«Τετράη (Τετάρτη) μου στον άντρα μου, Πέφτη μου στα παιgιά μου, σεβ’ζή στα μμάgια μου, πούνε παρη(γ)ορ’ ζια μου». Τις προσωποποιούσαν και τις τιμούσαν. «Τετράη και Παρασ’ σεβ’ ζη τα νύσ’ σα σου μην κόψης, την Κυρ’ζιακή μη χτενιστής, α τθέλης να προκόψης». Η Τετράη μπήκε στο σπίτιν μιας ζυναίκας που καμνε τουνούκλα την ημέρα της Τετράης, κι ήφο(β)έριζέν τη, (ν)α πνίξει τον άντρα της, κι ήταξεν της, πως (δ)εν θα ξανακάμη τουνούκλα την Τετράη κ’ι ηφικέν την καταραμένη (την παράτησε).