Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 6581-6600 από 142579

Πρίτς Μάρτη μου, ξεχείμασα τα κατσικάκια μου

Πρίτς Μάρτη μου, ξεχείμασα τα κατσικάκια μου. Κατά τη οαρλαδοσιν ο Μάρτης πρώτα είχε 29 μέρες. Μια γρηά, το βράδυ της τελευταίας ημέρας του, είπε : Πρίτς Μάρτη μου κλπ. Τότε ο Μάρτης θυμωμένος δανείστηκε 2 μέρες από το Φλεβάρη, που έκτοτε έμεινε κουστός και έκανε τέτοια παγωνιά που πάγωσε και η γρηά και τα κατσικάκια της.

Παυλίδης, Βασίλειος Π. (1963)
Του σμπιθιρκό

Για του σμπιθιρκό απού νι ΄ς του βνό κ' είνι κάτ' λιθάργια τρανά, που μνοίαζνι σαν αθρώπ', λέν οτ νιά βουλά κ' ένα κιρό ήτανι νιά γριγιά κ' είχι ένα κουρίτς κι του πάντριψι. Φούντα πήγαν οι σμπιθέρ να πάρνι τ νύφ, η νύφ τα πήρι ούλα κι δεν άφκι τίπουτα ςτουν σπίτ τς κ' έφγι του σμπιθιρκό. Σ' στράτα π' παΐνων η νύφ θμλήθκι οτ είχαν αφήσ' ν κλώσσα μι τα κλουσσόπλα κι γύρσι κιν πήρι. Η γριγιά τότνι θύμουσι...

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)
Του Πέτρου το bήδημα

“Ένας Απεραθίτης μια βολά, που τον ελέανε Πέτρο, ηρχούdανε στο χωριό με φορτωμένο το μουλάρι dου. Στου Λαλλιστράου το πέραμα, ανάμεσ' άη – Ιάννη και Κανάκη ακούει ένα gουδούνι πό θάρευε. Πώς ήτονε ζούλα. Το κυνηά το κυνηά ώσπου το βράχωσε (= το έρριψε μέσα εις τους βράχους). Μόλις εδιάηκε στη θάλασσα είδε τη ζούλα κι εστέκουdαν απάνω σ' ένα βράχο. Ευτός μόλις την είδε τινάζ ένα λατχίδι (= σάλτο) να...

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)
Οι Όφιοι της Λάρτου

Στη Λάρτο κοντά σ' ένα βουνό από καθαρό (γ)ύψο είναι χτισμένο το μονατσήρι της (Γ)υψενής Παναγιάς. Άμα μια φορά στην χάρην της ο κόσμος εγλεντούσε στην αυλή του μοναστηριού αυτού άκουσεν άξαφνα ένα μουγκρητό που βουΐξαν τα βουνά. Εδιάλυσεν ο χορός κι ο κόσμος από την τρομάρα του έτρεξεν όξω που το μονατσήρι για να δούν που ποτ έρχεται ο μουγκριτός. Παναγιά μου! ... πρόφταξε! Εφώναξαν σαν είδαν ν άρκεται...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Μια μαντρατόρισσα εκαυκκίστημ πό 'ν εφφουάται τον Απρίλλdη, εθύμωσεν γκαί κάμνει μια βροχήμ που της επήρεν ούλλdες τές έβδγκιαμ μ ήμπεμ που κάτω που το καζάνιν γη εγλύτωσε. Άμαν εκαλωσύνεψεν γκήβγκεμ που το καζάνιν ηύρεμ μοναχά τρείς κατσίκες, μιάν γκούτση, μιαν στραβήν και μιαν γ γερή κι εφώναξέντες ; τζούτι κουτσή, τζούτι στραβή, τζούτι τ' απομεινάριν του Θεού. Ο Θεός ελυπήθην την γής επλήθανεν...

Παπαχριστόδουλος, Χ. (1932)
Το Νεσίν και τ' Οφίδιν

Το Νεσίν έτον έναν μεγάλον οψάριν και τ' Οφίδιν έτον έναν μεγάλον οφίδην. Έρθαν και τα σύο να ερρούφιζαν την θάλασσα και ο Θεός εκατάρωσέν ατα και εγέντον πέτρας. [ Νεσίν ή Αρκτιάς νήσος, Οφίδιν, ακρωτήριον απέναντι αυτής. Βλ. Πολίτου Παραδόσεις σελ. 276].

