Στα κουρσάρικα νερά της Κύθνου

Ένα βράδυ περιμένοντας με τους ψαράδες να γείρη το φεγγάρι, έμαθα κάτι που με εξέπληξε. Πως ο Άϊ Λιάς ήτανε θαλασσινός και μάλιστα ψαράς. Αφού ψήθηκε στην άρμη και στον ήλιο και χαροπάλαιψε πενήντα χρόνια με το στοιχειό που τούπνιξε παιδιά και εγγόνια, βαριέστηεσε, πήρε ένα κουπί και άρχισε να ανεβαίνη στη στεργιά. Όπου συναπαντούσε ανθρώπους τους ρώταγε: "Τι είνε αυτό;" και άμα του λέγανε κουπί ανέβαινε ψηλότερα. Έφτασε στην κορυφή βουνού. Εκεί ρώτησε πάλι τους ανθρώπους που συναπάντησε: "Τι είνε αυτό;" Και εκείνοι του αποκρίθηκαν "ξύλο". Τότε ανακουφίστηκε. Έμπηξε το κουπί και έκτισε την καλυβα. Αγίασε και απο τότε του Άϊ-Λιά το κλησίδι κτίζεται στα νησιά στης κορφές των βουνών. Αλλά μήπως υπάρχει ύψωμα λόφου ή βουνοκορφή στο νησί χωρίς να ασπρίζη απάνω και ένα ρημοκκλήσι. Αυτό είνε εκδήλωσις θεοσεβείας χωρίς να είνε απηλλαγμένη και απο φιλοκέρδεια.