Η παλιά η Καλο(γ)έραινα μου είπε: Ζαν (σαν) ηπερμαζώχτησαν πάλιν οι νοικοκυροί στα σπίgια τους, ζαν ήφυεν το κακό, ήκουσα που τον Νικόλα της Μυλωνούς, που τόγιεν (είδε), πως ήτον μια αντρο(γ)υναίκα, μακροβιτσίλλα (όρνεον αετοειδές), (δ)υναμωμένη, άγιρ’ζια κι ανεμαλλαρ’ζιά κι ηκράτειν στην (δ)εξιάν της σέρα (χέρα) έναν καμάκι κι ησκότωννεν, όποιον ήθελε παντήξει. Μα εν της ήρεσεν, λέει, που λαώνεβζεν (λαγώς – λαγωνεύω) μέσα στημ Πότσα (Πόθια – Ποθαία), παρά ήθελε να πάει και στο Χωρζιό μα ζαν ήφτασε στην Πλατζιόστρατα, είεν την ο άϊ – Χαράλαμπος πό μέσα που την εκκλησ’σιάν του κι ήπηρεν το κοντάριν του και ζαν του πάντηξε στις Καμάρες (τοπωνύμιον), εν τη ήφηκεν να πάει πάσ’σο (βήμα) κι ήστρεψεν τη τα μπρός – οπίσω και ύστερις ηκάτσαρέν την και που τημ Πότσα.