Εμφάνιση απλής εγγραφής

Ο Γιαννακός κι οι δαιμόνοι

Ένας Γιαννακός απού την Αξό πήε μια βολά στο Γαράζω να πουλήση μιζήθρα, καιρός μεγάλες αποκρές. Άργησε να πουλήση κ’ εγύριζε στο χωριό του αργά, σκοτεινιασμένα. Αναμεσός του δρόμου είνε ο Κόκκινος δέτης, ένας μεγάλος γκρεμός, που ποτέ δε λείπουν από κει οι δαιμόνοι. Ως έφταξεν μπροστά στο δέτη ντακαίρνει η γαϊδάρα του κι αφριματούσε και σφύριζεν από τα ρθούνια και δεν ήθελε να περάση πέρα. Ο Γιαννακός κατάλαβεν, πως απαντούν τα κακά πράματα και σέρνει το μαυρομάνικόν του μαχαίρι, που φοβούνται οι δαίμονες, μα άδικα. Η γαϊδάρα τον χαβάν τζη, δεν κυνά. Τότες ο Γ. σύρνει μιαν μπιστόλα ξεπισωμένη που φόρειενε και «ετούτη δε λέει ψώματα» τσάκ! Μια, δεν κεντά γιατι οι δαιμόνοι δεν την αφήκαν να πάρη φωτιά. Τότες αναστορήθηκεν πως ήτο χρισθιανός κι αρχίζει κ’ ήλεγεν το «πιστεύω εις ένα θεό… κι αμέσως ώ του θαύματος φεύγουν οι δαιμόνοι ολόκληρο ασκέρι προς τη μάντρα του Παραβάτη και από κει προς το φαράγγι του Κουτσουλάτου και παίζουνε λύρες παντούρες και χορεύγανε και τραγουδούσαν. Μα μερικοί πούσανε πίσω του λέγανε «Α μωρέ κερ…. Και ας μην εκάτεχες το πιστεύω και θα θώρειες ίντα θελά πάθης.» Η πίστις σου σέσωκέσε, Γιαννακό μακαρίτη!.

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

• Παραδόσεις
  Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής