Search

Now showing items 1-10 of 30

Ο Κωσταντής ο Βλάσης ερχόταν με τη φοράδα από το ποτάμι και είχανε τραπέζι στημένο τα ξωτερικά και φωτομάναε ο τόπος, ασκέρι μεγάλο. Η φοράδα στάθηκε και δεν πέρναγε κι ήρθε μια γυναίκα και την έπιασε τη φοράδα απ’ τη χαβιά και την τράβαγε. Τρόμαξε να γλυτώση ο άνθρωπος.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Δεν ύπαρχε ρολόϊ και σηκωθήκαμε να πάμε για ελιές στου Κόμπους. Είμαστε τρεις γυναίκες, είχαμε και προβατίνες κοντά, είχαμε κι ένα σκυλί γερό. Από μακρυά βλέπομε δυο γυναίκες ίσαμε το Θεό ψηλές και είπαμε που ξημέρωσε και πάνε οι νοικοκυρές στην εκκλησά. Μόλις τις είδε το σκυλί, να γυρίζη γύρω τριγύρω σε μας, την ουρά στα σκέλια. Να σηκωθή ένας αέρας που μας στράβωσε. Εκείνες επέσανε σ’ ένα αμπέλι και ούτε τις είδαν πια τα μάτια μας. Πήγαμε στις ελιές, κοιμηθήκαμε, ξυπνήσαμε, κι ακόμα που να φέξη. Ήταν που είχαμε ψωμάκι μαζί μας κι ήταν κι η σκύλα αγέννητη, καθαρή, ειτέ αλλοιώς δε γλυτώναμε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Ο πατέρας μου τώρα και δώδεκα χρόνια πήγαινε στην Πύλο, ήταν αγροφύλακας και νύχτωσε. Πέρασε στου Χότζογλη πάνω από την Μοθώνη. Είπε να μείνη σε κανένα χωριό, δε μπόρεσε. Εκεί που πέρασε στο Μεμερίζι τα μεσάνυχτα είδε δυο ανθρώπους και πηγαίνανε μπροστά και κουβεντιάζανε τους λέει: Σταματάτε να πάμε μαζί. Από πού είσαστε; - Από το δήμο της Κορώνης. – Κι εγώ από κει είμαι. Του λένε: - Έλα κοντά και κουβεντιάζανε μεταξύ τους κάτι αλλοιώτικες κουβέντες. Τραβάγανε μπροστά κι έρχεται και πέφτουνε κοντά στο βράχο σ’ ένα βύθουλα και χαθήκανε. Ο πατέρας μου έκανε το σταυρό του. Δυο βήματα νάκανε ακόμα θα γκρεμιζόταν.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Από πενήντα χρόνια πήραν μια ξαδέρφη μου την Πέτρου τη Βασίλω και τη σηκώσαν (οι ανεμοξούρες) και την πετάξανε εδώ και ένα τέταρτο δρόμο. Τη βρήκαν κι είχε γκριλωμένα τα μάτια της και η γλώσσα της κολλημένη στον καταπίτη της. Από τότες απόμεινε έτσι, νεραϊδοπαρμένη.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Οι σατανάδες άλλοτες ήσαν αγγέλοι και αυτοί θελήσανε να ξεπεράσουνε το θεό και τους καταράστηκε ο θεός και τους έρριξε στη γής και τους σκρόπισε σε ούλα τα βασίλεια, άλλους στις στεριές κι άλλους στις θάλασσες. Αυτοί είναι που σηκώνουν τον ανεμοστρίφουλα που ξεκολώνει τις ελιές, αυτοί σηκώνουνε τη τρόμπα της θάλασσας που βουλιάζει τα καράβια.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Απο το γεφύρι της Άρτας λένε πως πέφτουνε τρείς ανθρώποι το χρόνο απο την κατάρα της γυναίκας του αρχιμάστορα. (Βλ. Και σχετικόν άσμα σελ. 119)

