Γιατί οι Τούρκοι δεν τρώνε χοίρο
Μια φορά συνοριζότανε ο Χριστός με το Μουχαμέτη ποιος από τσοι δυό είναι πιο μεγάλος προφήτης. Και για να τα’αποδείξουνε καλύτερα είπανε πως πιο μεγάλος θάναι κείνος, που θα καταφέρη με μια ραβδιά να βγάλη νερό από τη γής. Ωρίσανε την ώρα και τον τόπο και χωριστήκανε. Ο Μουχαμέτης για να πετύχη το στοίχημα ήβρεν ασκιά και τάχωσε στη γής, άμμα τα γέμισε νερό, και περίμενε την ώρα που θα γινότανε θάμα. Και οι δυό βρεθήκανε κεί. Ο Μουχαμέτης πρώτος άρπαξε το ραβδί του και καταχτύοα τη γής χωρίς να βγαίνη στάξη νερό. Στενοχωριότανε γιατί περίμενε πως θα παράβγαινε το Χριστό και γιατί τα πράματα δεν ήρθανε ως τα ώλπιζε. Ειντά ‘χε γίνει; Ενας χοίρος είχε περάσει από τον τόπο εκείνο. Κυλίστηκε στην αμμούτσα τ’ασκιά από το βάρος του σκάσανε και το νερό τόπιεν η γής. Αγαναχτισμένος ο Μουχαμέτης αν έμαθε την αιτία καταράστηκε το χοίρο κι όσους ηθέλανε να φάνε τέθοιο. Οι πιστοί του ακούσανε τα λόγια του και δεν ξαναφάγανε χοίρο. Ανέ κατέχανε, μπάρε μου, από ποια του μεριά κυλίστηκεν ο χοίρος, θα τρώγανε από την άλλη.
Τόπος Καταγραφής
Κρήτη, Χανιά, ΣέλινοΠηγή
Αγλαΐα Κυρμιζάκη, Νεοελ. Αρχείον Α, σελ. 223, αρ. 20Συλλογέας
Ευρετήριο και είδος πηγής
Νεοελληνικό Αρχείο, Α, ΠεριοδικόΤύπος τεκμηρίου
ΠαραδόσειςTEXT