Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 2781-2800 από 142579

Ου Μάρτς

Οι δώδικα μήνις έβανι καθένας του κρασί μέσα σ'ένα βαγέν κι έβανν πρώτους ου Μάρτς του δκό τ. Τότι είπι 'ς τς άλλς να πγιή αυτός πρώτα του δκότ. Ν'έβαλαν να πγιή του δκότ' κι αυτός το πγιι ούλου. Άμα το δανο οι άλλ τουν αρκίνσασι 'ς του ξύλου κι άλλουτι έκλιγι κι άλλουτι γελούσι. Γι αυτό οι Μάρτς ν ίδγια μέρα πότι κλαίει κι πότε γιλάει.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)
Πως τα λουλούδια της δάφνης έγιναν κόκκινα

Θα πισταυρώσαν dου Χστό πήρι δρόμου η Παναγιά κι που πάγινι δεν ήξιρι. Βούτηξι η νήλιους κι αρχίνει να σκουτνιάζ. Έδικι βρέθκι σ’ένα dόπου ψιμάτου δάφνις απ’καθριφτίζαν τα’άσπρα τα τα λουλούγια στου νιρό τα ανιβάνσας πούdαν ανάμεσα. Θαν απ’ούdαν κουμέν’ κάτσι να ξικουραστή κι να πγή κουμμάτ’νιρό να ξιγαναδγιάσ’. Ίσια πώσκοψι να πάρ’μνιά χούφτα νιρό, ακούγ’ d’ δάφιν’να d’ λέγ: -Χαρά σι σένα, Παναγιά....

Ανδριώτης, Νικόλαος Π. (1926)
Ο λαγός κι ο Νώες

Όντεν ήθελα γενή ο Κατακλυσμός έκαμεν ο Νώες την Κιβωτό κι ως καθώς του παράγγειλεν ο Θεός μάζωξεν απο όλα τα ζούμπερα του κόσμου ένα ζευγάρι θηλυκό κι ασερνικό και τάβαλεν στην Κιβωτό να τα γλυτώση. Τάχεν μαζωμένα και μόνον λαγό δεν είχεν ακόμη. Μια στιγμή έπιασεν ένα κι εγύρευγεν το ταίρι του, μα που ναυρή. Η ώρα περνά, σε λίγο θ'αρχίση ο κατακλυσμός! Τότες ο Νώες τρέχει να κλείση την κιβωτό βαστώντας...

Άγνωστος συλλογέας (1926)
Γιατί οι σκύλοι μυρίζονται ο ένας τον άλλον

Επειδή οι σκύλλοι παρετήρησαν, ότι οι άνθρωποι έχουν γιατρούς οι οποίοι τους θεραπεύουν, όταν είναι άρρωστοι, ζήλεψαν και ήθελαν να έχουν και αυτοί δικούς τους γιατρούς να τους γιατρεύουν στις αρρώστειες τους. Γι αυτό λοιπόν κάνοντας έρανο μεταξύ των μάζεψαν κάμποσα χρήματα και τα έδωσαν σ'ένα σκυλί έξυπνο και το έστειλαν στο εξωτερικό να σπουδάση γιατρός και να φέρη μαζί του φάρμακα να τους δίδη,...

Πεδιού, Α. Α. (1953)
Το βρέζινι ψωμί δε λειτρουσιέται α δε φκειάνουν λειτρουιές, γιατί όντας επροσκύνησαν το Χολό τα άλλατα γεννήματα και τα όσπρια η βρίζα (οίκαλη) είπε : <Είμαι ψηλή κι αντρέπομαι>κι αυτή μοναχά δεν τον επροσκύνησε.

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)
Τον παλιόν καιρό, κάθα χρόνο τα Φώτα εψήνανε παλληκάρια κι ερρίχνανε στα δώματά ντως να φάνε όλα τα έχνη κι εταίζανε και το ζευγάρι ντως. Ένας ρεμπέτης μια χρονιά, δε γατέχω πως τόκαμε και δεν ήψησε παλληκάρια, κι ήβαλε μόνο άχερα των οζώ ντου. Κεινιά την άργα την μηλούν τα οζά και λέει τα’αφεντικό : -Να πάω θέλω ‘γώ στο στάβλο να δώ, ίντα δα πούνε τα οζά απού δεν τως εψήσανε παλληκάρια>Πάει και καθλιζει...

Λιουδάκη, Μαρία (1938)
Γιατί οι σκύλλοι κυνηγούν τις γάτες κι αυτές τους ποντικούς.

