Την Τρίτη μέρα πηγαίνει να φίδι ‘ς τους πεθαμένους και τους τρώει τα μάτια. Βλ. αυτ. σελ. 1083. Εν τη δοξασία ταύτη παρατηρείται συμφυρμός μετα της ετέρας περί αφομοιώσεως της τροφής, μεταδιδομένων των ιδιοτήτων του εσθιομένου μέλους ζώου ή του ζώου όλου εις τον εσθίοντα. Την οξύτατην όρασιν αυτού πιστεύουσι κατά ταύτα ότι ενισχύει ο όφις δια της βρώσεως των οργάνων της οράσεως του ανθρώπου. Πιστεύουσι δ’ ότι τρώγει τους οφθαλμούς του νεκρού την τρίτην ημέραν, διότι συμπληρωθεισών των τριών ημερών η τέως περιπολούσα ψυχή, κατά τας δημώδεις δοξασίας, εγκαταλείπει τέλεον το σώμα. Αι συνήθειαι αύται επιχωριάζουσι και παρ’ άλλοις λαοίς. Παρά βουλγάροις επί τρείς ημέρας μετα την εκφοράν μεταβαίνουσιν εις το τάφον καθημερινώς το πρωί 3 -5 γυναίκες, ανάπτουσι κανδήλιον και θέτουσι παρά τον τάφο οίνον και ύδωρ εις δε το δωμάτιον όπου εξεψύχισεν ο νεκρός επί τρείς ημέρας παραθέτουν βούτυρον και οίνον δια την τριγυριζουσαν εις την οικίαν ψυχήν (αυτ. 446) Εν Βοσνία και Ερζεγοβίνη επί τρείς ημέρας η οικία του θανόντος θεωρείται ακάθαρτος το ύδωρ χύνεται, πύρ δεν ανάπτεται, οι δ’εξερχόμενοι της οικίας νίπτονται. Εν Γερμανία πιστεύουν ότι είναι δυνατή η επάνοδος των νεκρών τας πρώτας τρείς ημέρας και εις τούτο αποδίδεται το έθιμον της ταφής κατά την τρίτην ημέραν. Η θρησκεία των αρχαίων Περσών διδάσκει ότι η ψυχή μένει τρείς νύκτας πλησίον του σώματος και σήμεριν έτι οι πρεσβεύοντες αυτήν προσφέρουσιν επι τρεις νύκτας θυσίας, η δ’ οικογένεια του τεθνεώτος απέχει κρεών. (Και πολλαί άλλαι δοξασίαι και επιδήκεια έθιμα συνδέονται προς την δοξασίαν ταύτην. Και κατά τους μέσους χρόνους επιστεύετο ότι η ψυχή παραμένει επί γης επί τρεις ημέρας. Εζήτουν δ’ οι θεολογούντες να στηρίξωσι την δοξασίαν ταύτην εις την επιφάνειαν του Χριστού την τρίτην ημέραν εις τους μαθητάς. Η ψυχή του θανόντος διαμένει επι τρείς ημέρας εν τη οικία. Την τρίτην ημέραν ο ιερεύς δίδει το τρισάγιον, οι δε πενθούντες ασιτούσιν επί τρείς ημέρας. Εν Κύνθω επί τρεις νύκτας μετα τον θάνατον διατηρούσι το αντίψυχο, αμυδρόν φώς παρα το προσκεφάλαιον, όπου εξεψύχησεν ο νεκρός, διότι πιστεύουν ότι η ψυχή επανέρχεται και ασχολείται περί τα συνήθη έργα αυτής. Εν Λέσβω εκεί όπου εξεψύχησεν ο νεκρός καίουν κανδήλι επί τρία ημερ’ονυκτα, διότι επιστρέφει η ψυχή αναζητούσα το σώμα. Η αυτή συνήθεια και εν Καρδίτση και εν Αθήναις και Πελοποννήσω. Εν Σύρω δεν σαρώνουσι την οικίαν πριν παρέλθουν τρείς ημέραι. Ομοίως εν Σύμη μέχρι της τρίτηας ημέρας. –Συναφής προς τας δοξασίας ταύτας είναι η τέλεσις μνημοσύνου υπέρ της ταφής του τεθνεώτος την τρίτην από του θανάτου ημέραν (τα τρίτα, τα τρήμερα), εκ παλαιάς συνήθειας, διότι και παρά τοις αρχαίοις τα τρίτα ήσαν το κατά την τρίτην από της εκφοράς ή του θανάτου ημέρας εκφερόμενον υπέρ των νεκρών άριστον.)
