Εκτός από το σκοτωμένο με τις πληγές του φοβούνται ακόμα και κείνους, που από την ακινησία πάνω στο κρεββάτι της μακρόχρονης αρρώστιας το σώμα του ς τρύπησε. Όλους λοιπόν αυτόυς τους πλύνουν με ζεστό νερο και τοπυς ζεματίσουν με βραστό κρασί, μπήγοντας βαθιά στις πληγές μια βελόνα. Έτσι ανοίγουν στο σώμα τους τρύπες για να βγαίνη από κεί κάθε ακαθαρσία και να μη φουσκώνη ο πεθαμένος, όσο ακόμα μένει στο σπίτι ξαπλωμένος. Αν δε γίνη αυτό, βγαίνουν βρουκόλακες. Οι βορυκόλακες παίρνουν πάντα μορφή ζώων και πιο πολύ γάτας, βγάζοντας κωλοφωτιές. Γυρίζουν στους δρόμους και πιο πολύ στα σταυροδρόμια, εκεί δηλ. όπου γίνεται η διασταύρωση, η συνάντηση πολλών δρόμων, και χορεύουν τραγουδώντας. Αν μας έκαψετε τι μας εκανέτε;το δαυλί στον κώλο δεν μας το βαλέτε. Πηγαίνουν ακόμα στα σπίτια κατεβαίνοντας από το τζάκι. Εκεί κάνουν πολλές ζημιές. Τρώνε διάφορα τρόφιμα, μέλι, γλυκά, διάφορα λίπη, λιγδα, βούτυρο κλπ, μουρνταρίζουν (μολύνουν) το αλεύρι, χύνουν το πετμέζι κ τα τ. Πολλές φορές χτυπούν τα παράθυρα και άλλες πάλι φορές ρίχνουν πέτρες από το τζάκι μπροστά στη φωτιά. Μόλις μα΄θουν πως κάποιος βρυκολάκιασε, δεν το λένε στο σπίτι, όπου ζούσε, αλλά πάνε στο μνημόρι, ανάφτουν ένα δαυλί και το χώνουν στην τρύπα κοντά στο κεφάλι, απ’όπου ο βρυκόλακας βγαίνει νύχτα. Αυτό το λένε κάψιμο. Πρέπει να γίνη το ίδιο τρία Σάββατα στη σειρά και πολύ πρωία, σκάζοντας η χαραγή. Όταν τον καίν, δεν βάζουν θυμιάμα. Γίνεται πάντα στο χάσιμο του φεγγαριού (χασ’)Πιστεύουν πως βρυκόλακας βγαίνει ακόμα, αν δεν τον φυλάξουν το βράδυ, που μένει στο σπίτι, και τον δρασκλίση (πηδήση, περάση από πάνω)η γάτα ή και κανένα ποντίκι.