότια του χωριού και στους πρόποδες της Μαδαρής ήκμαζε τον παλιό...

Κουταλιανός, Χρ. (1960)
Μιάφ φοράν ήτον εφτά κόρες τσ’ι ηπηαίναν στα κλαgιά κι’ ήβρεσεν εί(δ)αν έναν σπήλιο κ’ ι ήμπαν μέσα, που όλον ήβρεσεν εκ’ ειά που ήβρεσεν, ήπφεσεν ένα κομμάτι κι ‘ήφραξεν τημ πόρτα κι’ ηπεθάναν μέσα και τον είπαν ως τα σήμμερα τον σπήλιο – «οι Εφτά Παρθένες». Άλλη παραλλαγή λέει, πως τις κυνηγήσαν Τούρκοι ή Κουρσάροι και βρήκαν στο σπήλιο αιώνιο καταφύγιον.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Η Ανωή είναι το παλαιότερο χωριό. Από το φόβο τση πειρατείας, εκατοικούσανε όλοι εδώ.Κι «επί Ναπολέοντος» που έγινε ησυχία, αρχίσανε κι’ εκατεβαίνανε στα κάτου χωριά. Το χωριό μας ήτανε ακόμα πιο ψηλά από τούτην τη θέση. Έχει ακόμα εκεί ερείπια που λέμε: Στα χαλέπεδα. Οι Μπαρμπαρέζει όσους ευρίσκανε στα χαμηλά, τους επιάνανε και τους επουλούσανε. Γι’ αυτό έμένανε στο βονό.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)
Βρύση Παππού

Κοντά στο ρέμα που κατεβαίνει απ’ τη Μπουτούρα, κάτω απ’ τη θέση Μπακόλα Περτουλιού, υπήρχε στα παλιά χρόνια μια βρυσούλα. Οι χωριάτες λένε, πως η βρύση αυτή γίνηκε από ένα παππού που κάποτε κάποτε τον βλέπουν να τριγυρνά εκεί στη βρύση.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Τοπωνύμια Λιθινών

Στου Σκοτωμένου. Στο περδικονερό είναι ένας σπήλιος. Εκεί ήσανε κρυμένοι τα 66 πολλοί χριστιανοί. Αυτοί εμαλλώσανε με ένα από την παρέα και φεύγει και πηγαίνει και τους προδίδει των Τούρκω. Πάνε οι Τούρκοι και τους βγάνουνε έξω και τους πάνε στου Σκοτωμένου και τσι βάλανε στο σημάδι και σκοτώσανε όλους. Έμεινε μόνο ο γέρο Αντρουλής πατέρας του Γεώργη του Ανδρουλάκι από τις Λιθίνες και τους έφυγε....

Παπαδάκη, Ειρήνη (1938)
«Κάμινος»: απ’ αυτό, τη λέξη και το περιστατικό, λέει ένα παραμυθόλογο, βγήκε τ’ όνομα «Κάλυμνος». Το Κάμινος από την πυρκαγιά και την μεγάλη αναλαμπή, που την έβλεπαν ως από πάνω από την Μυτιλήνη πυρκαγιά του δάσους στο Καραβοστάσι (1) και το βουνό της Παρασεβαστής (2), όταν πήε κι’ άραξε ο Μέγας Κωνσταντίνος στο γυρισμό του από τον Άγιο Τάφο, όπου πήγε και βρήκε τον Τίμιο Σταυρό, κι’ ήταν χωμένος...

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Μορφούλα

Ήτανε μια γριά, κουτσομπόλα, την έλεγαν Μόρφω, κορκοσούρω, που κατοικούσε εκεί. Είχε το σπίτι της εκεί. (Είναι όμως η ωραία θεά, αντικρύζει τοις Αντίπαξους).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Το Σαρακήνικο. (όλο το μέρος – κόρφος στην πίσω θάλασσα – Ερχόντανε, λέει, Σαρακηνοί από την Αφρική).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1956)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Στο Γυφτόπ’λο. Είναι μια βάθη του ποταμού, που τη λένε έτσι, γιατί έχει πνιγή ένας γύφτος. Έχει χρόνια τώρα. Κοιτούσε τα ψάρια, ζαλίστηκε κι’ έπεσε μέσα. ﻿

Το Σαρακήνικο. (όλο το μέρος – κόρφος στην πίσω θάλασσα – Ερχόντανε, λέει, Σαρακηνοί από την Αφρική). ﻿

Στο Γυφτόπ’λο. Είναι μια βάθη του ποταμού, που τη λένε έτσι, γιατί έχει πνιγή ένας γύφτος. Έχει χρόνια τώρα. Κοιτούσε τα ψάρια, ζαλίστηκε κι’ έπεσε μέσα.

Το Σαρακήνικο. (όλο το μέρος – κόρφος στην πίσω θάλασσα – Ερχόντανε, λέει, Σαρακηνοί από την Αφρική).