Η τύχαις ή μοίραις

Σ τη μέση κατάμεσα της γης είναι ένα βουνό πολύ ψηλό, ώστε η κορφή του φτάνει στον ουρανό. Εκεί κάθουνται η μοίραις ή τύχαις. Κάθε άνθρωπος άμα γεννηθή γεννιέται και η τύχη του. Ώστε κάθε άνθρωπος έχει και τη δική του τύχη ή μοίρα ξεχωριστά εκεί 'ς το βουνό, όπως εδώ εις την γην έχει κοντά του τον φύλακά του Άγγελον ένας, μοναχά ένας από 'μας τους ανθρώπους κατώρθωσε να πάη 'ς εκείνο το βουνό. Αλλά τι να ιδή! Οι φτωχοί εδώ 'ς τον κόσμο έχουν της πλουσιώτεραις εκεί τύχαις, οι δε πλούσιοι της φτωχότεραις μοίραις. Όσω λοιπόν πλουσιώτερος ο άνθρωπος τόσω φτωχότερη η τύχη του και τ' ανάποδα. Όταν ο φτωχός αρχινάη να πλουταίνη η τύχη του αρχινάει να φτωχαίνει. Και όταν ο πλούσιος αρχινάη να φτωχαίνη, η μοίρα του αρχινάει να πλουταίνη. Όθεν και η παροιμία “Το ριζικό μου κάθεται και η μοίρα μου δουλεύει.”