Περί μνημοσύνων

Νια φουρά ένας πάει στου λόγγου για ξύλα, κι ‘κεί πόκουβι ξύλα κυλάει ένας όχτους κι τουν πλάκουσι. Περίμεινι, περίμεινι η γυναίκα τ΄νάρθ’ που να ‘ρθή αυτός! Τότε κι αυτή του ‘κανι λειτουργίες κι του ‘βρασι κι σ’τάρ’ στ’ς ιννιά, στ’ς είκουσ’ κι στ’ς σαράντα. Κάπουτι κι αυτός ξιγραδώθ’κε κι ήρθι στου σπίτι τουν ρώτ’σι τότι η γυναίκα τ΄. «Μ’ πως έζγις τόσις μέρις χουρίς φαΐ;» Κι τ’ς λέει αυτός. «Τ’ς λειτουργιές πόκανες συ τ΄ς λάβαινα εγώ, του σ’τάρ’ πόβραζις μόρχουνταν κι μένα. Οι λαμπάδις που έκιις, μόφιγγαν κι μένα, κ’ έγλιπα ικεί στα σκουτάδια. [Παραλ. Ν. Πολίτου. Παραδόσεις υπ’ αριθ. 927, Η γυναίκα, η οποία μοι διηγείτο ταύτην, παρετήρησε τελευταίον: «Δεν είνι κιρός πόγινι αυτό, τώρα λίγα χρόνια πέρασαν, έγινα σ’ν Αθήνα όξου σ’ ένα β’νό».