Νια βολά ήτον μνια γυναίκα κι είχε μια κοριτσούλα κι ανήμερα το Μεγάλο Σαββάτο της πέθανε. Εκείνη όχι να σκοτωθή και να κλάψη, μόνο την έντυσε, τη σαβάνωσε, τη συγύρισε της έβανε και τη λαμπαδίτσα της και λέει τ'αντρός της : -Πάμε να κάνουμε Ανάστασι. -Τι λές, της κάνει, εκείνος, το παιδί μας πέθανε κι εμείς θα κάνουμε Ανάστασι; -Έννοια σου, του λέει εκείνη, ήπιε απο το γάλα μου και κοιμήθηκε. Πήρανε λοιπόν τις λαμπάδες τους, κλειδώσανε το σπίτι και πήγαν και κάμανε Ανάστασι. Γυρίζουν πίσω και μπαίνουν μέσ'στο σπίτι και βλέπουν τη δυχατέρα τους κι ήτονε καθισμένη στα πόδια της και κρατούσε τη λαμπαδίτσα της στο χέρι κι έκανε κι εκείνη Ανάστασι. Κι απο τότες έζησε κι άλλους εβδομηνταπέντε χρόνους.