‘Ένα βράδυ, τότες που ήμουν παιδί, επήγαινα με φεγγάρι μόνος μου. Καθώς έφτανα στο σπίτι μου, βλέπω πάνω σ’ ένα φρυδάκι τη μητέρα μου. – Τι με περιμένεις, μάννα; Δε φοβάμαι. Της το ξαναλέω, εκείνη δε μιλούσε. Εκατάλαβα στο τέλος πως ήτανε φάντασμα.