Ο Πτολομαίος ο βασιλιάς ήθελε να κάμη ένα γυάλινο παλάτι να μείνη τ’ όνομα ντου αθάνατο. Εκάλεσε το σύμβουλό ντου και το ’πε και λέει του αυτός: “Το γυάλινο παλάτι, θα περάση κιανείς βασιλιάς να το σπάση και δα σβήση πάλι τ’ όνομά σου. Σα θες ν’ απομείνη κιόλας το όνομά σου αθάνατο να καλέσης εβδομήντα έλληνες και εβδομήντα εβραίους να τσι βάλης σε εβδομήντα κάμερες να μεταφράσουνε την Πεντάτευχο στην ελληνική. Να τσι βάνης δυο δυο, έναν έλληνα κι έναν Οβραίο”. Κάνει το κιόλας ετσά ο Πτολομαίος και καλεί εβδομήντα Έλληνες και εβδομήντα Εβραίους, βάνει τσις δυο δυο σε κάθα κάμερα, ένα Οβραίο κι ένα Έλληνα, δίδει τους την Πεντάτευχο και τώσε λέει: “Το νου σας! Να μη με γελάσετε, να μην αλλάσσουνε του ’νούς απού τ’ άλλου τα γραφόμενα, γιατί δα σάσε σκοτώσω όλους”. Εμεταφράσαν την Πεντάτευχο κι απόι εμισέψανε. Μαζί με τσ’ εβδομήντα ήτον κι ο Συμεών. Στο δρόμο που πηγαίνανε εκουβεδιάζανε κι ελέγανε ίντα ’δενε καθαείς στην Πεντάτευχο. Λέει τους κι ο Συμεών: “Εγώ είδα πως μιαν παρθένα δα γεννήση χωρίς άντρα έναν παιδί, το χριστό, μα δεν το πιστεύγω. Τότεσά του ’ρθενε μια μπάτσα κι από πού του ’ρθενε δεν εκάτεχε και του ’πενε και μια φωνή: “Και να τόνε δης και να τόνε πιάσης”. Πάλι επηαίνανε κι επερνούσανε σ’ έναν ποταμό. Ο Συμεών αν ήφαε και τον μπάτσο πάλι δεν το γέμισεν η - γι - όρεξη ντου και βγάνει το δαχτυλίδι ντου και ρίχνει το στον ποταμό και λέει: “Ανέν ξαναβρώ τούτονέ το δαχτυλίδι δα γεννηθή κι ο χριστός από την παρθένα χωρίς άντρα”. Κι επηαίνανε. Στον ποταμό ήσανε ψαράδες κι εψαρεύγανε και σαν είδαν μαζωμένους εβδομήντα να πηαίνουνε εκάμανε τόση χαρά. «Α! εκέ δα πάμε ’μείς να πουλήσουμε το ψάρι». Πάνε κιόλας και πουλούν το ψάρι. Ποιος να το πλύνη δα, ποιος να μην το πλύνη, ο γέρο - Συμεών. Με το πρώτο που ήπλυνε ήβρηκε το δαχτυλίδι ντου μέσα. Ετότεσά δα το πίστεψε πως ήθελα γεννηθή ο χριστός από την παρθένα.