Search

Now showing items 1-4 of 4

Κι όταν γυρίζη ο ανεμοστρίφουλας, λέμε πάλι περνάνε νεράϊδες και πρέπει να μεριάση άνθρωπος. Μια φορά σήκωσε εμάς το φτύαρι μας που λιχνάγαμε τη σταφίδα.Άλλη μια βολά πάλι μιανής βλάχισσας της επήρε το χιουρντί της και της το πήγε από δω, ίσα πέρα το Μοναστήρι. [χιουρντί Γιουρντί= επενδυτής, εκ μαλλίνου υφάσματος του εργαλειού. Τον φορούν οι γυναίκες τον χειμώνα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Μια βολά ήτον ένας βγαλμένος στο κυνήγι και δεν εβάρηγε τίποτε. Εκεί που καθότουνα βλέπει και κατεβαίνει ένας αντρουκλας, Παναγιά μου σώσε, βουνό σωστό, και του λέει : Έχεις, ντουφέκι, μπάρμπα ; -Έχω, λέει εκείνος ο κακομοίρης, μα η ψυχή του είχε πάει στα πόδια του. Εγώ, του λέει ο άλλος, είμαι το στοιχειό του Βασιλιτσού και θα παλέψω μ’έν’άλλο στοιχειό πώρχεται να χαλάση του Βασιλίτσι. Αν το νικήσω θα γλυτώση το χωριό, μ’αν με νικήση, χαθήκατε. Πάρε ευτούνα τα τρία ασημένια βόλια και γιόμισε τοντουφέκι σου και την ώρα που θα παλέβομε θα σου κάνω νόημα να τόνε βαρέσης. Αν δεν τόνε πιτύχης, τον ματαβαρής, μ’αν τόνε πιτύχης μην τόνε μαραβαρέσης, γιατί θα χαθούμε κι συ κι εγώ. Και να σου το ειπή, μην το κάνης. Βαράει λοιπόν μια το στοιχειό του Βασιλιτσού με το πόδι του και ανοίγει ένα τράφο, ένα μπόι βαθύ. Μπαίνει μέσα ο έρμος ο κυνηγός, και χώθκε ούλος που ίσα ίσα το κεφάλι του έβγαινε όξω. Καννιά βολά, κατεβαίνει το άλλο στοιχειό, που σειόντανε τα όρη. Πιαστήκανε τα δυό στοιχειά κι αρχινήσανε να παλεύγουνε. Κάνει νόημα το στοιχειό του Βασιλιτσού σ’ εκείνονε που ήτονε χωμένος μες στην τρούπα να βαρέση. Δίνει μια εκείνος με το ντουφέκι του και το πετυχαίνει το άλλο στοιχειό στο σταυρό. Του λέει εκείνος : Μάτα βάρει! –Ναι βολά μ’εγέννησε η μάννα μου, ναι βολά βαρώ’’, λέει ευτούνος. Μόλις τώπε τούτο, έπεσε χάμω το στοιχειό κι έσκασε σαν καρπούζι. –Άντε τώρα στο χωριό σου, του λέει το στοιχε3ιό του Βασιλιτσού κι από δώ κι ομπρός δεν έχετε πιόνε να φοβούσαστε τίποτις. Έτσι τη γλύτωσε του Βασιλίτσι.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Στις ποταμιές κοντά περνούνε τα νεραϊδικά. Δε φαίνονται, μόνο που ακούγονται που περνάνε, που κουβεντιάζουνε, ακούγεται βουή. Πρόπερσυ της Αγιά Σωτήρας περνάγαμε το ρέμμα και τις ακούγαμε που φωνάζαν: Μωρή, μωρή, έλα δω! Άμα μιλήση κανείς του πιάνετ’ η μιλιά του. Ο πατέρας μου πέρναγε κάποια φορά, κι αυτός δεν ήθελε μιλήση, μα είπε του αλόγου του: ντί! Και του πάρθηκε η μιλιά του.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Τα καλικαντζόνια έρχονται του Χριστού το άλλο βράδυ και πάνε στη γωνιά και κατουράνε. Παίρνουνε χαμολιό ξεχώνουν τη ρίζα που βρωμάει και την βάβουν στη φωτιά και καίει για να λένα τα καλικαντζόνια : Χαμολιός μυρίζει εδώ να χαθή τέτοιο χωριό! Σαρώνουν τη γωνιά και μαζώνουν τη στάχτη για να ιδούν αν θα κατέβουν τα καλικαντζόνια ν’αφήκουν αχνάρια και να σκορπίσουν τη στάχτη. Κάθουνται ως την Πρωτάγιαση, την παραμονή τω Φωτώνε. Τότε λένε : Φεύγατε να φύγουμε , έφτασ’ ο τουρλόπαπας με την αγιαστήρα του. Τις ημέρες που είναι τα καλικαντζόνια δε λούζουνται. Όταν χτενιστούνε τα μαλλιά τα ρίχνουν στη φωτιά.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)