Νια βούλα πάινα τα μισάν'χτα 'ς τμ Πινταιού, για να πάρου τ σφραγίδα τ νειρουδίκ, κι πέρασα 'ς τα ισιώματα 'ς τουμ πάτου, που είχαν σκουτώσ' οι κλέφτις τουγ Κουλώνια κι τουν Αλέξ' κι άηκ'σ απου μακρυά σκούσματα. Όσου πάινα κουντά, τάηκνα καλύτερα. Πέρασ' απού κεί αρκιτό δγιάστημα κι άηκν' ακόμα τα σκούσματα. Κ' έτσ' πίστιψα πως σκούζ' του αίμα τ σκουτουμέν. Και την προκειμένην παράδοσιν κατέγραψα καθ' υπαγόρευσιν του ειρημένου Παναγιώτου Μαρτέκα. (νειρουδίκ = Ειρηνοδίκου, τάηκνα= τα ήκουα)