Έν’ αμπέλ’ σπαρμένο. Κατέβ’κα να ποτίσ’. Βράδυ, φεγγαράκι – μέρα. Βλέπω κατεβαίνει ένας ψηλός ποδοβολές. Κατεβαίν’ στο ρέμα, ύστερ’ ανεβαίν’ στη δέση. Λέω: Τι δουλειά έχ’ αυτός να χαλάσ’ τη δέσ’; Είχα το τουφέκι για την αλ’πού, αλλάζω τα σκάγια, βάνω βόλια γι’ άνθρωπο και ετοιμάζομαι να ρίξω με τσι δραμιάρες. Μόλις μαζεύω το τ’φέκι να τ’ ρίξω, σηκώνετ΄ αυτός κι έκανε ά – άχ – άχ – άχ! Τσούλωσα έγω. Λέω, αυτό είνι ίσκιωμα, αφάντασμα. Πάω να πλαγιάσω, σκώνετ’ ο γάδαρος, κάνει τον κατήφορο να πάη στο καλαμπόκι. Μπροστά ‘κείνος, πίσ’ εγώ φτάσαμε στα καλαμπόκια. Λάλ’σαν τα κοκότια, πέρασε αυτό.