Το πάθημα ενος δειλού

Ο κ. Ι. Ν. Αγγελής μας γράφει ότι εις το χωρίον της Άρτης Γραικικόν, κάποτε κάποιος χωρικός, θέλων να δείξη θάρρος και τόλμην, εστοιχημάτισεν, όπως διηγούνται, ότι μπορεί τα μεσάνυκτα να βυθίση ένα μαχαίρι στο μνήμα του πατέρα του. Λοιπόν ο δειλός κατά φύσιν αυτός τύπος απο τον ατομικόν του εγωισμόν και την φιλοκέρδειαν, σηκώθη τα μεσάνυκτα μιας ωρισμένης νύκτας, φόρεσε την κάπα του και τράβηξε για το παντέρημο και σκοτεινό νεκροταφείο του χωριού. Βάδιζε, μα όσον πλησίαζε τοσούτον ο φόβος τον οποίον έκρυβε μεγάλωνε... Έφθασε και πλησίασε με το μαχαίρι στο χέρι το μνήμα του πατέρα του. Γονάτισε και έτσι χωρίς να το αντιληφθή ξαπλώθηκε γύρω του η κάπα, και βύθισε με τρεμουλιαστά χέρια το μαχαίρι. Ευχαριστημένος πλέον γιατί εξετέλεσε το έργον του, σηκώθηκε να φύγη. Μα το μαχαίρι είχε καρφώσει και την κάπα του μαζί και έτσι δεν μπορούσε να φύγει. Φανταζόμενος λοιπόν ότι ο πατέρας του τον τραβά, του παρέλυσαν αι δυνάμεις απο τον φόβον και έπεσε κάτω νεκρός. Και έτσι με κερδισμένο το στοίχημα βρέθηκε ο ανόητος χωριάτης το πρωί νεκρός, γιατί θέλησε να κάνη τον θαρραλέον και τολμηρόν.