Οι Τύχες των ανθρώπων κατοικούν όλες μαζί σ’ ένα μεγάλο περιβόλι. Άλλες απ’ αυτές είναι προκομμένες κι έτσι οι άνθρωποι που τις έχουν είναι τυχεροί, ενώ άλλες πάλι είναι τεμπέλες και δεν φέρνουν παρά μικρές τύχες, όπως φαίνεται απ’ το παρακάτω παραμυθάκι: «Είταν ένας π’ δεν είχε διόλ’ τύχ’. Κι όταν ήπεφτε και σ’ αυτόν κάποια τύχ’, είταν μ’κρούλα, τόσ’δα. Ήλεγε λοιπόν «Μα ποια να ν’ η Τύχ΄μ’», λέει, «τι τσ’ γγούνα Τύχ’ είν’ αυτή πο ‘χω. Θα πάω να τνε βρώ». Κίνησε, λοιπόν, λαγκάδια και β’να να τ΄ν εύρ’. Στο δρόμο βρίσκ’ μια γριά μ’ ένα παληκαράκ’ και πηγαίναν. «Πού πας;», τ’ λέει. «Πάω να βρω ποια είν’ η Τύχ’ μ’». «Α», τ’ λέει η γριά, «για τη dύχ’ σ’ πας; Έλα μαζί μ’ να στνε δείξω. Να, κι αυτό το παληκαράκ’ για τη dύχ’ τα’ πάει». Περπατούσαν, περπατούσαν, ήφτασαν και σ’ ένα περβόλ’. Κ’ είταν εκεί πολλές κοπέλες έμορφες κάτω απ’ τα δέντρα, πολλές τύχες, οι Τύχες, για όλ’ τ’ς αθρώπ’. Άλλες είταν ανασκουμπωμένες κ’ ήπλεναν, άλλες σκουπίζαν, άλλες θερίζαν. Μια είχε το βιολί στον ώμο τ΄ς και το δοξάρ’ πάνω στο βιολί και κοιμούνταν. «Να», τ’ λέει, «αυτή είν’ η Τύχ’ σ’. Κοιμάται». Τον πήρε το παράπονο. «Μα γιατί κοιμάσαι;» τ΄ς λέει. Ξύπνησε λοιπόν αυτή , λέει «Απ’ τη σκουριά ήσκασε μια κόρδα και τ΄ν άλλαξα και για να την ταιριάξω ήκανα έτσ’ δα μια δοξαριά και σου ‘πεσε μια μ’κρούλα τύχ’. Έ, τώρα περίμενε πάλ’ να σπάσ’ κι άλλη κόρδα!» [Κόρδα= χορδή]