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Εδώ στο Καπλάνι είναι ένας που τόνε παίρνουνε οι ξωτερικές και χορεύουνε και πάλι τον αφήνουνε. Χάνεται δυο μέρες, τρείς και γυρίζει πίσω ξεσκισμένος, ακουρνιάχτιγος και δε μιλάει κανενού. Χάνεται από τον Κάσσαρη και βρίσκεται πέρα στου Γρίζι, τον παίρνουν οι κυράδες και τον σηκώνουν στον αέρα και τον πάνε κει πέρα. Τον χορεύουν, ποιος ξέρει τι τόνε κάνουνε και τον απιθώνουν. Όποτε τις θέλει ναρθούνε κάθεται και βαρεί το καλάμι του. Μια φορά τον είχανε παρμένον ένα χρόνο και φάνηκε μετά, που λέγαμε πως είχε πεθάνει. Σ.τ.Σ. Κατά την κάθοδόν μου εκ του χωρίου ο αγωγιάτηςμ μου έδειξε ένα ρακένδυτον ποιμένα και μου είπε «Να ευτούνος είναι που τον παίρνουνε οι ξωτερικές.»

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Ένας θειός μου ο Μιχάλης, είχε χάσει τ'άλογά του. Πάει στην ετιά, εκεί έχι νερό, να ιδή μην πήγανε εκεί, δεν τα βρίσκει. Πάει στην Ξερόβρυση, τότε είχε νερό η Ξερόβρυση- τηράει έναν άνθρωπο κόκκινον. Όσο νάρθη παραπάνω, λίγο παραπανίτσα, βλέπει έναν παπά, τον ίδιο τον εδικόνε μας. Ήρθε εδώ κι αρρώστησε. Του λέει η νοικοκυρά του : Να φέρουμε τον παπά να σε σταυρώση ; Της λέει : Eγώ τον άφκα στην Ξερόβρυση !

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Τα Δωδεκάημερα τα φυλάνε να μη πηγαίνουν νύχτα στο μύλο γιατί τον παίρνουνε κανήνε τα καλικαντζόνια. Μια φορά, έχουνε να ειπούνε, πως επήγε ένας στο μύλο ν’αλέση γέννημα και τόνε κυνηγήσαν τα καλικαντζόνια. Εκείνος πρόκαμε να φορτώση το γέννημα κι έκατσε επάνω στο σαμάρι σαν πανωγκόμι και σκεπάστηκε κιόλα μ’ένα σακκί. Τόνε προκάμανε καμμιά φορά τα καλικατζόνια, τηράγανε μπρός, πίσω, λέγανε Έ τόνα πλευρό, έ και τα’άλλο, έ και το πανωγόμι. Πίσω θα είναι ο κερατάς, στη χούρχουλη του μύλου. Τρέχανε πιλάλα να τόνε βρούνε στο μύλο, δεν τονε βρίσκανε, τρέχανε πίσω, προκάνανε, τ’άλογο. Έ, τόνα πλευρό, έ και τ’άλλο, έ και το πανωγόμι. Πίσω θα είναι ο κερατάς, στη χούρχουλη του μύλου. Τρέχανε πάλι στο μύλο και τούτο γενότανε ώσπου ξημέρωσε και την εγλύτωσε ο άνθρωπος.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Μια φορά είμαστε στο βουνό και είδαμε από μακρυά ένα αλώνι και είπαμε: Για τήρα οι σκατογαϊδούρες που χορεύουνε. Ώσπου να το ειπούμε ήρθε επάνω μας εκείνος ο ανεμοστρίφουλας και μας έσκισε τα ρούχα μας, μας ξεμάλλιασε. Ούλο σκαμπίλια και μο μας εδίνανε που γίνηκε το κεφάλι μας τόσο!

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Search

Filters

Απο το γεφύρι της Άρτας λένε πως πέφτουνε τρείς ανθρώποι το χρόνο απο την κατάρα της γυναίκας του αρχιμάστορα. (Βλ. Και σχετικόν άσμα σελ. 119)