Νεκροί και Ψυχές

Η ψυχή του ποθαμμένου είναι σαν το πουλλί και καμιά βολά που έρχετ’ένα πουλλί στο σπίτι λέγουν πως είναι η ψυχή του και ξαναγυρίζει να δή το σπίτι του και τους συγγενείς του. Η ψυχή κάθεται εδώ μαζί μας ως τοις σαράντα μέρες και μας βλέπει άλλ’ εμείς δεν την θωρούμε. Κάθε Σάββατο έρχονται οι αποθαμμένοι σου στα μπρόφλια του φούρνου που φουρνίζεις τα ψωμιά και περιμένουν. Γι αυτό κόβγουν μισό ψωμί, που το λέγουν σταύρωμα, γιατί το σταυρώνουν – και το δίνουν είς όποιον άθρωπο περάση από κεί. Οι ψυχές των αποθαμμένων σου τότες φεύγουν χαρούμενες, σαν να το ‘φάγαν εκείνοι. Μια βολά είχεν αποθάνει η κόρη μιας Πηλιάτισσας εις τα’ Αιδίνι και ο άντρας της ήο τσιγκούνης και δεν άφηνε τη γυναίκα του να κάνη <σταύρωμα>κάθε Σάββατο. Τότες η γυναίκα είδεν ένα όνειρο πως ήρτεν η κόρη της και της είπε : Μάνα μου, <Μη λυπηθής μικρό ψωμί, μη λυπηθής μιάλο τα’εγιώ η βαρειορίζιτση εις τα’Αιδίνι φτάνω>. Από δώ καταλαβαίνεις πως οι αποθαμμένοι θέλουσι τα ψυχικά. (Ίδε ανωτ. Σελ. 172)