Βαλαβάνης, Ι. (1874)
Το συμπεθεριό του Καρπενησίου

Είναι στο πλάϊ του Βελουχίου. Έρχεται βερέμικα τον κατήφορο. Είναι κανταρέλια το συμπεθερικό. Που ακολουθεί δεν ξέρουμε, δηλ. Ποιά είναι η μπροστινέλλα και ποιά η κοντινέλλα. Αν η μποστινέλλα είναι επάνω, πάει κατά το Στένωμα, αν την άλλη μεριά, τον κατήφορο, πάει κατά το Καρπενήσι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Δριμές : 3 πρώται, 3 μεσαί, 3 τελευταίες του Αυγούστου και Μαρτίου. Κατά τας τον Άυγουστον απόφεγουν την πλύσιν πανικών, κατά τας του Μαρτίου την κακήν οικοδόνησθνου ξυλειάς. Όθεν αι φράσεις ; Τ' Αυγούστου οι Δριμές πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα. Ίδια φοβούνται τας 3 τελευατίας του Μαρτίου δια την κακοκαιρίαν των κ' ονομάζει βάβες αυτάς, λέγεται οτι γραία τις πλησίον της Άρτης εκαυχήθη την τελευταίαν...

Παπαγεωργίου, Ιωάννης (1913)
“Τα παννιά της Γριάς”. (τοπωνύμιον της Σαμοθράκης) – είναι βράχ' άσπροι και μάυροι, με σχήματα σα bουκάμισα, φούστες.

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Βορειότερον τούτων (των δασών των αφιερωμένων εις τον Άγ. Δημήτριον και Αγ. Γεωργίον παρά την Σιάτιστα σώζεται εις βράχος, όστις μακρόθεν έχει το σχήμα του ίππου Μπαλαμπάνη”. Κάποιος δρών το επώνυμο Μπαλαμπάνης έκοπτεν εις το βέρος εκείνο ξύλα και κατέστρεφε το δάσος. Η τιμωρία του όμως δεν βράδυνε να επέλθη φοβερά, ο ίππος τον οποίον είχε μέθ' εαυτού και έβοσκεν εκεί πλησίον απελιθώθη και ματαίως...

Γκανούλης, Γ. (1940)
Της γριάς το Κάτουρο

Της γριάς το κάτουρο (τοπωνύμιο). Κατά την παράδοσιν μια γραία πορευομένη εντεύθεν εν ώρα νυκτός και ίδουσα Νεραϊδες, εκατουρήθη εκ του φόβου της. Εις το μέρος τούτο υπάρχει μια πλάξ όμοια της των αποχωρητηρίων.

Σακελλαριάδης, Χ. (1923)
Η οροσειρά της Πίνδου διαγράφεται ολόκληρη… Στο μέσον ξεχωρίζη μια ψηλή κορυφή που έχει σχήμα στέγης. Είναι η Κάραβα, που μεταφράζεται η Κιβωτός. Μάλιστα, η κιβωτός του Νώε, έτσι όπως την βλέπουμε απεικονισμένη στα παιχνίδια των παιδιών. Για τους χωρικούς της Θεσσαλίας η βιβλική παράδοσις του παγκοσμίου κατακλυσμού έχει συγχωνευθη με την ελληνικήν διήγησιν περί ευκαλιώνος. Και τις δύο, ενωμένες και...

Heuzey, Len (1927)
Ο κουτσοκεφαλισμένος Δεσπότης

Στο σπήλαιο της αγιάς Σοφιάς της Τοπολιανής ένα διαμέρισμα του σπηλαίου που περιφράσσεται από σταλαχτίτες λέγεται δεσποτικό, γιατί σύμφωνα με την παράδοση, που μ’ αυτή συμφωνεί και η Κρητηίδα του Αντωνιάδη, ήταν κρυμμένος εκεί ο εθνομάρτυρας επίσκοπος Κισσάμου Μισαήλ ψαρομήλιγγος στο 14ο περίπου αιώνα και εκεί υπέστη εκουσίως το υπέρ πατρίδος μαρτύριον μετά του αδελφού του, αρχηγού ψαρομήλιγγου. Τους...

