Στο Βασσαρά υπάρχει η εξής παράδοσις για την απόδειξι πως η ζωή κάθε ανθρώπου τελειώνει σύμφωνα με το γραφτό του. Σε μια μάχη σκοτώθηκαν πολλοί και κατά τα συνειθισμένα τους ή μοίρες πήγαν τη νύχτα στον τόπο των σκοτωμένων και σε καθέναν τους έλεγαν «Καϋμένε έτσι σου ήταν γραφτό να πάς». Ένας μυλωνάς, που θέλησε να μάθη το γραφτό του, πήγε και έκανε τον πεθαμένο μέσα στους σκοτωμένους με την ελπίδα πως άμα περάσουν και τον ιδούν η μοίρες θα του ειπούν το τι τον περιμένει κ’ τσι να μπορέση να φυλαχτή από το γραφτό του ή τη μοίρα του. Σαν τον βρήκαν η μοίρες του είπαν: - Καϋμένε, εσύ θα πας από το λιθάρι του μύλου σου. Κι αυτό έφτασε να μην πατάη το πόδι στο μύλο του ο μυλωνάς. Η γυναίκα του, που παραξενεύτηκε για το τέτοιο του φέρσιμο μάταια προσπαθούσε να μάθη την αιτία που γίνηκε η αφορμή για ν’ αλλάξη η ζωή του. Μ’ από τα πολλά της παρακάλια τον κατάφερε να της ειπή την αιτία. Κι’ όταν εκείνη του είπε: - Μα καϋμένε καλά να φοβάσαι, αν πας στο μύλο, μα ούτε από αγνάντιο δεν βγαίνεις να τον ιδής; Εκείνος ξεθάρρεψε και βγήκε μια ημέρα σένα ψήλωμα για ν’ αγναντέψη κατά το μύλο του. Κι αυτό έφθασε για να τον βρη το γραφτό του, γιατί την ώρα που αγνάντεβε το μύλο ξεκόπηκε το λιθάρι του και πήγε και τον βρήκε εκεί μακρυά στο ξάγναντο και τον σκότωσε. Μ’ αυτή την ιστορία θέλει να δείξη ο λαός πως ό,τι κι αν κάνη κανείς και όσο κι αν προφυλαχτή είναι αδύνατον ν’ αποφύγη το γραφτό του. Παρόμοιες για τη μοίρα του ανθρώπου ιστορίες ασφαλώς θα σώζωνται κι άλλες στο Βασσαρά καθώς και στην κάθε γωνία της Ελλάδος. Και είναι γέννημα και θρέμμα όχι της σημερινής ή χθεσινής του ζωής, αλλά κληρονομιά από τους προγόνους μας αρχαίους Έλληνας, των οποίων η ζωή ήταν γεμάτη από παρόμοιες δοξασίες. Η δοξασίες δε αυτές στους αρχαίους Έλληνας και σε μας τους σημερινούς φαίνεται πως αποβλέπουν εις το να εξηγήσουν τα φαινόμενα της ζωής και όχι εις το ν’ αποθαρρύνουν τον άνθρωπο και να τον αποτρέψουν από την προσπάθεια που κάνει για να φτιάση μόνος του τη μοίρα του.