Υπάρχει στη Ρόδο μια οικογένεια στο μαράσι της Παξιμάδας γνωστή με το όνομα «του Κκίννου». Τα μέλη της οικογενείας έχουν το χάρισμα όταν κανένας τους εγγίξει με το χέρι και μαλάξει ολίγον απ’ έξω τον πονεμένο λαιμό είτε παιδιού είτε μεγάλου ανθρώπου να γίνεται καλά. Σαν ζωηρό όνειρο το θυμούμαι ακόμη που πηγαίναμε στο σχολείο ένα πρωΐ κ’ επεράσαμε από του εξαδέρφου μου το σπίτι να τον πάρουμε μαζί μας. Τον ηύραμε να περιμένη στην εξώπορτά τους με δεμένα τα λαιμά. Μας είπε πως σήμερα δεν θα ερχότανε στο σχολειό γιατί πονούσαν τα λαιμά του κ’ επερίμενε τη μητέρα του να τον πάρη στου Κκίννου. Η παράδοσις λέγει πως η οικογένεια αυτή επήρε το χάρισμα από το ακόλουθο περιστατικό: Ο πάππος των ο Κκίννος όταν ήταν νέος ήταν ο καλύτερος λυριστής και τραγουδιστής. Στους καλύτερους γάμους και χορούς αυτόν επροτιμούσαν να παίζη τη λύρα. Μια νύχτα τον Αύγουστο εξεκίνησε να πάη με τη λύρα του στην Κρεμαστή για να βρεθή την άλλη μέρα στο πανηγύρι της Παναγιάς της Καθολικής. Επήγαινε ακροθαλασσιά στο περιγιάλι των Τριαντών, κι όταν έφθασε τα μεσάνυχτα κοντά στα θολάρια, βλέπει ν’ άρχονται από τη θάλασσα ένα κουπάδι Ανεράδες, τον βάζουν στη μέση να παίζη τη λύρα κι αρχινούν αυτές τριγύρω του το χορό. Ύστερον από κάμποσην ώρα έκραξε ο πετεινός. «Πάμε να φύγουμε λέει μια Ανεράδα, ο πετεινός έκραξε». «Χορεύετε ακόμη είπεν η πρώτη κι είν’ ο μαύρος». Ο χορός κρατεί πιο ζωηρός. Ύστερο πάλι από κάμποση ώρα ξανακράζει ο πετεινός. «Πάμε να φύγουμε – λέει μια άλλη ο πετεινός εξανάκραξε.» «Χορεύετε ακόμη λέει πάλι η πρώτη, είναι ο κόκκινος.» Και ο χορός εξακολουθεί ζωηρότερος. Όταν όμως προς το μέρος της Ανατολής άρχισε να φαίνεται κάποιο φως κ’ έκραξε πάλι ο πετεινός τότε λέει η πρώτη διαλύνοντας το χορό: Τρεχάτε τώρα να φύγουμε είναι ο άσπρος.» Κ’ έφευγαν άλλη απ’ εδώ κι άλλη απ’ εκεί. Ταραγμένος ο Κκίννος σηκώνεται ολόρθος και προφταίνει κι αρπάζει την τελευταία από τα μαλλιά. «Άφησε με – του λέει – η Ανεράδα.» «Δε σ’αφίνω της λέει ο Κκίννος.» «Άφησέ με κι ό,τι χάρι θέλεις να σου κάμω». «Άκουσε, Ανεράδα, έχασα την αρραβωνιαστικιά μου με τα λαιμά της, να μου πης το γιατρικό για να μη παίρνη κι άλλος τον καμό μου. «Άμε του λέει η Ανεράδα, εσύ και τα παιδιά των παιδιώ σου, θα ‘γγίζεται μόνο με το χέρι σας απ’ έξω τα πονεμένα λαιμά και θα γειαίνουν αμέσως. Έτσι την επαράτησε κ’ έφυγε. Σημ. Για τον Κκίννον διηγούνται οι άνθρωποι που τον έφταξαν πως κανένας λυριστής δεν ήμπορούσε να του παραβγή στ΄ αυτοσχέδια λιανοτράγουδα. Μια μέρα έπαιζε τη λύτρα του στον καφενέ μαζύ μ’ ένα άλλο ξακουστό λυριστή. Ο κόσμος περίεργος εμαζεύτηκε τριγύρω να δη ποιος από τους δυο θα νικήση. Ο άλλος ο λυριστής λέει ένα δίστιχο που μ’ αυτό περίμενε πως ο Κκίννος δε θα μπορέση να δώση απάντησι. Το δίστοιχο ήταν: Ο Ήλιος στην Ανατολή και τ’ άστρο ναι στη Δύσι. Θελειά το δένω το σκοινί κι όποιος μπορεί ας το λύση. Όταν το ετελείωσε εκύτταξε λοξά τον Κκίννον ο οποίος πράγματι εφάνηκε στην αρχή καταστενοχωρημένος. Αλλ’ αφού ετράβηξε μερικές δοξαριές εξάφνου εφάνηκε μια γαλήνη στο πρόσωπό του και απαντά: Μην το τεντώνεις το σκοινί κ’ είν’ η θελειά στη μέση Να μη λυθή η αγάπη σου και πάει αλλού και δέσει.