Εμφάνιση απλής εγγραφής

Του φιγγάρι

Η γριά μαΐστρα, η Μπαλαΐνα, μπόραγε με λόϊα και ξόρκια να κατεβάζει του φιγγάρι χαμπλά στη γης, να του στήνει πάνου σε κουπριές, όπου ήθελε και όπ’ διάταζε κείνη. Κει π’ στεκόταν του φιγγάρι έφιανε μια κλούρα, μεγάλη σαν τη γάστρα. Όντας είταν χιόνι η κλούρα είταν κόκκινη σαν τη φωτιά όντας πάλι δεν είταν χιόνι, η κλούρα είταν λουλακιά. Η Μπαλαΐνα, έβαζε πάνω στην κλούρα, μέλι και φαϊά, να φάει του φιγγάρι να ημερέψει και ύστερ, να κάνει ό,τι αυτούνη θα διάταζε. Πουλές φουρές, κείνο δεν την άκουγε. Τότις η Μπαλαΐνα σήκωνε τα χέρια ψηλά και θυμωμένα μουρμούριζε: «λύκος και τσιάκαλος να φάει τα ψητά κουτοπούλια που σούβαλα, μιλισοφάος να ρουφίσει το μέλι.» Του φιγγάρι ακούγοντας τις φοβέρες σκιάζονταν κι έκανε ό,τι κείνη διάταζε. Έτσι η γριά Μπαλαΐνα μπορούσε να ξαμποδένει τον αμποδεμένο, να γιατρέψει τον άρρωστο, να πετυχαίνει ν’ αγκαστρωθεί η στείρα γυναίκα να κάνει άλλη να γεννήσει αγόρι ή τσιούπρα, να ψουφήσει τ’ άλογο ή το γελάδι τ’ εχθρού, να πιθάνει ο μαγιμένος, να γείνει του κακό πούβαλε στο νου, ο πληρωτής. Γι’ αυτούνα ούλα, η Μπαλαΐνα, έπερνε παράδες, γυαλικά, δώρα πουλλά πουλλά.

Αρχεία σε αυτό το τεκμήριο

Αυτό το τεκμήριο εμφανίζεται στις ακόλουθες συλλογές

• Παραδόσεις
  Παραδόσεις ή θρύλοι λέγονται οι λαϊκές προφορικές διηγήσεις που συνδέονται με συγκεκριμένους τόπους, χρόνους και χαρακτήρες, και θεωρούνται αληθινές.

Εμφάνιση απλής εγγραφής