«Το Μαρλώ έμεινε μονάχη κ’ εμονολογούσε το: πως και πως θα περάσει εκείνη η νυχτα, που θα γυρίσουμε πάρωρα, και θ’ ανοίξουνε την πόρτα σε περασμένες ώρες και ο Θεός να μάσε λυπηθή από τα ξωτικά του μεσονυχτίου, να μη μας πιάσει και κανένα «απ’ αγερικού». Σηκώθηκε λοιπόν και αφού ετοποθέτησε στην οξόπορτα ένα καλαμένιο σταυρό – ξόρκι για τις Παρώρες, σταυροκοπήθηκε τρεις φορές κι έτσι κάπως ησύχασένε».