Ο χάρος όταν πάρη την ψηχή, πριν να την πάη στον Κάτω Κόσμο, την περνά απού τση αρνησάς τη βρύση και πίνει νερό. Πίνει και ποξεχνά του Απάνου Κοσμου. Ξεχνά και δε στενοχωράται. Ετσά πομένει η πρίκα μόνο για τσι αζωντανούς. Το πώς γίνεται και αντέχουν σ'αυτό τον πόνο οι ζωντανοί μας το λέει η παράδοσις. <Η Παρθένα Μαρία ήκαμε απομονή, οντέν είδενε το Μονογενή τζη στο καρφί. Ήκαμε απομονή και δεν απόθανε για κειονά βαστούμε και μείς και δεν ποθαίνομε οντά θα μασέ πάρη ο χάρος τον άνθρωπό μας>. <Ο Κόσμος είν'ένα δεντρί κι εμείς τ'οπωρικόν του>κι ο Χάρος είν'ο τρυγητής και πέρνει τον καρπό ντου>. Κι αυτή τη γής απού θωρείς άλλοι την είχαν πρώτα>και μας την παραιτήσανε ωσάν τσή γής τα χόρτα.>