Γιατί το Θεριστή και τον Αλωνάρη τα βόδια τα πιάνει μύγα και ο λύκος βγάζει πληγές στοις πλάτες

Κάποτε όταν ο Χριστός γύριζε τον κόσμο έφτασε και στη Πελοπόννησο και αποβιβάστηκε στη Γλαρέντζα προχώρησε λοιπόν και έφτασε στα σύνορα τα Αγουλινιτσάικα. Σαν άνθρωπος όμως που ήτανε τότες και επειδής ήτανε και ντάλα καλοκαίρι, που πυρπύριζε ο τόπος, εδίψασε και προχωρώντας λίγο παραπάνω, αφρισμένος από τη δίψα βρίσκει ένα βικόλο και χωρίς να του δειχτή πως ήτανε ο Χριστός τον ρωτάει: <Δε μου δείχνεις αν είναι καμιά βρύση δώ κοντά, γιατ’ςίμαι πολύ διψασμένος; >Τότες ο βικόλος που ήτανε ξαπλωμένος καταής όλο τεμπελιά χωρίς να ματατοπισθή παρά δείχνοντας με το πόδι του το μέρος που ήτανε η βρύση, του λέει. <Να <κεί ‘σα πέρα>και αμέσως τεντώθηκε καταής τεμπελιασμένος, χωρίς να του ειπή άλλη λέξη τότες ο Χριστός καταράστηκε : <Άιντε βρε τεμπελχανά. Μύγα να πιάνη τα βόδια το Θεριστή και τον Αλωνάρη που να μη μπορής να σταθής από το κυνηγητό και να ιδρώνουνε οι πατούσες σου.>Από τη στιγμή εκείνη τα βόιδια τα πιάνει μύγα το Θεριστή και τον Αλωνάρη. νΚατόπιν ο Χριστός ξακλούθησε το δρόμο του και απάντησε ένα μπιστικό που φύλαγε ένα κοπάδι πράματα στέκεται λοιπόν και τον ρωτάει και τούτονε <Δε μου δείχνεις καμιά βρύση εδώ κοντά για να γιομίσω το παγούρι μου νερό;>Τότες ο μπιστικός, παιδί σβέρτο, του λέει <Θα κάμης κατά πάνου, έπειτα θα στρίψης κατακείθε και θα βρής έναν πλάτανο και κεί απουκάτου είναι βρύση> Και καθώς του έλεγε αυτά του δειχνε κι όλας και τοις μεριές. Τότες ο Χριστός σαν το είδε πρόθυμο του λέει. <Δε μου κάνεις τη χάρη να πάς να μου γιομίσης το παγούρι;>Τότες ο μπιστικός του λέει <Θα πήγαινα, αλλά φοβούμαι το λύκο, μηνίπως και ξετρουπώση όταν θα λείπω για νερό και μου χαλάση τα σφαχτά.>Τότες ο Χριστός του λέει. <Άι και σ’τα φυλάου γώ. –Έ τότες κράτα και τη φλογέρα μου> λέει ο μπιστικός στο Χριστό και του τη δίνει. Παίρνει λοιπόν το παγούρι του Χριστού και πάαινε για νερό. Μόν ξάφνου την ώρα πόλειπε ο μπιστικός στο Χριστό και του τη δίνει. Παίρνει λοιπόν το παγούρι του Χριστού και πάαινε για νερό. Μον ξάφνου την ώρα πόλειπε ο μπιστικός πετάγεται ένας λύκαρος που παραμόνευε και μια δίνει κι αρπάζει ένα εποίμνιο. Τότες ο Χριστός λέει. <Άιντε μωρέ κερατόλυκα όσες τρούπες έχει τούτ’η φλογέρα τόσες τρούπες να βγάνης στη πλάτη το Θεριστή και τον Αλωνάρη και να μαδάς ούλος και να κυλιέσαι μέσ’ς τα νερά που να μη μπορής ν’αρπάζης τα σφαχτά του κόσμου.>Από την ώρα εκείνη ο λύκος βγάζει πληγές στη ραχοκοκκαλιά το Θεριστή και τον Αλωνάρη που ανοίγουνε και μαδάει ούλος τόσο, που δεν μπορεί να βγαίνη μέσα από λογκιές. [όμιαι προς την αιτιολογικήν ταύτην παράδοσιν είναι γνωσταί δύο παραδόσεις των Βλαχοφώνων της Μακεδονίας, μία ουγκρική, δύο βουλγαρικαί και μία άλλη σλαβική (Πάσαι παρά O. DAHNHART Natursagen Lpz. 1909 t. 11 σελ. 118 – 121) Παραπλήσιαι δε ρωσικαί, ουγκρικαί, μακεδονοβλαχική, ρωμουνικαί και βουλγαρικαί (αυτ. 117-8, 121-3)Το επεισόδιον της φλογέρας και των πληγών του λύκου δεν αναφέρεται εν ταύταις, τουναντίον δ’αι πλείσται έχουσιν έτερον επεισόδιον, της δημιουργίας υπο του Χριστού σκύλων προς καταδίωξιν των λύκων, ελλείπον εκ της ελληνικής.)