Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 93

Μιαν φορά μας ήδοξε κ ι’ ηπφέσαμε στην ταράτσαν μας με τις (γ)ειτόνισσ’ες κ’ ι’ ήρτασιν τζυό ασπροφόρες κ’ι’ η μια ήλεεν της αλληνής: «αρή μην τις πειράξης, γιατί ‘ναιν καλές ζυναίκες κ’αι μας θυμιάζουσι, κ’ι’ ύστερις ήκουσεν η μάνα του τις φωνές κι ησηκώθηκεν κ’ι’ ησηκώθηκεν κ’ι’ η(γ)υρίζασιν (γ)ύρου (γ)ύρου τα καντούνια ύστερις ηπήραμεν τα παιgιά μας κι ήμπαμεν μέσα κι ηπήραν κείνες δρόμο κι ηκυνή(γ)α η μια την άλλη.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Δώδεκα Δεσποτάδες πή(γ)αν κι ήθαψαν το ένα ψάρι που πέθανε στέκουν τ’ άλλα σε μια χαβούζα στην Παναγιά του Πανουκλή.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Τον γκαιρό του θανατικού εί(δ)αν το μια φορά ζα (σα) νάτον (ήτο) τζυό σσ' υλλομούρηδες (σκυλλομούρηδες) ο ένας ήπαιζεν το φραγγιασμένο (βραχνιασμένο) λυρί κι ηχορέβαν τα χώματα κ' ι' ο άλλος ηκράτει το έγγραφο και κατάγραφε στα σπίgια κείνους που θέλασιν να πάρουν. Κείνος που κρατούσε το έγγραφο ρωτούσε κείνον πούπαιζε το λυρί: “πόσους να γράψω;”

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Σπήλαιον παρά τη Χώρα. Η παράδοσις λέγει ότι εκορεύθησαν ποτέ εκεί ύδρευσιν επτά παρθένες ς ότι εφονεύθησαν εν αυτό, καταπεσόντος μέρος του σπηλαίου. Πιθανόν ότι το ύδωρ ωνομάσθη κατ’ αρχάς παρθένια δια την καθαριότητά τους, όπως τόσαι αλλά πηγαί και ποταμός της έλαβε το όνομα τούτο, έπειτα δε επλάσθη η μυθώδης παράδοσις, ο αριθμός ως γενητού από Ομήρου συχνή κεφ’λλη (πρβ 7παρθένες και επτάκις Αθηνών), πρβλ. τα επτάλα τρούσα= φαλάγγιον της διότι μετά 7 λουτρά ζήσεται οδηχθείς, φτάζουμο, φτάψυση (γαλή), εφτάκακο μοίρα (ύβρις γυναικός προς γυναίκα). Ήταν πιθανόν ότι υπήρχεν εκεί ιερόν της Παρθένου Αθηνάς, ης η εορτή να εγίνετο εν τέταρτον μέραν ως την συνοικίαν της Χώρας των καλουμένην Θένια= Τα Αθήναια. Ίσως δε και έχει σχέσιν προς το Παρθένιον της Ομήρου λέρου.

Άγνωστος συλλογέας (1902)

Το στόμα της γάτας είναι γανωμένο και ευλο(γ)ημένο, γιατί ήφαεν τον σαμιώμυτθα, που πήεν μες τημ μετάδοση (Δεν πιάνει ακαθαρσία)

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Ο Σατσελλάρης ο Χουρδάς μούπεν : έναν μεσημέρι ηρκούμεστε που τόμ Βαθύ (τοπωνύμιον) και σαν είμεστε γκόμα στ'ανεβόλεμα (ανήφορο) της Πη(γ)ής (η κορφή του βουνού), η(δ)ίψασεν η κουνιάδα μου κι ήπηεν να ψή νερό που το πη(γ)άιν πούναιν 'κειάμεσα στο μιάλο λαγγά(δ)ι, κι ήτον μαλαμένη (στα έμμηνα) κι ηστράβωσεν της τα μμάgια το Ζώπηον του πη(γ)αgιού και (δ)εν εί(δ)ασιν 'κόμα θαράψα.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Εμείς πααίννομε ναυλωμένοι, ο ναύλος μας είναι το κερί που μας βάλλουν στο στόμα χωρίς εκείνο έμ(δεν)πααίννομε. Το κερί είναι ο ναύλος που πληρώνομε του Αγγέλου.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Στη Γλυκοσυκιά πο 'πόξω που τον Ταξιέρση κ'ειά που πάαιννε μια γιρζιά (γριά) στραβή με την αγκόνη της, απάντηξέν τους μια πέρδικα με το κίτρινο τσεμπέρι κι' όλο ήζωννε την κόρη κι ήλεεν της παλιάς (ν)α την ψάσει (πιάσει), μαι κείνη εν την ήφηννε κι ηλεέν της, πως ήτον κουρούνα γιατί ήξερε, πως ήτον πεθαμμένη κόρη της.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Ο Σατσελλάρης ο Ξεπαραλυμένος πήεν εις το ψάρεμα που το Καστέλλι τ'σι ήταν πολλύ – νύχτα επήεν σ' έναν τοίχο τ' σ' ηπλάγιασεν τσ' ιαγά (εκειδά) ήκουσεν μιαφ φωνή που του λεεν: “σήκου πο πάνω μου, (δ)εν ήμουν τσ'ι' εγώ άθρωπος, μόνον ήρτες τσ'ι ηπλάγιασες πο πάνω μου κι ηματσέλλεψες τα κόκκαλά μου”. Τ'σ' ήφυ(γ)εν τρομασμένος. [ηματσέλλεψες= Ηματσέλλεψες – μακελεύω].

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

Ο Χριστός της Ιερουσαλήμ- ερείπια τώρα- ήταν χτισμένος πάνω στον αρχαίο ναό του Απόλλωνος – ας πούμε με τα ερείπια του και τα λείψανα κιόνων και μαρμάρων, που πολλά σώζονται με αρχαίες επιγραφές. Την παράδση την άκουσα από την καλογριά την Τσουγκράναινα και κείνη πάλι από τον παπά- Μελέτιο «Άγιος άθρωπος, ησκήτεβζε στομ Βαθύ(τοπωνύμιον κοιλάδας στην Κάλυμνο), ‘μμ (αμμή) ή ζηλοφτονία των αλλωνώ ηβγάλαν τον κι’ ήφυε στη Σσ’ άμο απέθανεν ‘κειάπερα μέσα σ’ ένα σπήλιο και π’ αλάργα που μοσκολοά ο σπήλιος πούναι-ν- τα κόκκαλά του αφόντας άφηκεν τα κόκκαλά του στη Σσ’ άμο, η(γ)ένηκεν πριγκηπάτο.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)

«
1
2
3
4
. . .
10
»