Διήγησις χωρικού περί φαντασμάτων

Να σας πω δεν πίστευα αυτά πόλεγαν για τα φαντάσματα μια τάπαθα και τώρα τα πιστεύω. Μου λέγανα πως σε κάποια μέρια είναι τέτοια φαντάσματα και άμα περάσ’ λέει, από κει ο άνθρωπος νύχτα τον πετροβολάνα, φωνάξνα, και καμπόσε2ς φορές γέντι ήσκιος και μποδίζνα τον άνθρωπο να πορπατήσ’. Μια φορά έτσ’ θέλσα να πάω απ’ το δρόμο του Παπαγιάννη νύχτα για να διή με τα μάτια μ. Ήμνα ς τημ Πέραμ κι ήθελα να πάω ς τ’ Μηχανιώνα. Καβαλικεύω ς τ΄άλογο και βγαίνω οξ’ απ’ τ’ αλώνια ότι σούρπανε. Αυτό το μέρος πούτανα το φάντασμα ήτανα ς τα μισά του δρόμου. Άμα κοντόζγουσα να σας πω άρχισα να το συλλογιέμαι κι έλεγα να γυρίσω πίσω μα πάλε δε μ’ άφηνε η παλληκαριά μ’. Άμα πήγα ς το μέρος κείνο πούτανα το φάντασμα τ’ άλογό μου άρχισε να φοβάται και να κοντοστέκεται. Του φωνάζω να πορπατήσ’, δε πορπατεί. Μωρέ ντι του λέγ’ κει στάθκε δεν πήγαινε μπροστά. Σκύφτω, μωρέ μάτια μ’ και τι να διώ, ένα γήσκο μπροστά ς τ’ άλογο που το τσάρπιζε και δεν μπόριε να πορπατήσ’. Κατεβαίνω κάτ’ τότες κάνω το σταυρό μ τρεις φορές πιάνω το γκέμι (=χαλινός) και το τραβάω κι έτσ’ τόβγαλα από κείνο το μέρος. Κι άμα αλάργαρα (=απεμακρύθην) κομμάτι άησα φωνές. Καιρό δε χάνω τότες καβαλκεύω του δίνω ς τα τέσσερα κι έτσ’ εγλύτωσα. Τώρα σα θέλτε μην τα πιστεύετε. Τα ίδια με τα μάτια μ’.