Μια φορά κι ένα καιρό οι σκύλλοι είχαν αναμεταξύ των δίκη. Επειδή όμως αυτοί ήσαν τεμπέληδες, έδωσαν τις κόλλες που έγραφαν τα πρακτικά, στις γάτες να τις φυλάξξουν, διότι τες ενόμιζαν για καλές νοικοκυρές. Αυτές, λοιπόν, όταν πήραν τις κόλλες, τις έβαλαν κάτω απο το κρεββάτι, αλλά εκεί πήγαν οι ποντικοί και τες έφαγαν. Δι αυτό οι σκύλλοι όταν βλέπουν τις γάτες τις κυνηγούν γιατί τους έχασαν τις κόλλες...

Πεδιού, Α. Α. (1953)
Διατί οι Εβραίοι έχουν πόδια Τρυπημένα.

Όταν ο Αθίγγανος εγένετο βασιλεύς, έδωκεν Εβραίοις οίτον προς σποράν. Οι Εβραίοι έβρασαν τον σίτον του δια να μη φυτρώση. Όταν ήλθον ο καιρός της συγκομηδής, επειδή ο σίτος δεν εφύτρωσε έβαλεν ο βασιλεύς τους Εβραίους να αλωνίσουν τας ακάνθας και ούτω οι πόδες αυτών έμειναν τρύπιοι. Πιθανώς ενταύθα μετεποίησαν το της ιεράς γραφής ότι ετιμώρησεν τούτους ο Φαραώ δι ομοίεν μέσων.( Σημ. Ούτος ήτο όστις...

Δημοσθενόπουλος, Σωσίπατρος (1889)
Ποιός λέει τα περισσότερα ψέματα 'ς τον κόσμο

Μια φορά μαζώχτηκαν όλοι οι τεχνίτες και πραματεντήδες για να μεράσουν τα ψέματα. Τα ψέματα ήταν πέντε σακκιά γιομάτα. Κάμπονα ψέματα τα πήρε ο φούρναρης άλλα πήρε ο χασάπης άλλα ο μάγειρας και όλοι πήραν μεριδικό. Πήρε κι ο Τσαρο΄πυχας τα δικά του. Στα σακκιά όμως μείνανε και άλλα ψέματα κάμποσα. Όλοι οι άλλοι συμφώνησαν τότε όσα ψέματα περίσσεψαν να τα πάρη ο Τσαρούχας. Απο τότε και υστερώτερα όλοι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1919)
Στα παλιά χρόνια που συνακουγόμαστε, κουβεντιάζαμε μαθές με το Θεό, ο Θεός τότενες ήτανε χαμηλά κι όλα ήτανε καλά, έπειτα ωργίστηκε με τα έργατά μας και ανέβηκε ψηλά και δεν μας ακούει πια. Στα μικρά μας χρόνια όμως ήτανε αλήθεια τόσο χαμηλά, που τον έφτασε το βόιδι και τον έγλειψε και το ευκήθηκε ο θεός το βόιδι, μια ώρα να τρώη κι έπειτα να πυρώνεται, ενώ τα’άλογο τρώει τρώει και δεν τλώνεται. Τότενες...

Τσάκωνα, Μαγδαληνή Κ. (1938)
Προσεκάλεσέ ποτε η μνία τον γαίδαρον εις τον γάμον της δια να κουβαλή νερόν, εκείνος δε της είπεν ότι δεν είναι μισταρκός της (υπηρέτης). Η δε μνία του είπε καλά θα μπόπω (εισέλθω)απο τα ρουθούνια σου και θα βγώ απο τον κώλο σου. Έκτοτε ο γάιδαρος φοβούμενος την απειλήν της μνίας μόλις εννοήσει ότι τον πλησιάζει σκύπτει τους ρώθωνας προς την γήν δια να αποφύγη.

Δεξιάδης, Ηρακλής (1923)
Μια φορά πέθανε ένας σοφός κ'επήγε 'ς τη Παράδεισο. Τον πήρε ο Θεός και τον ρώτησε. Είσαι εις θέσι να μου βρής τον Αδάμ και την Εύα που δεν μπορώ να τσι ανακαλύψω μέσ'ς το χάος εδώ; λ΄ςςι αμέσως. Πως τους ανακάλυψε; Τους γνώρισε που δεν είχανε αφάλι. Όσοι δεν είναι γεννημένοι δεν έχουν αφαλό

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)
Όταν ο θεός έκαμε τους ανθρώπους είπεν εις τους αγγέλους που έβρασεν μέσα 'ένα μέγαν λέβιντα και μιαλά να δώσω εις αυτούς, αλλά αφού έβαλον εις ολλούς ετελείωσαν όλα τα μυαλά κει ακόμα άνθρωπος υπήρχον. Τότε ο θεός είπε πάλιν 'ς του αγγέλου να βράσουν και κολοκύθιαν κει αφού έβαλε απο αυτούς και πολλούς ετελείωσε κι αυτό άνθρωποι ακόμη έφεναν: Ο θεός τότε είπεν ΄ς τους αγγέλους να βάλουν ΄ς τους μείναντας...

