Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-5 από 5

Στα χρόνια τα παλαιϊκά ήταν αποκλεισμός στην Κέρκυρα. Δεν αφήνανε κανένα καράβι να φέρη σιτάρι ή άλλα θρόφιμα. Αρχινήσανε πλιά να παιθαίνουνε οι άνθρωποι, είκοσι, τριάντα την ημέρα. Το είδε αυτό το πράγμα ο άγιο - Σπυρίδωνας και λυπήθηκε τον κόσμο. Μπήκε σε μια ψαρόβαρκα κι’ ανοίχτηκε στο πέλαγο, τάχα που ψάρευε. Καμμιά φορά βλέπει ένα μεγάλο καράβι που περνούσε. Το καράβι αυτό ήταν φορτωμένο στάρι, τόξερε τούτο ο άγιο – Σπυρίδωνας. Διπλάρωσε λοιπόν τη βάρκα στο καράβι. Βγαίνουν οι ναύτες, τόνε ρωτάνε; «Τι θέλεις; Γέροντα; - Ψάρευα κι’ ήρθα να μου δώκουτε νερό.» Το λένε του καπετάνιου. Τους λέει, φέρτε τον απάνου. Τον ανέβασαν απάνω, του δώκανε να φάη, να πιή, του στρώσανε και στην πρύμη να πλαγιάση γιατί είχε νυχτώσει. Έπιασε ο καπετάνιος κουβέντα με το γέροντα, του λέει. «Τι κάνουν στην Κέρκυρα, πως τα περνάνε; - Πώς να τα περνάνε, του λέει, που πεθαίνουν οι άνθρωποι της πείνας με τον αποκλεισμό. – Αχ, του λέει ο καπετάνιος, κι εγώ πολύ τους λυπάμαι τους κακόμοιρους και μακάρι να μπόρηγα να τους βοηθήσω. Να ετούτο το καράβι είναι φορτωμένο στάρι, μα πώς να μπώ μέσα στο λιμάνι, που είναι τα καράβια όξω και φυλάνε;» Του λέει ο άγιος Σπυρίδωνας : «Όσο γι’ αυτό μη φοβάσαι, εγώ θα σου το περάσω το καράβι που να μην το ιδή κανείς, και θα σου το αράξω στο λιμάνι. Κάνε το αυτό το συχώριο για την ψυχή σου. Καλά, του λέει ο καπετάνιος, αφού το λές πως θα το περάσης ας πάμε.» Τραβήξανε λοιπόν κατά την Κέρκυρα, ήταν εκεί κατά τις κονταυγές, παίρνει ο Άγιο – Σπυρίδωνας το τιμόνι και το περνάει ανάμεσα από τα καράβια που είχανε τον αποκλεισμό, που δεν τους είδε κανείς, και πήγε και το άραξε ίσα μες στο λιμάνι. Βλέπει ο κόσμος ένα κοτζάμ καράβι φορτωμένο να μπαίνη μες στο λιμάνι, σαστίσανε! Κατεβήκανε ούλοι κάτω στο μουράγιο να μάθουν πως πέρασε. Του λέει ο άγιο Σπυρίδωνας του καπετάνιου : «Εσύ τήρα, να τραβήξης ίσα, να πάς στον τάδε και στον τάδε που είναι δημογέροντες και να τους πής πως ήφερες ένα καράβι σιτάρι, να φάη ο κόσμος, και θα πληρωθής καλά. – Εσύ, παππούλη, δε θέλεις τίποτε, του λέει ο καπετάνιος; - Εγώ δε θέλω τίποτε, είμαι γέρος. Μόνο θα έχης ακουστά που εδώ στη Κέρκυρα έχομε τον άγιο – Σπυρίδωνα που είναι πολύ θαυματουργός. Να πάρης το πληρωμά σου όλο και να πάτε να του φέρετε μια λαμπάδα. – Ακούς εκεί; Θα πάω, παππούλη, κι εγώ κι’ όλο μου το σούρμο, είπε ο καπετάνιος. Βγήκε στο παζάρι, πήγε βρήκε τους γερόντους. Να μάθουνε εκείνοι πως ήρθε καράβι με στάρι, μόνο που δεν τονε φιλήσανε τον καπετάνιο. Συμφώνησε μαζί τους, πήγε ξεφορτώσανε. Σαν τελειώσανε, λέει ο καπετάνιος στο πλήρωμα : «Τώρα να πάμε ούλοι να προσκυνήσουμε τον άγιο Σπυρίδωνα». Κίνησαν ούλοι να πάν να προσκυνήσουν. Ο καπετάνιος είχε και το παιδί του απάνου στο καράβι, ένα αγοράκι έξ - εφτά χρονώ, το πήρε κι εκείνο μαζί του. Μόλις μπήκαν λοιπόν στην εκκλησία και είδαν τον Άγιο που είναι ολόσωμος μέσα στη θήκη του, βάνει μια φωνή το παιδάκι : «Καλέ πατέρα, να ο γέρος που είχαμε χτές κάτω στη πρύμη!» Τηράνε και οι άλλοι, τονε γνωρίσανε. Σταυρούς, μετάνοιες, βλέπεις ο άγιο Σπυρίδωνας είναι πολύ θαυματουργός.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Τ' Άη Γιαννιου του Ρηγανά ξημερώνοντα ανοίγει τα μεσάνυχτα. Όγοιος καθήση ως εκείνη την ώρα κια τηράξη θα ιδή τον ουρανό ν' ανοίγη κι ότι πή θα γίνη. Λένε που κάποιος ήθελε να ζητήση χίλια φλουριά και πρόφτασε να ειπή μόνο χίλια κι έκλεισε ο ουρανός και ξημερώθηκε με κάτι χειλάρες τόσες!

