“Στου Ξηρουβούν οι Βλάχ’ πήρανι ένα π δεν είχι καμίνια δλειά κι τουν έβαλαν τσιουπάν’. Αυτός ικεί πόβουσκι τα πρόβατα, τσιουπάν’δις, τι του θέλ’ του χώμα κι του μαζών’ κι αυτός τα έλιι : Ά! Του θέλου! Άμα ήρθ ου κιρός για να φηύγν’ οι Βλάχ’, πήραν τα πράματα κ’ έφγαν, κι αυτόν τουν άφκαν πίσου για να μας’ τα στράγκια. Αυτός έκατσι κ’ έβρασι ικείν του χώμα που είχι μαζουμένου μέσ’ ς τα καζάνια κι τρύπ’σαν τα καζάνια. Υστιρώτιρα φόρτουσι ούλα τα στράγκια κι πήι κ ‘έφτσι τα τσιουπάν’ δις κι τα έδουκι κ’ ένα μασούρ μάλαμα π του ειχι φκειασμένου απ του χώμα πόβραζι κ’ ύστιρα έφγι χουρίς να τα απουχιριτήσ’ γιατ είχι χαλασμένα τα στράγκια”. Και την ανωτέρω παράδοσιν ήκουσα εις Πενταγιούς. Το στοιχείον όπερ τάσσει αυτήν μεταξύ των παραδόσεων είναι η δια της βράσεως μεταβολή του χώματος εις κύλινδρον χρυσού διότι μασούρι = κύλινδρος. Στράγκια ονομάζονται εν Αιτωλία τα αγγεία ως η χύτρα, το κακάβι, ο λέβης, το τσουκάλι, ουχ ήττον και τα ξ’υλινα αγγεία. Εκ της λέξεως στράγκια βεβαίως παράγεται το ρήμα στραγκάω και στραγκίζω = διηθίζω το υγρόν μέσα εις το στράγκι. (καμίνια= καμίαν, )