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Από πάνω απ' τη Σιτίστα είναι ένα μέρος που το λένε Ξερανικόλα (Στον Ξιραν'κόλα), να γιατί. Κάποτε περνούσε από κεί ένας Καβαλλάρης, τον έλεγαν Νικόλα. Εδεκεί που πάγαινε, ξεράθηκε, μαρμάρωσε. Από τότε και δώθε έμεινε να το λέν στον Ξερονικόλα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Βλ. μαθητική συλλογή μύθων γυμανσίου θηλέων Λαρίσης.

Άγνωστος συλλογέας
Στου σφελαχτού σπηλιές

Στου σφελαχτού σπηλιές. Εδώ σ' ένα βράχο που μοιάζει με μάρμαρο φαίνεται σα μια γυναίκα καβάλλα σ' άλογο. Τη γυναίκα αυτή την έλεγαν Κατέβαινα και μαρμάρωσε αυτού την ώρα που την κυνηγούσε κάποιος Τούρκος να την πιάση. Όταν κανείς πετάξη πέτρες σ' αυτό το βράχο, τότε χτυπάει σαν κουδούνι.

Σακελλαριάδης, Χαρίλαος (1930)
Στα Τοπόλια, στο σπήλιο της αγιάς Σοφιάς πιο βαθειά από το σταλαχτίτη του «κουτσοκεφαλισμένον δεσπότη», είναι άλλοι δύο, ένας σταλαχτίτης κι ένας σταλαγμίτης και λένε πως άμα σμίξουνε αυτοί οι δυο θα χαλάση ο κόσμος. [Βλ. παραδόσεις ΙΔ ο κουτσοκεφαλισμένον δεσπότης].

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Ένας τσοπάνης πήγαινε στην παναγία τη Χρυσοκελλαριά να λειρτουηθή και να μεταλάβη και τον εύρηκε το στοιχειό εκείνο του Σαρατσά και τον έφαγε και μείνανε οι τσαντήλες και λιθώσανε. Είναι τες ακόμη τώρα και φαίνουνται.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Στου Σαρατσά εκεί λέγαν ήταν ένα στοιχειό κια τους έτρωγε τους ανθρώπους κι από το πολύ του φαΐ σηκωθήκανε και φύγανε κι έμεινε μια γριά. Είπε, θα μείνω κι ας με φάη. Κάποιος ορμήνεψε τη γριά και της είπε το βραδύ που θα πέση να κοιμηθή να βάλη τ' αγγειά της ούλα τ' ανάσκελα. Αλησμόνηκε ένα χουλιαράκι κολοβούλι. Ήρθε το στοιχειό τη νύχτα. Λέει : Άνοιξε κανάτα, άνοιξε μπιτόνα, άνοιξε κολοβό χουλιαράκι....

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Στης γριάς το διάσελο

Υπάρχει εδώ μια παράδοσις, όμοια με την πανελλήνιο περί απολιθώσεως γριάς. Μια γριά δήλ. Που έβοσκε τα πρόβατά της στο μέρος αυτό, επέρασε όλο το χειμώνα, φοβούμενη μήπως έλθη κακοκαιρία και μόλις επήγαινε να περάση ο Μάρτιος μήνας του οποίον πρό παντός εφοβόταν, επήγε σπίτι της κι εζαλώθη τα βαρέματα κι επήγαινε στα πρόβατά της για να μείνη εκεί οριστικά, με την ιδέα πως πέρασε πιά ο χειμώνας. Ενώ...

Σακελλαριάδης, Χαρίλαος (1930)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

“Τα παννιά της Γριάς”. (τοπωνύμιον της Σαμοθράκης) – είναι βράχ' άσπροι και μάυροι, με σχήματα σα bουκάμισα, φούστες. ﻿

Βλ. μαθητική συλλογή μύθων γυμανσίου θηλέων Λαρίσης. ﻿

“Τα παννιά της Γριάς”. (τοπωνύμιον της Σαμοθράκης) – είναι βράχ' άσπροι και μάυροι, με σχήματα σα bουκάμισα, φούστες.

Βλ. μαθητική συλλογή μύθων γυμανσίου θηλέων Λαρίσης.