Εγώ ημ’να τσοπάνης. Είμαστε ως 15 χρονών, μ’ ένα άλλο παιδί. Στα Σταυρολάγγαδα παρουσιάστηκε ένα κ’τάβι. Ο σύντροφός μου το πήρε στα χέρια του και το χάϊδευε. Ύστερα το πήρα κι εγώ. Ενομίζαμε πως είναι κ’τάβι. Το πήα κι εγώ άλλο τόσο διάστημα. Όταν τ’ αφήκαμε κάτου, εχάθηκε μεμιάς. Αρχίσαμε μεις και μαιλάαμε. – Κούτου – κούτου – κούτου! Πως είναι κ’τάβι. Οι πατεράδες μας ήταν στ’ αγνάντια και μας ακούσανε. Τι μαυλάτε; Αυτό κι αυτό. Και μας είπανε να φύγουμε γλήγορα από κει. «Προσέξετε, λέει, ό,τι κι αν δήτε τη νύχτα, ούτε ναν το πιάνετε, ούτε να του μιλήτε».