| dc.contributor.author | Παπαμιχαήλ, Επαμ. Γ. | |
| dc.coverage.spatial | Αρκαδία, Κυνουρία, Βούρβουρα | |
| dc.date.accessioned | 2016-01-15T11:10:49Z | |
| dc.date.available | 2016-01-15T11:10:49Z | |
| dc.date.issued | 1911 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.11853/298090 | |
| dc.language | Ελληνική - Κοινή ελληνική | |
| dc.language.iso | gre | |
| dc.rights | Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές | |
| dc.rights.uri | https://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/deed.el | |
| dc.title | Την Τρίτη μέρα πηγαίνει να φίδι ‘ς τους πεθαμένους και τους τρώει τα μάτια. Βλ. αυτ. σελ. 1083. Εν τη δοξασία ταύτη παρατηρείται συμφυρμός μετα της ετέρας περί αφομοιώσεως της τροφής, μεταδιδομένων των ιδιοτήτων του εσθιομένου μέλους ζώου ή του ζώου όλου εις τον εσθίοντα. Την οξύτατην όρασιν αυτού πιστεύουσι κατά ταύτα ότι ενισχύει ο όφις δια της βρώσεως των οργάνων της οράσεως του ανθρώπου. Πιστεύουσι δ’ ότι τρώγει τους οφθαλμούς του νεκρού την τρίτην ημέραν, διότι συμπληρωθεισών των τριών ημερών η τέως περιπολούσα ψυχή, κατά τας δημώδεις δοξασίας, εγκαταλείπει τέλεον το σώμα. Αι συνήθειαι αύται επιχωριάζουσι και παρ’ άλλοις λαοίς. Παρά βουλγάροις επί τρείς ημέρας μετα την εκφοράν μεταβαίνουσιν εις το τάφον καθημερινώς το πρωί 3 -5 γυναίκες, ανάπτουσι κανδήλιον και θέτουσι παρά τον τάφο οίνον και ύδωρ εις δε το δωμάτιον όπου εξεψύχισεν ο νεκρός επί τρείς ημέρας παραθέτουν βούτυρον και οίνον δια την τριγυριζουσαν εις την οικίαν ψυχήν (αυτ. 446) Εν Βοσνία και Ερζεγοβίνη επί τρείς ημέρας η οικία του θανόντος θεωρείται ακάθαρτος το ύδωρ χύνεται, πύρ δεν ανάπτεται, οι δ’εξερχόμενοι της οικίας νίπτονται. Εν Γερμανία πιστεύουν ότι είναι δυνατή η επάνοδος των νεκρών τας πρώτας τρείς ημέρας και εις τούτο αποδίδεται το έθιμον της ταφής κατά την τρίτην ημέραν. Η θρησκεία των αρχαίων Περσών διδάσκει ότι η ψυχή μένει τρείς νύκτας πλησίον του σώματος και σήμεριν έτι οι πρεσβεύοντες αυτήν προσφέρουσιν επι τρεις νύκτας θυσίας, η δ’ οικογένεια του τεθνεώτος απέχει κρεών. (Και πολλαί άλλαι δοξασίαι και επιδήκεια έθιμα συνδέονται προς την δοξασίαν ταύτην. Και κατά τους μέσους χρόνους επιστεύετο ότι η ψυχή παραμένει επί γης επί τρεις ημέρας. Εζήτουν δ’ οι θεολογούντες να στηρίξωσι την δοξασίαν ταύτην εις την επιφάνειαν του Χριστού την τρίτην ημέραν εις τους μαθητάς. Η ψυχή του θανόντος διαμένει επι τρείς ημέρας εν τη οικία. Την τρίτην ημέραν ο ιερεύς δίδει το τρισάγιον, οι δε πενθούντες ασιτούσιν επί τρείς ημέρας. Εν Κύνθω επί τρεις νύκτας μετα τον θάνατον διατηρούσι το αντίψυχο, αμυδρόν φώς παρα το προσκεφάλαιον, όπου εξεψύχησεν ο νεκρός, διότι πιστεύουν ότι η ψυχή επανέρχεται και ασχολείται περί τα συνήθη έργα αυτής. Εν Λέσβω εκεί όπου εξεψύχησεν ο νεκρός καίουν κανδήλι επί τρία ημερ’ονυκτα, διότι επιστρέφει η ψυχή αναζητούσα το σώμα. Η αυτή συνήθεια και εν Καρδίτση και εν Αθήναις και Πελοποννήσω. Εν Σύρω δεν σαρώνουσι την οικίαν πριν παρέλθουν τρείς ημέραι. Ομοίως εν Σύμη μέχρι της τρίτηας ημέρας. –Συναφής προς τας δοξασίας ταύτας είναι η τέλεσις μνημοσύνου υπέρ της ταφής του τεθνεώτος την τρίτην από του θανάτου ημέραν (τα τρίτα, τα τρήμερα), εκ παλαιάς συνήθειας, διότι και παρά τοις αρχαίοις τα τρίτα ήσαν το κατά την τρίτην από της εκφοράς ή του θανάτου ημέρας εκφερόμενον υπέρ των νεκρών άριστον.) | |
| dc.type | Παραδόσεις | el |
| dc.description.drawernumber | Παραδόσεις ΛΖ΄- ΜΕ΄ | |
| dc.relation.source | Επαμ. Γ. Παπαμιχαήλ, Λαογραφία Β' , σελ. 478, 1910 – 1911, Βούβουρα Κυνουρίας | |
| dc.relation.sourceindex | Λαογραφία, Β | |
| dc.relation.sourcetype | Περιοδικό | |
| dc.description.bitstream | D_PAA_06695w, D_PAA_06695w2 | |
| dc.subject.legend | Ακαθόριστα | |
| edm.dataProvider | Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών | el |
| edm.dataProvider | Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens | en |
| edm.provider | Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών | el |
| edm.provider | Hellenic Folklore Research Center, Academy of Athens | en |
| edm.type | TEXT | |
| dc.coverage.geoname | 445421/Αρκαδία, Κυνουρία, Βούρβουρα |
Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο
| Αρχεία | Μέγεθος | Τύπος | Προβολή |
|---|---|---|---|
|
Δεν υπάρχουν αρχεία που να σχετίζονται με αυτό το τεκμήριο. |
|||
Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές
-
Παραδόσεις
Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.
Εκτός απ 'όπου διευκρινίζεται διαφορετικά, η άδεια αυτού του τεκμηρίου περιγράφεται ως Αναφορά Δημιουργού-Μη Εμπορική Χρήση-Όχι Παράγωγα Έργα 4.0 Διεθνές