Κάποτε μεσημέρι ο πατέρας του κ. Κ… είχε γίδια, είχε κι αμπέλι. Το πρωΐ είπε στον τσοπάνη. – Σαλάϊσε τα γίδια προς τον Τούρλο. Στσι 11 η γιώρα είδα έναν τράγο, πό ‘τρωε μιαν ελιά, καβαλλαρωμένο πάνω στο δέντρο. Πάω πως θαν εύρω δικό μου γίδι κι είδα πως μόλις εκατέβασε τα πόδια του, από τραγί είδα που ‘γινε γάϊδαρος μεγάλος κι έπειτα εχάθηκε κι αυτός. Η αδερφή μου, που ήτανε κοντά ,δεν είδε τίποτε. Ήμουνα αλαφρόησκιος». Αλλουνού ο ήσκιος δέχεται τα φαντάσματα, αλλουνού όχι.