Κοντά στο χωριό Κωστίτσι είναι μια τοποθεσία που τ’ λέν Λάτ’ (το). Ήταν χουριό που είναι χαλάσματα. Φαίνουντι ακόμα οι τοίχ’ γκρεμισμένοι. Μια φορά λεν ένας Κώστας απού το Λάτι απάντησ’ στο δρόμο μια γριά και τον ρώτησ’ που είναι το Λάτ’. Να το τς είπ’ αυτός. Τι πας εκεί, τς είπ’, να κάνης. – Πάνω, του είπε, να το καταστρέψω. Κι αλήθεια η γριά που ήταν αρρώστεια έπισε μέσα. Στου χουριό κι το ρήμαξι. Αυτόν τον άφ’κε κ’ έζησι κ’ έκαμε το κοντ’νο χουριό που έχει τ’ όνομα τ’, Κωστίτσι.