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Εδώ στο Κάστρο λένε που βαστάει. Κάποια φορά είχε πάει το παιδί μου το μεγάλο κι έκοψαν τα μεσάνυχτα και στερνά και καθώς καθότουνα είδε μια γυναίκα ασπροφόρα κι ερχότουνα τον κατήφορο. Έκανε ίσα, ίσα και πέρασε απο μπροστά του και χάθηκε. Εκείνος δε μίλησε, ούτε άνοιξε το στόμα του, αλλοιώς θα του έπαιρνε τη μιλιά του. Άλλος πάλι έχει ιδωμένο εδώ στον τράφο του Κάστρου ένα ασκάκι που έβγανε φωτιές και πήδαγε πάπ-πάπ. Σμερδάκι ήτανε, στοιχειό ήτανε, δεν ξέρω. Άναψε τσιγάρο κι ευτύς χάθηκε εκείνο το ξωτερικό.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Η κουκουβάγια ήσαν γυναίκα.Ήτανε εννιά αδέρφια και μια μάννα και είχανε μια αδερφή και την παντρέψανε μακρυά στα ξένα και πέθαναν και τα εννιά κι’έμεινρ η μάννα μοναχή και πήγαινε στα μνήματα κι’έκλαιγε και τον Κώστα τον καταριόταν.’’Αναθεμά σε Κωσταντή,που πάντρεψες την Αρετή’’.Απο το πολύ τα’ανάθεμα σηκώθηκε λέει ο πεθαμμένος και πήγε και την εύρηκε την αδερφή του εκεί που τη είχε παντρεμμένη.Της λέει : ‘’Έλα να πάμε σπίτι μας γιατί θα πατρευτώ.Την πήγε ίσαμε εκεί που ήταν τα σίδερα (εν.το κιγκλίδωμα)ως το νεκροταφείο.Πάρα πέρα δεν έκανε να πάη.Της λέει :’’Τράβα κι’έρχομαι κι’εγώ.’’Τράβηξε εκείνη,έφτασε σπίτι της,βρήκε τη μάννα της και καθόταν χάμω.’’Τι έχεις,μάννα μου ; -Τα νάχω, Αρετή μου, που πέθανε ο Κωσταντής –Ο Κωσταντής πέθανε ; Εκείνος μ’έφερε με τάλογο κι’είπε τώρα έρχεται !’’Κι’αγκαλιαστήκανε και βάνουν ναι φωνή κι’οι δυό και γενήκανε κουκουβάγιες.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Ο ήλιος όταν βασιλεύει και πάει σπίτι του το βράδυ του έχει η μάννα του ψημένες εφτά φουρνιές ψωμί και τις τρώει ούλες, τη μιά μετά την άλλη. Το φεγγάρο πάλι, το πρωί που βασιλεύει, λένε που τρώει πέντε φουρνιές ψωμί.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Αναζήτηση

Φίλτρα