Θεοχαρίδης (1897)
Η κοσσάρα και η κορώνα

Όντα έπλασεν ο Θεός τα πετούμενα, η κοσσάρα έλεγεν 'ςτηγ κοτώναν : <α θιά! Πετούμεν''κι ατέ είπεν : <άν θέλη ο θεός>. Και για τ'εκείνο η κορώνα επέταξεν και η κοσσάρα κ' επόρεσεν. (κοσσάρα=όρνις, κόττα)

Βαλαβάνης, Ι. (1874)
Στα παλιά χρόνια που συνακουγόμαστε, κουβεντιάζαμε μαθές με το Θεό, ο Θεός τότενες ήτανε χαμηλά κι όλα ήτανε καλά, έπειτα ωργίστηκε με τα έργατά μας και ανέβηκε ψηλά και δεν μας ακούει πια. Στα μικρά μας χρόνια όμως ήτανε αλήθεια τόσο χαμηλά, που τον έφτασε το βόιδι και τον έγλειψε και το ευκήθηκε ο θεός το βόιδι, μια ώρα να τρώη κι έπειτα να πυρώνεται, ενώ τα’άλογο τρώει τρώει και δεν τλώνεται. Τότενες...

Τσάκωνα, Μαγδαληνή Κ. (1938)
Ο Αδάμ και η Εύα σαν πέθαναν πήγαν ίσα στην Κόλαση. Άν ένας απο μάς θα πάη στην κόλαση και θελήσ'να βρή ποιός απ'όλους τους κολασμένους είναι ο Αδάμ και η Εύα, θα το πετύχ'άν προσέξη στον αφαλό τς. Τότες θα ιδή ότι οι άλλοι όλοι έχουν αφαλό και μονάχα ο Αδάμ και η Εύα δεν έχον.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)
Επήγαν όλες οι γυναίκες κ'επαραπονεθήκανε στο Θεό, γιατί όλα τα άλλα ζώα να γεννάνε και να περπατούνε αμέσως τα παιδιά dωνε και η γυναίκα πρέπει να περάση πολύς καιρός, για να περπατήση το μωρό. Λέει, το δίκηο σας είναι μεγάλο αλλά θα είναι και για σας μια φορά το χρόνι (να θυμάστε), όπως όλα τα ζώα. Και τότε οι γυναίκες δεν το δεχτήκανε λέει : άς μείνη όπως είναι.(Να θυμάστε= Να σας καταλαμβάνη ο...

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)
Ο κασσίδης εκαυκήστηκενε πως είναι όμορφος, η ψυχή dου, όλα dου καλά. Και του καταρίστηκεν η Παναγία: ''να κασιάδιασης, λέει, και να 'σαι όλη μέρα απάνω σ'ένα πάσσαλο και να χτυπάς τη κεφαλή σου.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)
Απ' τ' Λαμπρή ώσα μη τς Αναλήψεως οι κολασμένοι είνι 'ς τ' Παραδείσου. Αυτό την κάν' ου Θιός για του χατίρ' του Χστού.

Μυρογιάννης, Εμμανουήλ (1919)
Γνωσταί είναι αι περί του μέλανος χρώματος προλήψεις του λαού, καθ'άς ο Χάρω παρίσταται μελανου χρώματος, εν τω Ταρτάρω επικρατεί επενώδες και ψηλαφωτού σκότους.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Απ' τ' Λαμπρή ώσα μη τς Αναλήψεως οι κολασμένοι είνι 'ς τ' Παραδείσου. Αυτό την κάν' ου Θιός για του χατίρ' του Χστού. ﻿

Γνωσταί είναι αι περί του μέλανος χρώματος προλήψεις του λαού, καθ'άς ο Χάρω παρίσταται μελανου χρώματος, εν τω Ταρτάρω επικρατεί επενώδες και ψηλαφωτού σκότους. ﻿

Απ' τ' Λαμπρή ώσα μη τς Αναλήψεως οι κολασμένοι είνι 'ς τ' Παραδείσου. Αυτό την κάν' ου Θιός για του χατίρ' του Χστού.

Γνωσταί είναι αι περί του μέλανος χρώματος προλήψεις του λαού, καθ'άς ο Χάρω παρίσταται μελανου χρώματος, εν τω Ταρτάρω επικρατεί επενώδες και ψηλαφωτού σκότους.