(Σχετικά με τη σελ. 6-7 κλπ)περιοδικό. Στο ‘’Μπουκέτο’’ της 2 Δεκεμβρίου 1926, στη σελ. 965 έχει δημοσιεντή κάπως λογοτεχνικότερα και μυθιστορηματικώτερα η ιστορία αυτή, με τίτλο : Ο Γιωργάκης της Αντωνέλλας. (Δεν φέρεται υπογραφή και χαρακτηρίζεται σαν Ιστορική παράδοση). Περίληψις δημοσιεύματος. Το 1603 ένας Βενετσιάνος Πρεβεδούρος ήρθε στο λιμάνι, τότε ακατοίκητο κι ανέβηκε στο χωριουδάκι Κουκούλια. (Ο Γάιος μόνο το 18 (μέσα αιώνος άρχισε να συνοικίζεται. Εκεί τον φιλοξένησε ο ναυτικός Δουλφής. Φεύγοντας ο πρεβεδούρος τον διώρισε ενοικιαστή φόρων τελωνείου κλπ. Θα έδινε τα μισά στην Βενετ. Κυβέρνηση. Οι ενοικιασταί είχαν απόλυτα δικαιώματα στους λαθρεμπόρους. Ένας απόγονος του Δουφλή έπιασε έναν λαθρέμπορο Μποίκο. Διέταξε να του κόψουν τα δυο χέρια και πέθανε από αιμορραγία. Άφκσε ωραία χήραμ την Αντωνέλλα και παιδάκι 10 χρονών, το Γεωργάκη. Η χήρα αγάπησε ένα ναυτικό. Μα εκείνος για να τον παντρευτή, της ζητούσε όλη την περιουσία των Μποίκων, που όμως θα την έπαιρνε ο Γιωργάκης. Έπρεπε λοιπόν, να εξοντώσουν το παιδί. Το παιδί όμως κάποιος άγιος το επροστάτευε και ήταν καλά. Ήταν 15 χρονών ο Γιωργάκης που η μάννα του αποφάσισε να τον πνίξη με τα χέρια της. Μια χειμωνιάτικη νύχτα μπήκε κρυφά στ’αχούρι που κακοκοιμόταν το παιδί της και του πιασε το λαιμό. Εκείνος πετάχτηκε, της έδωκε μια στο κεφάλι με χοντρό ξύλο κι έφυγε. Κρύφτηκε στ’αμπάρι ενός καραβιού κι έφυγε για την Αυλώνα. Στην Ήπειρο μπήκε υπηρέτης σ’ένα φιλάργυρο κτηματία. Νέες κακουχίες, επί 5 χρόνια. Μια μέρα έπεσε άρρωστος με σπυριά και πυρετό. Όλοι καταλάβανε πως είχε ‘’Αραποβλογιά’’ και τον εδιώξανε. Τον αναγκάσανε να πάη σε μια σπηλιά ξεμοναχιασμένος. Εκεί, μια νύχτα στην απελπισία του φώναξε στο Στανά. –Σατανά, σε κράζω! Έλα να σου παραδώσω την ψυχή μου! Ο διάβολος του φανερώθηκε αμέσως κι εσυμφωνήσανε, το παιδί να του πουλήση την ψυχή κι ο διάολος να τον κάμη βρικόλακα. Πέθανε λοιπόν ο Γιωργάκης κι έτρεξε το φάντασμά του στους Παξούς. Παρουσιαζόταν μπροστά στη μάννα του και την ενοχλούσε. Την κοίταζε παντού άγρια. Όλη νύχτα εγύριζε, της χτυπούσε, εμούγγριζε, έτρεχε στα κεραμίδια. Επήγαινε σε ξένα σπίτια, μα κι εκεί την κυνηγούσε κι οι ξένοι την έδιωχναν. Σιγά σιγά όλο το νησί άκουε θορύβους και κακό κι οι Παξινοί άκουαν μουγκρητά, κατάρες, χτυπιές στις πόρτες, ξεριζώματα δέντρων. Εζήτησαν λοιπόν να κάμουν αγιασμό. Μαζεύτηκαν όλοι οι παπάδες του νησιού, διατάξαν γενική νηστεία 3 ημερών, έκαμαν λειτουργία κι αγιασμό. Ύστερα με λιτανεία εγύριζαν όλο το νησί ραντίζοντας τα σταυροδρόμια και στήνοντας εκεί λιθαρένιους σταυρούς (που σώζονται)Κι ένας Σκλαβούνος υπάλληλος της Ενετ. Κυβερνήσεως στους Παξούς εκάρφωσε το βρικόλακα στο επάνω μέρος της πόρτας του με 3 μεγάλα καρφιά και διαβεβαίωσε τους κατοίκους ότι μόνο ύστε’ από 100 χρόνια θα μπορούσε να ξανρθή ο βρικόλακας στο νησί. Έτσι έπαψε το κακό. Τα καρφιά εσώζοντο ως τα 1805 και πολλοί περίμεναν με αγωνία ότι με το πέσιμο τους θα ξαναγύριζε το φάντασμα. Τα καρφιά έπεσαν, αλλλά ο βρυκόλακας δεν εφανερώθηκε. Η Αντωνέλα, λέει, παρατήθηκε κι από τον εραστή της και στο τέλος τρελάθηκε. Έτρεχε στα βουνά και τα περιγιάλια, ώσπου έπεσε στη θάλασσα και πνίγη.(Το φίλο του Μπουκέτου μου το εδάνεισε ο κ. Νικ. Μποιτς)Η μάνα εσυμφώνησε και εκακοχούσε το παιδί.