Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 485

«Έτσινας, ο = δαίμων. Πρωτοέτσινας, ο = ο αρχηγός των δαιμόνων. συνων. πρωτομεγάλος. Μεγάλος, ο= δαίμων.

Πουλάκης, Δημήτριος Γ. (1885)

Νεράϊδες: Την νύκτα πηγαίνωσιν εις τας βρύσεις και πλύνουσι ρούχα. Όστις δε ίδη αυτάς μεταβάλλεται εις νεράϊδαν.

Γεωργιάδης, Νικόλαος (1890)

Ο πνίπος(εν Άδρ/πίλει Τσαλαπετεινός)κι'ο κούκος είν'εξαδέρφια.

Ζήκος, Αστέριος (1892)

Το άνοιγμα του ουρανου

Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Ν. (1873)

Περί του όρους Κόφινα, κειμένου προς νότον της πεδιάδος της Μεσαράς, υπάρχει η αγαθαγγελική παράδοσις ότι θέλει καμεθή εντός εκ του αίματος των ανθρώπων, οίτινες εν φονικοτάτη μάχη θέλουσι σφαγή περί αυτού.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Αλσός. Παρά Φαρασιώταις δαίμωντες σκότιος δια νυκτός πλανώμενος και ποικιλοτρόπως ενοχλήν ή κακοποιών τους ανθρώπους. (Αλσός= εν τη εκδόσει σελ. 137 η λέξις εύρη τυπωμένη ως Αλούς)

Καρολίδης, Π. Κ. (1885)

Η περί τούτων θλιβερά πλάνη είνε μάλλον μισαρόν επινόημα της μεσαιωνικής αμαθείας, ή κληροδότημα της Ελληνικής αρχαιότητος, καθ’όσον μάλιστα επικρατεί η πρόληψις ότι τα των αμαρτωλών σώματα εναπομένοντα άλυτα μετά τον θάνατον αυτών εν τω μνήματι γίνονται καταχανάδες (βρυκόλακες)Η των βρυκολάκων δοξασία εις ουδεμίαν υπέκειο αμφιβολίαν και μέχρις έτι των αρχών του παρόντος αιώνος εν τη νήσω, αλλά και νύν έτι ένιοι εύπιστοι περί τα τοιαύτα, λογικευόμενοι πειρώνται να εξηγήσωσι την ανυπαρξίαν αυτών εκ της εντελεστέρας ενταφιάσεως των νεκρών, καθ’ήν σταυρός κήρινος ή πεντάλφα επί κεραμίου επιτίθεται τω στόματι του νεκρού, εφ’όσον επίστευον ότι από του στόματος αυτού εισέδυεν εις το σώμα δαιμόνιον πνεύμα ανεγείρον και μεταχειριζόμενον τούτο ως όργανον επί αισχραίς και κακαίς πράξεσιν, ιδία επί οικείων και φιλτάτων. Αποτρόπαιον δε τι ήν παριστανόμενον υπό μωροπίστων τινών το τε σώμα έχουν τα όμματα εξωδηκότα, την κόμην και τον πώγωνα ατιμέλητα, τους όνυχας αγκυστρώδεις, εξεγειρόμενον του τάφου περιερχόμενον τας ρύμας και τας οικίας, θραύον αγγεία, κακοποιούν ανθρώπους κυρίως τους οικείους, ‘’ο καταχανάς την γεννειά(ν του τρώ(γ)ει..το χείριστον δ’όπερ διέπραττον εις περίστασιν καθ’ήν ήθελεν υποτεθή ότι εξεφοβίσθη ή εκακοποιήθη τις υπο τοιούτου βορβόλακος, τυμβορύχοι τινές εν νυκτί Παρακευής (εν ή το δαιμόνιον παραμένει εν τω σώματι), εξώρυττον το πτώμα εξ ού εξήγαγον δήθεν αίμα δι ου περιέχριον και εθεράπευον τους παθόντας.

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)

Όταν γεννηθή παιδίον το μεταβαίνουσι την νύκτα παρ' αυτώ αι Μοίρας και γράφουσι την μοίραν αυτού. (προς απόδειξιν δι τούτου ηκούσαμεν πολλά παραμύθια).

Δημοσθενόπουλος, Σωσίπατρος (1889)

Κρουσταλλένια λέγεται μονή της επαρχίας Λασιθίου, εκ του κρύσταλλον (= πάγον), δίοτι κατά την παράδοσιν αγαθός της ποιμίν ευρών επί κρυστάλλου την εικόνα της υπεραγίας απεικονισμένην παρεκίνησαν τους συμπολίτας του να εγείρωσι τον νάον αυτής επί του μέρους εν ώ ευρήκε τον κρύσταλλον. Ούτως ωκοδομήθη και η Φανερωμένη (Παναγία) της Ιεραπέτρου επί τινος δρυμώδους βουνού ένθα εύρηκε ποιμήν τις εντός θάμνου την εικόνα της υπέραγιας και το ναίδριον του Τίμιου Σταυρού (Άφεντης) επί υψηλοτάτου τινός και απροσίτου όρους άνωθεν του χωρίου Ορνού της επάρχιας Σιτείας, ένθα ποιμήν της εύρισκε συνέχως σταύρον τίνα μη δύναμένος να κομίση αυτόν οίκαδε, διότι καθ' οδόν εγίνετο άφαντος εκ της θήρας του. Δια του τρόπου τούτου αι πλείσται μοναί της Κρήτης έλαβον την αρχήν της θεμελιώσεως την.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Εις τον άγγελον κ'εγγελοστάστα. (Επό ασθενούντων Βαρέως)

Μανωλακάκης, Παπαγιάννης (1894)

«
1
2
3
4
. . .
49
»